ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ: Απόψε ας αυτοσχεδιάσουμε…

Για να αντιληφθεί κάποιος το θρυλούμενο μέγεθος της υγειονομικής κρίσης και των συνεπειών που αυτή θα αφήσει πίσω της σε οικονομικό επίπεδο, δεν χρειάζεται να ανατρέξει σε οικονομοτεχνικές μελέτες και ιερογλυφικούς δημοσιονομικούς δείκτες.

Το καταλαβαίνει πιο εύκολα από τα παρατσούκλια και τις παρομοιώσεις που δίνουν στην πανδημία. Στην αρχή χαρακτηρίστηκε μια δύσκολη μετάλλαξη της γρίπης, στη συνέχεια έγινε τσουνάμι, και τέλος τής αποδόθηκαν οι ιδιότητες του ασύμμετρου αόρατου πολεμικού εχθρού. Μέχρι και με επίθεση από εξωγήινα όντα προσομοιάζουν την επέλαση της πανδημίας έγκριτοι αναλυτές, υπό τη λογική ότι δεν γνωρίζουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε.

Παρά τις υπερβολές τους οι χαρακτηρισμοί δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Είναι, για παράδειγμα, πρωτόφαντο φαινόμενο μία οικονομία να υφίσταται ταυτόχρονα και μηδενισμό της ζήτησης και καταβαράθρωση της προσφοράς και ισχυρές δονήσεις στο τραπεζικό της σύστημα.

Χωρίς προηγούμενο είναι, επίσης, το κοινωνικό πείραμα απομονωτισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη προκειμένου να προστατευτεί η δημόσια Υγεία και όχι όπως νομίζουν κάποιοι επειδή δοκιμάζεται μία παγκόσμια δικτατορία. Είναι, τέλος, πρωτόγνωρο το μέγεθος της αβεβαιότητας που κυριαρχεί για την επόμενη ημέρα, που σε συνδυασμό με την αποσυναρμολόγηση των διεθνών συνδέσεων οδηγεί σε απο-παγκοσμιοποίηση, όπως παρατήρησε εύστοχα προ ημερών ο καθηγητής Ιστορίας στο ΕΚΠΑ, Κώστας Κωστής.

Κι αν η εκτίμηση του Έλληνα καθηγητή ακούγεται πολύ επιστημονική, το είπε με άλλα λόγια ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, διαμηνύοντας στους εταίρους(;) ότι αν δεν βρεθεί λύση δημοσιονομικής αλληλεγγύης «θα πρέπει να ξεγράψουμε την Ευρώπη και ο καθένας να κάνει αυτό που νομίζει σωστό».

Τι μένει να γίνει;  Στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» ο διάσημος συμπατριώτης του Ιταλού πρωθυπουργού, ο Σικελός δραματουργός Λουίτζι Πιραντέλο περιγράφει έναν θίασο που προσπαθεί να διασκευάσει ένα θεατρικό έργο, αλλά οι σκηνοθετικές εντολές προκαλούν σύγχυση στους ηθοποιούς. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ηθοποιοί ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ρόλους τους, που φτάνουν στο σημείο να διώξουν τον σκηνοθέτη ώστε να ζήσουν τις ζωές των χαρακτήρων που υποδύονται!

Στην περίπτωση του τσίρκου της Ε.Ε. (σ.σ. ο χαρακτηρισμός δεν είναι δικός μας, βγήκε από τα χείλη του Γάλλου υπουργού Οικονομικών, αναφερόμενος στο «ναυάγιο» του Eurogroup την Πέμπτη) ο αυτοσχεδιασμός δεν αφορά, φυσικά, την εθνική εσωστρέφεια ή τη διάλυση της Ένωσης, ώστε να πάρει ο καθένας της ζωής του τη στράτα. Σίγουρα, όμως, παραπέμπει στην υιοθέτηση αυτοσχέδιων και «ανυπάκουων» στη μνημονιακή λογική εργαλείων.

Διότι οι διαχειριστές της προηγούμενης κρίσης δεν κατάφεραν και πολλά κραδαίνοντας τη σκηνοθετική μπαγκέτα του ασκητικού προτεσταντισμού και των τιμωρητικών δημοσιονομικών πολιτικών. Και εν πάση περιπτώσει ελάχιστα εισιτήρια θα κόψει η ίδια μνημονιακή παράσταση, όταν μάλιστα για τα νέα δεινά δεν θα φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες ή η ντόλτσε βίτα των Ιταλών, αλλά μία πανδημία που θερίζει ζωές

Οπότε, ας αυτοσχεδιάσουμε κοινή συναινέσει. Διότι, ακόμη και συναινετικό να είναι το «διαζύγιο», το τραύμα που θα μείνει στα… παιδιά θα είναι πολλά.