«Έπαιζε τη ζωή του κορώνα-γράμματα ο Γιάννης!»

«Με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της», ήταν μία από τις δηλώσεις του αναφορικά με τη φωτογραφία που του χάρισε απλόχερα το βραβείο Πούλιτζερ.

Μια δήλωση από ψυχής, του πολυβραβευμένου φωτορεπόρτερ του πρακτορείου «Reuters», Γιάννη Μπεχράκη, ο οποίος το περασμένο Σάββατο «μετακόμισε στην γειτονιά των αγγέλων» και πλέον απαθανατίζει τον κόσμο από εκεί ψηλά.

Ο άνθρωπος με τα τριάντα χρόνια πορείας στον χώρο που έκανε την ψυχή του να χαμογελά, που κάλυψε συνταρακτικά γεγονότα σε όλο τον κόσμο –από τις συρράξεις στο Αφγανιστάν, στην Αφρική, στην Τσετσενία, έως τον τεράστιο και εξαιρετικά καταστροφικό σεισμό στο Κασμίρ ή την εξέγερση στην Αίγυπτο το 2011–, αυτός που γλίτωσε από ενέδρα ανταρτών στη Σιέρα Λεόνε όπου είχε σπεύσει για να καταγράψει τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν στις αρχές της δεκαετίας. Ο ίδιος άνθρωπος, που κατάφερε να παλέψει και να νικήσει τα «θηρία» σε επικίνδυνες αποστολές, δυστυχώς δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τα «δόντια» του καρκίνου, με τον οποίο έδωσε σκληρή μάχη και την έχασε σε ηλικία 58 ετών.

Με αφορμή την απώλεια αυτής της τόσο ξεχωριστής προσωπικότητας, η «Α» ήρθε σε επικοινωνία με τον Κώστα Σταθόπουλο, συνεργάτη του στο πρακτορείο «Reuters» στο Λος Άντζελες, με τον οποίο είχαν καλύψει στο παρελθόν πολέμους στη Μέση Ανατολή, εκείνος ως φωτογράφος και ο συνεργάτης του ως παραγωγός.

«Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος τόσο παθιασμένος με τη φωτογραφία, που δεν δίσταζε να ριψοκινδυνεύσει για μια λήψη που θα αποτύπωνε ακριβώς αυτό που εκείνος αναδείκνυε σε κάθε φωτογραφία που είχε την υπογραφή του: το ανθρώπινο συναίσθημα και τις εκφράσεις που αποτυπώνονταν στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ο πόνος, η θλίψη, η δυστυχία, η αγωνία, η απελπισία αλλά και κάπου εκεί ανάμεσα κρυμμένη η ελπίδα και η θέληση για ζωή», αναφέρει ο κ.Σταθόπουλος, και συνεχίζει αποκαλύπτοντας κι άλλες πτυχές του Γιάννη Μπεχράκη:

«Έπαιζε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, ήταν δουλευταράς, με άφθονο μεράκι και πάντοτε εκεί, στην πρώτη γραμμή, έτοιμος να πέσει ακόμη και στη φωτιά αν χρειαζόταν, αρκεί να αποτύπωνε τα γεγονότα όπως πίστευε ότι θα έκανε τους πάντες να συγκινηθούν και να ξεβολευτούν από την ασφάλεια του καναπέ τους. Να αφυπνιστούν, να μάθουν, να κινητοποιηθούν. Ενεργούσε ακριβώς όπως ένας ρεπόρτερ, με τη διαφορά ότι για εκείνον το χαρτί ήταν η φωτογραφική του μηχανή και το κείμενο, οι ίδιες οι φωτογραφίες του. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτε άλλο, αρκεί να πατούσε το χαρακτηριστικό “κλικ” της μηχανής και όλα ξεδιπλώνονταν μπροστά στα μάτια του καθενός. Έτσι εκφραζόταν. Με τη δύναμη των φωτογραφιών του…»

Καλό ταξίδι, Γιάννη.

Από όλους μας…