Εμπενίζερ Τσίπρας…

Το 1843, σχεδόν 175 Χριστούγεννα πίσω, ο Κάρολος Ντίκενς έγραφε μια παραμυθένια νουβέλα. Τίτλος της «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» και το σωζόμενο αρχειακό υλικό λέει πως ο Βρετανός συγγραφέας τελούσε υπό αναγκαστική… μνημονιακή λιτότητα όταν σκαρφίστηκε ως ήρωα του χριστουγεννιάτικου παραμυθιού του τον  Εμπενίζερ Σκρουτζ που έμελλε να γίνει ο διασημότερος τσιγκούνης όλων των εποχών.

Ο Ντίκενς και η σύζυγός του Κέιτ είχαν ήδη τέσσερα παιδιά, εκείνη κυοφορούσε το πέμπτο τέκνο που θα ερχόταν σε λίγο καιρό στον κόσμο και τα ήδη βεβαρημένα οικονομικά της οικογένειας, πέρα από τον βραχνά του «κόκκινου» στεγαστικού (σ.σ. το ζευγάρι πλήρωνε την υποθήκη του σπιτιού τους στη σημερινή κομητεία του Ντέβον), απαιτούσαν την εξασφάλιση… πρωτογενούς πλεονάσματος για να βγει στις αγορές.

Όπως και να έχει, ο μυθιστορηματικός Σκρουτζ δεν έμεινε στην ιστορία για το γεγονός ότι βοήθησε τον «γεννήτορά» του να ξελασπώσει οικονομικά, όσο για την παραβολική πλοκή της νουβέλας: ένας μεσόκοπος πάμπλουτος ενεχυροδανειστής έχει για μοναδικό θεό το χρήμα. Κλασικός μισάνθρωπος, ο Σκρουτζ απεχθάνεται κάθε τι που προκαλεί χαρά – την οικογένεια, τους φίλους, τα παιδιά και φυσικά το γιορτινό πνεύμα των Χριστουγέννων. Αλλά επειδή η μοίρα εκδικείται, μία νύχτα του Δεκέμβρη αυτό το πνεύμα των Χριστουγέννων επισκέπτεται τον Σκρουτζ σε τρεις διαφορετικές εκδοχές. Το ένα ήρθε να του θυμίσει τα Χριστούγεννα που ήταν μικρός αλλά οι γονείς του είχαν πεθάνει. Το δεύτερο ήρθε να τον επαναφέρει στο ζάμπλουτο αλλά μοναχικό παρόν του. Το τρίτο πνεύμα ήρθε να τον… αποτελειώσει, προβάλλοντάς του  κάποια μελλοντικά Χριστούγεννα όπου ο κόσμος πανηγύριζε επειδή ο Σκρουτζ είχε πεθάνει!

Χρειάστηκε μια ονειρεμένη χορωδιακή παιδική παράσταση για να κάνει η στήλη ένα λογικό άλμα και να φανταστεί στη θέση του Σκρουτζ τον Αλέξη Τσίπρα. Όχι, φυσικά, διότι ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι τσιγκούνης ή μισάνθρωπος, αλλά για το πώς θα συνδιαλεγόταν με το δικό του πνεύμα των Χριστουγέννων, αν αυτό ξεστράτιζε και τον επισκεπτόταν κάπου εκεί στα «ορεινά» της Κυψέλης που κατοικεί.

Αν για παράδειγμα το χριστουγεννιάτικο ξωτικό τον πήγαινε πίσω στον Δεκέμβρη του 2014, θα επέμενε άραγε ο Αλέξης Τσίπρας στο πριόνισμα (διά της εκλογή Παυλόπουλου) της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, που είχε φέρει τη χώρα στο κατώφλι της εξόδου από τα μνημόνια;

Κι αν μετά ερχόταν το πνεύμα των τωρινών Χριστουγέννων, πόσο περήφανος θα αισθανόταν, λ.χ., για το «πλυντήριο αδιαφάνειας και φωτογραφικών ρυθμίσεων», όπως χαρακτήρισε η αντιπολίτευση τις δύο και πλέον ντουζίνες τροπολογιών που κατέθεσε πριν από μερικά 24ωρ η κυβέρνηση, με την εξωφρενική μάλιστα επισήμανση ότι η νομιμοποίηση δαπανών γίνεται «κατά παρέκκλιση των ισχυουσών γενικών ή ειδικών διατάξεων»;

Όσο για το τρίτο πνεύμα, αυτό που δείχνει τα μελλοντικά Χριστούγεννα, είναι αχρείαστο στον Αλέξη Τσίπρα, καθώς θα είχε να του δείξει κάτι που ήδη ξέρει: ότι τα Χριστούγεννα του 2019 πιθανότατα δεν θα είναι πρωθυπουργός!

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι στο περίφημο παραμύθι του Ντίκενς ο κακός Σκρουτζ ξυπνάει (και προλαβαίνει να γίνει…) άλλος άνθρωπος. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια. Διότι στην πραγματικότητα επιβεβαιώνεται ένας άλλος συγγραφέας, ο Όρεν Άρνολντ. που έλεγε ότι «Χριστούγεννα είναι η εποχή που τα παιδιά λένε στον Άη-Βασίλη τι δώρο θέλουν και οι μεγάλοι το πληρώνουν. Δημόσιο έλλειμμα είναι όταν οι μεγάλοι λένε στην κυβέρνηση τι δώρο θέλουν και τα παιδιά τους το πληρώνουν».

Καλά Χριστούγεννα…