ΕΠΟ: Ψάχνουμε προπονητή, αλλά δεν έχουμε ομάδα…

Μπορεί να το πει κανείς και… τραγική ειρωνεία! Στην ΕΠΟ ψάχνουν για προπονητή, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν παίκτες να στελεχώσουν την Εθνική ομάδα!

Οξύμωρο, αλλά συμβαίνει…

Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έγιναν μειοψηφία στις ομάδες της Super League, αφού η Πολιτεία και η ΕΠΟ δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ανάχωμα στην αθρόα εισβολή ξένων παικτών και τώρα… τρέχουν αφού οι επιπτώσεις στην Εθνική ομάδα είναι φανερές και η κατάσταση μη αναστρέψιμη.

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν ξεκινούσε η σεζόν, ο τέως ομοσπονδιακός προπονητής, ο Τζον Φαν’τ Σιπ, είχε θέσει το ζήτημα, αλλά φυσικά ουδείς τον άκουσε διότι τότε προείχε να ομονοήσουν οι Big-4 για άλλα θέματα…

Μετά τη νίκη της Εθνικής επί της Σουηδίας και με αφορμή τους ξένους που έπαιξαν στα παιχνίδια της πρεμιέρας (τότε) στη Super League, o Ολλανδός δήλωσε περίπου ότι ήταν αδιανόητο οι Big-5 (Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟ και Άρης) να χρησιμοποιούν κατά μέσο όρο στις ενδεκάδες τους 1,4  Έλληνες ποδοσφαιριστές.

«Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πρόβλημα ταυτότητας», ήταν το σχόλιο του Τζον Φαν’τ Σιπ, και απ’ ό,τι φαίνεται είχε δίκιο.

Η στάση της ΕΠΟ στο ζήτημα ήταν υποκριτική, εδώ και καιρό.

Δεν μπορείς να ζητάς επιτυχίες και προκρίσεις από τον (εκάστοτε) ομοσπονδιακό προπονητή, όταν μέσα από τις αποφάσεις σου διευκολύνεις την αθρόα είσοδο των ξένων κατ’ απαίτηση των ισχυρών ομάδων του πρωταθλήματος.

Είναι σαν να σκάβεις τον λάκκο σου. Σαν να πυροβολείς τα πόδια σου.

 Ο Κανονισμός της ΕΠΟ

Στην ΕΠΟ δεν έβαλαν κανέναν φραγμό στο όριο των ξένων παικτών. Το αντίθετο…

Στο άρθρο 3 του Κανονισμού Ιδιότητας και Μετεγγραφών (με ημερομηνία τον Ιούλιο του 2021) καθορίζεται ως εξής ο αριθμός των ποδοσφαιριστών κατά ΠΑΕ:

«Κάθε ΠΑΕ επιτρέπεται να διατηρεί στη δύναμή της και να χρησιμοποιεί επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ελληνικής υπηκοότητας ή υπηκοότητας κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ή κράτους μέλους του Ευρωπαϊκού Οικονομικού τομέα) σε αριθμό που η ίδια επιθυμεί.

Οι ΠΑΕ SL1 μπορούν να έχουν στη δύναμή τους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές, προερχόμενους από χώρες που δεν είναι μέλη της Ε.Ε/Ε.Ο.Χ κατ’ ανώτατο όριο οκτώ (8) εκ των οποίων έως πέντε (5) μπορεί να είναι άνω των 23 ετών.

Από αυτούς τους 8 δύναται κάθε ΠΑΕ να χρησιμοποιεί ανά αγώνα, ήτοι να αναγράφονται στο Φ.Α. και να αγωνίζονται, μέχρι πέντε (5) χωρίς ηλικιακό περιορισμό».

Ακόμη κι αυτός ο Κανονισμός ξεχείλωσε.

Με νεότερη ανακοίνωσή της η ΕΠΟ και με το πρόσχημα της συμμετοχής των β΄ ομάδων στο πρωτάθλημα της Super League2 διεύρυνε ακόμη περισσότερο των αριθμό των μη κοινοτικών ποδοσφαιριστών από 8 (5+3) σε 12 (8+4) με την έγκριση του πρώην προέδρου της, Θοδωρή Ζαγοράκη.

Μες στον Δεκαπενταύγουστο (του 2021) η ΕΠΟ εξέδωσε μία ανακοίνωση, που όμως πέρασε στα ψιλά: Κάθε σύλλογος που έχει και Β΄ ομάδα, άρα όλοι οι μεγάλοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δικαιούται να έχει στο ρόστερ του οκτώ ξένους (μη Κοινοτικούς), συν τέσσερις κάτω των 23 ετών…

Μέχρι εκείνο το διάστημα  κάθε ομάδα δικαιούταν 5+3 ξένους, δηλαδή πέντε συν τρεις κάτω των 23 ετών. Από τότε και με δικαιολογία την παρουσία των Β΄ ομάδων στο πρωτάθλημα της Super League2, οι ξένοι αυξήθηκαν κατά τέσσερις! Τρεις κι ένας κάτω των 23 ετών! Είναι κάτι που το ήθελαν σχεδόν όλοι οι «μεγάλοι» κι έτσι το πέρασε η ΕΠΟ.

Για τους Έλληνες… καμία διάταξη.

Υποτίθεται, μάλιστα, ότι η συμμετοχή των ομάδων από το Big-4 στο πρωτάθλημα της Super League2 έγινε για αναπτυξιακούς λόγους, δηλαδή για να μπορούν να παίζουν Ελληνόπουλα από τις ακαδημίες και να στελεχώνουν αργότερα τις ομάδες στη Super League1, αλλά και τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα…

Ο νέος πρόεδρος της ΕΠΟ, ο Π. Δημητρίου, αντιλήφθηκε το πρόβλημα και από τον Φαν’τ Σιπ, ο οποίος το είχε θέσει σε όλους τους τόνους προς την Ομοσπονδία καθώς είχε μικρύνει ο αριθμός των παικτών που μπορούσε να επιλέξει από τη δεξαμενή των μεγάλων ομάδων (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Άρης και ΠΑΟΚ), αλλά το διαπίστωσε και ο ίδιος στην πορεία της Εθνικής ομάδας στα προκριματικά τού Μουντιάλ 2022.

Δυο-τρεις στον Ολυμπιακό, δυο-τρεις στην ΑΕΚ, ένας στον ΠΑΟΚ και κανένας στον Παναθηναϊκό… Αυτοί είναι όλοι κι όλοι οι Έλληνες που παίζουν στο Big-5.

Έτσι δεν γίνεται Εθνική ομάδα και γι’ αυτόν τον λόγο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και χάνει από τα καφενεία. Έφτασε να παίζει ντέρμπι με τα Φερόε, να μην μπορεί να κερδίσει το Κόσοβο και συναγωνίζεται τη Μολδαβία σε ανταγωνιστικότητα.

Κατάντια για την άλλοτε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, ο Π. Δημητρίου ισχυρίστηκε ότι θα ζητήσει –το αμέσως επόμενο διάστημα– τη σύγκληση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού, με στόχο να μπει διάταξη μέσω της οποίας θα είναι υποχρεωτική η συμμετοχή 4 Ελλήνων παικτών στην ενδεκάδα των ομάδων τής Super League…Θα το περάσει στην Γ.Σ της ΕΠΟ;

Nα το δούμε και να μην το πιστέψουμε…

 Εθνική και σύλλογοι

Η αθρόα εισβολή ξένων παικτών ξεκίνησε πρώτα στην Αγγλία πριν από 20 χρόνια.

Στις 14 Φεβρουαρίου 2005 η Άρσεναλ υποδέχτηκε την Κρίσταλ Πάλας στο παλιό της γήπεδο Χάιμπουρι για έναν αγώνα τής Πρέμιερ Λιγκ. Στην ομάδα τού Αρσέν Βενγκέρ υπήρχαν έξι Γάλλοι, τρεις Ισπανοί και δύο Ολλανδοί παίκτες. Έπαιζαν ποδοσφαιριστές από τη Γερμανία, το Καμερούν, την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Βραζιλία και την Ελβετία. Το αξιοσημείωτο, ωστόσο, ήταν ότι δεν υπήρχαν καθόλου Άγγλοι παίκτες στην ομάδα του.

Ήταν μια στιγμή ορόσημο για το αγγλικό ποδόσφαιρο, η πρώτη φορά που μια ολόκληρη ομάδα δεν είχε ούτε έναν παίκτη από την Αγγλία. Ένα παρόμοιο περιστατικό είχε γίνει επτά χρόνια πριν, όταν ο Τζιανλούκα Βιάλι κατέβασε την Τσέλσι για να παίξει εναντίον της Σαουθάμπτον χωρίς Άγγλους παίκτες στην ενδεκάδα, αλλά τόσο ο Τζον Χάρλεϊ όσο και η Τζόντι Μόρις εμφανίστηκαν για τους «Μπλε» προς το τέλος του αγώνα, που σημαίνει ότι τουλάχιστον δύο Άγγλοι παίκτες είχαν παίξει για τον σύλλογο εκείνη την ημέρα.

Ο Τύπος αντέδρασε, θεωρώντας ότι οι  ξένοι παίκτες έχουν εμποδίσει την ανάπτυξη της Εθνικής Αγγλίας. Ήταν έτσι;

Μια πρόχειρη απάντηση είναι πως «ναι», διότι ενώ οι αγγλικοί σύλλογοι (Λίβερπουλ, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουν., Μάντσεστερ Σίτι) διαπρέπουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και κερδίζουν το Champions League, την ίδια στιγμή η Εθνική Αγγλίας έχει μείνει με μοναδική διάκριση στην ιστορία της την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1966, που μάλιστα έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο.

 Τι γίνεται στην Πρέμιερ Λιγκ

Οι κανόνες τής Premier League επιτρέπουν σε κάθε σύλλογο να έχει το πολύ 25 παίκτες. Οι παίκτες κάτω των 21 ετών δεν υπολογίζονται στο μέγιστο της ομάδας. Τουλάχιστον οκτώ από τους 25  πρέπει να θεωρούνται  «εγχώριοι», ακόμη κι αν δεν είναι… Βρετανοί.

Για να πληροί τις προϋποθέσεις ως «γηγενής», ένας παίκτης πρέπει να έχει εγγραφεί σε οποιονδήποτε σύλλογο που συνδέεται με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Βρετανίας για μια περίοδο τριών σεζόν ή 36 μήνες πριν να γίνει 21 ετών, ακόμη και αν δεν είναι Άγγλος…

Οι παίκτες μπορούν να χαρακτηριστούν «εγχώριοι» ανεξαρτήτως εθνικότητας. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ξένοι παίκτες που εντάσσονται σε αγγλικούς συλλόγους ως έφηβοι μπορούν να χαρακτηριστούν στη συνέχεια… «εγχώριοι».

Μερικά παραδείγματα αυτών των παικτών είναι ο Σεσκ Φάμπρεγας (Ισπανός παίκτης που πέρασε από την Άρσεναλ), ο Ρομέλου Λουκάκου (Βέλγος της Τσέλσι) και ο Πολ Πογκμπά (Γάλλος από τη Γουινέα που παίζει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) που θεωρήθηκαν «εγχώριοι» παρ’ ότι δεν ήταν Βρετανοί!

Οι ομάδες τής Premier League μπορούν να έχουν έως και 17 παίκτες που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό.

Οι υπόλοιποι οκτώ παίκτες της ομάδας πρέπει να έχουν παίξει στην Αγγλία για τουλάχιστον τρεις σεζόν πριν κλείσουν τα 21 τους για να εκπληρώνεται ο κανόνας των «εγχώριων». Αν και θεωρείται  απίθανο, είναι τελικά πολύ πιθανό και οι 25 παίκτες της ομάδας να είναι ξένοι υπήκοοι…

Παγκόσμιο πρόβλημα

Η αθρόα έλευση των παικτών από διάφορες χώρες του εξωτερικού δεν είναι… ελληνικό πρόβλημα. Συμβαίνει παντού, ιδιαίτερα μετά την υπόθεση Μπόσμαν τον Δεκέμβριο του 1995, όταν άνοιξαν τα σύνορα σε όλη την Ευρώπη με την ελεύθερη διακίνηση των ποδοσφαιριστών.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι πλέον στην Ελλάδα η έλευση των Ιταλών, των Άγγλων ή των Βρετανών, που (φυσικά) δεν έρχονται αν είναι υψηλού επιπέδου καθώς προτιμούν να παίζουν σε άλλες χώρες (όπως  η Τουρκία με τη μηδενική φορολόγηση στα συμβόλαια), αλλά η έλευση παικτών από τη Λατινική Αμερική (Βραζιλιάνοι, Αργεντίνοι με πορτογαλικά ή ισπανικά διαβατήρια) και την Αφρική (με γαλλικά) που έχουν κατακλύσει την ευρωπαϊκή αγορά και φυσικά τη χώρα μας.

Ο Παναθηναϊκός (που άλλοτε τροφοδοτούσε τις Εθνικές ομάδες) έφτασε να μην έχει Έλληνα παίκτη στην ενδεκάδα του.

Ο Αστέρας Τρίπολης έχει περισσότερους Ισπανόφωνους παίκτες απ’ ό,τι οι ισπανικές ομάδες…

Ας δούμε τι γίνεται στο εξωτερικό.

Στην Ιταλία επιτρέπονται έως πέντε ξένοι παίκτες εκτός ΕΕ, τρεις από αυτούς σε αγώνα πρωταθλήματος. Στην Ισπανία τέσσερις στο φύλλο αγώνος, ενώ οι Νοτιοαμερικάνοι αποκτούν ισπανική ιθαγένεια μετά από δύο χρόνια στο πρωτάθλημα.

Στη Γαλλία μπορούν να υπογραφούν 5 μη κοινοτικοί ποδοσφαιριστές και να δηλώνονται στο φύλλο αγώνος, αλλά δεν υπάρχει όριο για παίκτες από πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής, όπως το Μαρόκο, την Αλγερία ή την Τυνησία.

Για το καθεστώς στην Αγγλία είπαμε ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει όριο, αλλά οι παίκτες χρειάζονται άδεια εργασίας για τον πρώτο χρόνο η οποία ανανεώνεται  εάν ο παίκτης παίξει πάνω από το 75% όλων των αγώνων.

Στην Ολλανδία δεν υπάρχει όριο, όπως και στο Βέλγιο. Στην Αυστρία 5 μη Ευρωπαίοι παίκτες επιτρέπεται να δηλώνονται στο φύλλο αγώνος και στην Πορτογαλία 4, ενώ οι Βραζιλιάνοι αγωνίζονται όπως οι Ευρωπαίοι.

Στη Γερμανία 3 δηλώνονται στο φύλλο αγώνος, αλλά οι ομάδες θα πρέπει να έχουν 12 Γερμανούς.

Στην Τουρκία μπορούν οι ομάδες να έχουν 8 ξένους παίκτες, αλλά μόνο 5 επιτρέπεται να παίζουν στον αγωνιστικό χώρο τη μέρα του αγώνα.

Στην Ελλάδα, ακόμη το ψάχνουμε…