Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία: Τι σημαίνει για την Ευρώπη και τη Ρωσία;

Με την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την προηγούμενη εβδομάδα, των δώδεκα πολιτικών
για την κλιματική αλλαγή, στα πλαίσια του Σχεδίου Μηδενικής Ρύπανσης για το 2050, η Ρωσία έχει
ποικίλους λόγους να αναμένει την έκβαση της. Συγκεκριμένα, η Ρωσία μπορεί να μην αποτελεί μέλος του
σχεδίου και να μην έχει δεσμεύσεις μεν, αλλά η επικείμενη μείωση της ζήτησης για ρωσική ενέργεια
συνεπάγεται σημαντική μείωση των εσόδων για τον ρωσικό προϋπολογισμό δε.

Βέβαια, η συγκεκριμένη πολιτική μπορεί να προκαλέσει μια γεωπολιτική «αναστάτωση», αλλά όχι σε
σημαντικό βαθμό εξαιτίας των δυσκολιών που υπάρχουν για την επίτευξη ενός τόσο ιδιαίτερου πρότζεκτ.
Η ΕΕ μπορεί να στέλνει ορισμένα σημαντικά μηνύματα στη Ρωσία σχετικά με τη λήψη δράσης για την
αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Όμως, η εφαρμογή της Πράσινης Συμφωνίας δεν απαιτεί μόνο πρόσθετη χρηματοδότηση και επενδύσεις, αλλά και αναδιάρθρωση του οικονομικού συστήματος για να εφαρμοστούν τα μακροπρόθεσμα και πολυέξοδα μέτρα εφαρμογής. Αυτό, φυσικά, ισχύει πρώτα απ ‘όλα για τα ίδια τα κράτη μέλη της ΕΕ. Η δυσκολία μετάβασης και η εξάρτηση από τις συμβατικές πηγές ενέργειας διαφαίνεται από το γεγονός ότι ήδη διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν εκφράσει την
απροθυμία τους να αποδεχθούν αυτήν την πανευρωπαϊκή πράσινη μετάβαση.

Βασικός άξονας αποτελεί η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία η οποία θα εξακολουθεί να
ισχύει για δύο λόγους: πρώτον, η απροθυμία κρατών μελών να ανεξαρτητοποιηθούν -ακόμη και της
Γερμανίας, έχοντας αμείωτο ενδιαφέρον για τον αγωγό Nord Stream 2-. Δεύτερον, αλλά αλληλένδετο
είναι η δυσκολία εφαρμογής ενός τέτοιου προγράμματος τη δεδομένη στιγμή. Οι ενεργειακές απαιτήσεις
είναι μεγάλες, τις οποίες δεν μπορεί να καλύψει από μόνη της η ΕΕ, χωρίς δηλαδή τη συνδρομή της
Μόσχας ή της Κίνας.

Παράλληλα, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται μακροχρόνιος σχεδιασμός και
κονδύλια ώστε να καταπολεμηθούν οι τυχόν κοινωνικές ανισορροπίες που θα προκληθούν. Για
παράδειγμα, την καταπολέμηση της ανεργίας ως προς τους εργαζόμενους σε εργοστάσια παραγωγής
συμβατικών πηγών ενέργειας, οι οποίοι δεν έχουν τη τεχνογνωσία για να μεταφερθούν απλά στην
παραγωγή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τέλος, χώρες παραγωγοί όπως η Ρωσία, Κίνα αλλά και η ΗΠΑ, δεν φαίνονται ακόμη πρόθυμες να αλλάξουν τις συνήθειές τους.

Εν κατακλείδι, κατανοούμε την ανάγκη λήψης άμεσων δράσεων για την καταπολέμηση της κλιματικής
αλλαγής, κάτι το οποίο σαφώς πρέπει να γίνει. Εντούτοις, είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα το οποίο χωρίς
διεθνή συνεργασία, δεν θα μπορέσει να επιλυθεί! Όσον αφορά την Ευρώπη, παρά την όλη καλή θέληση,
χωρίς τη διεθνή συνεργασία και υποχώρηση, δεν θα μπορέσουν να εφαρμόσουν το σχέδιο τους, εφόσον
στο παρόν διεθνές σύστημα, οι ανάγκες ενεργειακών πηγών είναι τεράστιες.