Ελληνο-τουρκικά: Στη γωνία οι κατευναστές…

Τα ελληνικο-τουρκικά ποτέ δεν έρχονταν για καλό λόγο στην επικαιρότητα και η Άγκυρα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να το επιβεβαιώσει.

Μία οι απειλές του Ερντογάν, μία οι μαξιμαλισμοί του Τσαβούσογλου, μία οι πολεμικάπηλες ορέξεις του Ακάρ και για κερασάκι στην τούρτα οι διάφοροι νυν και τέως εκπρόσωποι του βαθέως τουρκικού κατεστημένου που γυρνούν από κανάλι σε κανάλι της γείτονος ανεμίζοντας τους χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας» και διεκδικώντας μέχρι και την… Αίγινα.

Είναι δε τόσο φαιδρές οι διεκδικήσεις που κοντεύουν να… αλλαξοπιστήσουν ακόμη και οι εκπρόσωποι του ελληνικού «λόμπι του κατευνασμού».

Προφανώς το τελευταίο αποτελεί αστεϊσμό. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού την ώρα που σχεδόν ομόθυμα το ελληνικό πολιτικό σύστημα επιστρέφει στην Άγκυρα το γάντι των λεκτικών –για την ώρα– τουρκικών προκλήσεων, εκείνοι αναζητούν ξαναζεσταμένη επιχειρηματολογία υπέρ του διαλόγου με τους επίβουλους της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.

Τέτοιο ξαναζεσταμένο φαγητό είναι για παράδειγμα η άποψη που θέλει τους Τούρκους να γίνονται επιθετικοί κάθε φορά που θέλουν εξάγουν στους γείτονες τους –εν προκειμένω στην Ελλάδα– τον εσωτερικό αναβρασμό τους και δια αυτού του τρόπου να αφήσουν τον ατμό να βγει από τη χύτρα της οικονομικό-κοινωνικής αναταραχής που συχνά-πυκνά «κοχλάζει» στην Τουρκία.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο αν αληθεύει η διαπίστωση, όσο στο ότι η παραπάνω «σοφία» αναμασάται από τους εμπνευστές της εκ του πονηρού. Όπου πονηρό το αφήγημα ότι εφόσον είναι τεχνητή η κρίση που προκαλεί η Άγκυρα, η Αθήνα δεν έχει επί της ουσίας να φοβάται τίποτα, ούτε στοιχειοθετούνται σοβαροί λόγοι άρνησης του διαλόγου.

Αυτό που ευτυχώς έχει αρχίσει να αντιστρέφεται είναι ότι οι κατευναστές πείθουν πλέον όλο και μικρότερο ακροατήριο ότι η τακτική του «καλού παιδιού» είναι αποτελεσματική.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία 24ωρα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μιλήσει σε τρία διαφορετικά φόρα και παρά το γεγονός ότι η θεματολογία τους ήταν άσχετη με τα ελληνο-τουρκικά εκείνος φρόντισε να αναδείξει και την τουρκική προκλητικότητα αλλά κυρίως την απόφαση της  Ελλάδας να μην κάνει εκατοστό πίσω από τις «κόκκινες» εθνικές γραμμές της.

Είχε προηγηθεί ο Κώστας Καραμανλής την προηγούμενη εβδομάδα και ομολογουμένως αρκετά χρόνια πίσω ο Αντώνης Σαμαράς.  Κοινή πεποίθηση τους; Ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επαιτεί ως φτωχός συγγενής τη στήριξη από τους Συμμάχους σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε., ειδικά εν μέσω της πολεμικής συγκυρίας που ο γόρδιος δεσμός της απεξάρτησης της Γηραιάς Ηπείρου από τον ενεργειακό πλούτο της Ρωσίας μπορεί να λυθεί με ξίφος το μοναδικό ενεργειακό «φιλέτο» στην ανατολική Μεσόγειο που λέγεται ελληνική ΑΟΖ.

Και μόνο ο εκνευρισμός που δείχνει εσχάτως η Άγκυρα εξαιτίας των δυναμικών χειρισμών της Αθήνας αποτελεί την απόδειξη ότι οι κατά Σαμαρά «πειρατές» και κατά Καραμανλή «ταραξίες» αντιμετωπίζονται με την γλώσσα που καταλαβαίνουν. Όσοι πάλι θέλουν συνεχίσουν να εθελοτυφλούν ότι η Ελλάδα μπορεί να διατηρήσει την κυριαρχία της φερόμενη φοβικά και αποδεχόμενη τα τετελεσμένα που απεργάζεται ο Σουλτάνος και οι επιτελείς του, μπορούν να το κάνουν. Αλλά όχι στην πλάτη της χώρας και εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της.