Επιτελικά φύκια και μεταξωτές κορδέλες (που ξεφτίζουν…)

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών γράφαμε πρόσφατα στην έντυπη έκδοση της «Α» για το Επιτελικό Κράτος του περίφημου νόμου 4622/2019 που βάσει της αιτιολογικής έκθεσής του στόχος του ήταν μεταξύ άλλων «η ανάκτηση της εμπιστοσύνης του πολίτη ως προς την ειλικρινή θέση και βούληση του Κράτους να εφαρμοστούν ισότιμα και στο ακέραιο οι κανόνες, η εξασφάλιση της παροχής ποιοτικών δημοσίων υπηρεσιών (…).

Ειδικά αυτό με την εμπιστοσύνη των πολιτών και την ανάγκη τους να απολαμβάνουν υπηρεσίες αξιώσεων από την ελληνική πολιτεία το ξαναθυμηθήκαμε αυτές τις ημέρες που η Σαντορίνη και οι υπόλοιπες Κυκλάδες χορεύουν στον ρυθμό του Εγκέλαδου και που ο κυβερνητικός μηχανισμός ενεργοποιήθηκε λες και το κακό είχε ήδη γίνει. Αδιάψευστος μάρτυρας της κρατικής κινητοποίησης ήταν οι εικόνες των κλιμακίων της ΕΜΑΚ που κατασκήνωσαν με εξοπλισμό και σκυλιά ανιχνευτές-διασώστες σε υπαίθρια γήπεδα της Σαντορίνης, το προληπτικό κλείσιμο των σχολείων και οι ενημερώσεις των ντόπιων νησιωτών –ακόμη με μηνύματα από το 112– για το πού και πώς μπορούν να μετακινούνται με ασφάλεια.

Θα ήταν άδικο να ψέξει κάποιος την κυβέρνηση επειδή λαμβάνει προληπτικά μέτρα για το «ο μη γένοιτο», έστω κι αν η πλειονότητα των επιστημόνων επιμένει ακόμη και σήμερα ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ένα καταστροφικό σεισμικό πλήγμα. Θα ήταν, όμως, παράλληλα και πρέπον να εξηγήσει κάποιος ότι για να γίνουν τα προφανή –όπως είναι οι πολιτικές πρόληψης– δεν χρειάζεται το κράτος να είναι επιτελικό. Αρκεί να είναι απλώς σοβαρό.

Και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος φαντάζει με τα λάθη και τις παραλήψεις του τουλάχιστον ασόβαρο. Διαβάζουμε για παράδειγμα ότι το ζωτικό για τη Σαντορίνη έργο των δύο λιμενικών πυλών στη Βλυχάδα και στη θέση Κολούμπο οι οποίες θα εξασφάλιζαν την απρόσκοπτη θαλάσσια διασύνδεση και την τροφοδοσία του νησιού σε έκτακτες καταστάσεις εφόσον υπήρχε πρόβλημα στο λιμάνι του Αθηνιού, από το 2013 που βρισκόταν στις μελέτες 12 χρόνια μετά είμαστε ακόμη στο στάδιο της δημοπράτησης. Αλλά μην πάμε τόσο μακριά και τόσο… εξειδικευμένα.

Το 2001, δύο χρόνια μετά από τον σεισμό των 5,9 που χτύπησε την Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 1999 και άφησε πίσω του 143 νεκρούς και υλικές ζημιές ύψους 3 δισεκατομμυρίων ευρώ το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ εξέδωσε μία εγκύκλιο με την οποία ζητούσε συστηματικό προσεισμικό έλεγχο στα περίπου 80.000 δημόσια κτίρια της χώρας που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες σχολεία, νοσοκομεία κ.ά. Στην επέτειο των 20 χρόνων από τον φονικό σεισμό το ’99 ξέρετε πόσα κτίρια είχαν ελεγχθεί; Μόνο 18.000 και είναι ζήτημα αν εν έτει 2025 ο έλεγχος έχει ξεπεράσει τις 25.000-30.000! Κι αυτό την ίδια ώρα που το 80% των ιδιωτικών κτιρίων της χώρας τα οποία έχουν χτιστεί πριν από το 1985 δεν μπορούν σύμφωνα με τον Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας να θεωρηθούν ασφαλή καθώς δεν καλύπτονται από τις σύγχρονες αντισεισμικές προδιαγραφές κατασκευής.

Υπάρχει, άραγε, σοβαρό κράτος που να μεριμνήσει για όλα αυτά ή το επιτελικό σχέδιο είναι όποτε «κουνάει» ο Εγκέλαδος να στέλνονται προληπτικά μερικοί ΕΚΑΜιτες κι όποτε βρέχει λίγο παραπάνω να στέλνει η ΕΥΔΑΠ ένα φορτηγάκι της να «πατάει» το καπάκι-σχαρα του αγωγού στην Ποσειδώνος για να μην ξεχυθούν στη λεωφόρο τα βοθρολύματα;

Αν ήταν έτσι, ας μην αναρωτούνται οι κυβερνώντες –νυν, πρώην και επόμενοι– γιατί ξεχειλίζει η οργή των πολιτών για τα Τέμπη, ούτε να απορούν γιατί οι Έλληνες δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι έχουν απολέσει την εμπιστοσύνη τους προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη Δικαιοσύνη. Διότι τα επιτελικά φύκια που πουλήθηκαν πριν απο μία πενταετία ως δήθεν μεταξωτές κορδέλες έχουν αρχίσει και ξεφτίζουν…