ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ-ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ: Με σημαδεμένη τράπουλα και με το πιστόλι στον κρόταφο η Ελλάδα, ενώ η Ε.Ε… χασμουριέται

Αν όταν έμπαινε στο αεροπλάνο για την Τουρκία ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας είχε κατά νου ότι το σημερινό τετ-α-τετ με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου θα λειτουργούσε κατευναστικά στην τουρκική προκλητικότητα, είναι προφανές ότι το αντίθετο συνέβη, αφού στην κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο αντρών το «γεράκι» της τουρκικής διπλωματίας εκτόξευσε νέες απειλές εναντίον της Ελλάδας.

Εκεί, ούτε λίγο ούτε πολύ ο Τσαβούσογλου:

>>>Απείλησε την Ελλάδα με στρατιωτική εμπλοκή (σ.σ. είπε χαρακτηριστικά ότι «η Ελλάδα δεν πρέπει να επηρεάζεται από άλλες χώρες και να κάνει οπουδήποτε θέλει ασκήσεις και οποιαδήποτε αλλά βήματα, σε διαφορετική περίπτωση δε θα έχουμε μόνο ατύχημα, αλλά θα κάνουμε αυτό που πρέπει»).

>>>Ανέπτυξε τη γνωστή τουρκική ρητορική για το Καστελόριζο λέγοντας ότι «η Ελλάδα διεκδικεί θαλάσσιο χώρο άδικο, σε ένα νησί με απόσταση 2 χιλιομέτρων από την Τουρκία».

>>>Επανέλαβε ακόμη και τα ανιστόρητα επιχειρήματα της Άγκυρα για τη Θράκη εμμένοντας στον ανεκδιήγητο ισχυρισμό ότι υπάρχει εθνική (σ.σ. τουρκική για αυτούς) και όχι θρησκευτική μειονότητα όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Κι όλα αυτά ενώ ο Τσαβούσογλου είχε πληροφορηθεί τα μηνύματα που είχε στείλει ο Μάας πριν αναχωρήσει για την Τουρκία επισημαίνοντας ότι «αυτό το παιχνίδι με τη φωτιά δεν πρέπει να επαναληφθεί» και πως «η Η Τουρκία έχει ως εταίρος στο ΝΑΤΟ τη σαφή υποχρέωση να επιλύει ακόμη και δύσκολες διαφορές μέσω της διαπραγματευτικής οδού, τηρώντας το Διεθνές Δίκαιο και να μη θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή».

Μηδέν εις το πηλίκον, λοιπόν, η γερμανική «νουθεσία» προς την Άγκυρα που όμως αν δεν το περίμεναν στο Βερολίνο μάλλον θα πρέπει να αλλάξουν… επάγγελμα.

Όπως εξηγήσαμε και στο τελευταίο πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της έντυπης «Α» αναφορικά με τις διερευνητικές επαφές των δύο χωρών, στρατηγικός σκοπός της Τουρκίας δεν είναι άλλος από το να υποδυθεί τον συναινετικό συνομιλητή στις Βρυξέλλες –και να αποφύγει τις κυρώσεις που όλο κραδαίνει η ΕΕ αλλά ποτέ δεν τις εφαρμόζει–, αλλά και να κερδίσει χρόνο μέχρι να «αποδελτιώσει» τις προθέσεις της Ουάσινγκτον υπό την ηγεσία πλέον του Τζο Μπάιντεν.

Με αυτό το σκεπτικό η Άγκυρα έχει ρίξει στο τραπέζι όλες τις απαιτήσεις της ξέροντας ότι καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν θα αποτολμήσει όχι να τις αποδεχτεί αλλά ούτε καν να τις συζητήσει περιμένοντας παράλληλα την αποτυχία των συνομιλιών για να καταγγείλει την Αθήνα ως… πυρπολητή του (προσχηματικού) διαλόγου. Οπότε μετά θα στηθεί το ίδιο σκηνικό: ξανά τσαμπουκάδες και παραβιάσεις στο Αιγαίο, πάλι παράνομες navtex και έξοδοι του Oruc Reis στην υφαλοκρηπίδα.

Το ζητούμενο εν τέλει, και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και για τον Νίκο Δένδια είναι με ποια στρατηγική προσέρχεται σε αυτόν τον γύρο των διερευνητικών επαφών η Ελλάδα και γιατί αποδέχεται να κάτσει σε ένα τραπέζι με σημαδεμένη τράπουλα και το πιστόλι ακουμπισμένο στο κρόταφό της.

Έχει καταντήσει αφόρητο κλισέ αλλά είναι πέρα για πέρα αληθές ότι η Ελλάδα είναι απελπιστικά μόνη της σε αυτή τη διαδικασία. Ακόμη και η ισχυρότερη συμμαχία μας, η ευρωπαϊκή, σπεύδει να τρίξει τα δόντια της π.χ. στη Λευκορωσία για τις εκλογές ή στη Ρωσία για τον αντικαθεστωτικό Αλεξέι Ναβάλνι, αλλά αν πρόκειται για την Τουρκία που μετατρέπει την Αγιά Σοφιά σε τζάμι, που ανοίγει τα Βαρώσια, εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό και που απειλεί ανοιχτά με πόλεμο ένα κράτος-μέλος της Ένωση και του ΝΑΤΟ τότε οι Βρυξέλλες ανοίγουν το στόμα τους για να χασμουρηθούν όπως πολύ εύστοχα είχε πει κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν.