Φίλε Αλέξη, που λες…

Αλέξη, με προσοχή σε άκουσα κατά την ομιλία σου στο νέο υπουργικό συμβούλιο. Πρέπει να ομολογήσω πως παρασύρθηκα προς στιγμήν. Πάντα με τα λόγια τα είχες εύκολα. Σε θυμάμαι από τότε, νεαρός και πουλέν του ΣΥΡΙΖΑ στον δήμο της Αθήνας. Αμέριμνος καβαλάρης με το δερμάτινο, πώς μάγευες τα κοριτσόπουλα όλων των ηλικιών. Χαμογελούσες και έλιωναν, κρέμονταν από τα χείλη σου. Με είχε εντυπωσιάσει αυτή η δύναμη που ασκούσες.

Μόνο που, Αλέξη, επέλεξες να απλώσεις τα πόδια σου έξω από το πάπλωμα. Κάπου ζαλίστηκες, μπερδεύτηκες και θεώρησες πως μια ολόκληρη χώρα μπορεί να μείνει σιωπηλή και ονειροπόλα μπρος στο χαμόγελό σου. Σου διέφυγε όμως κάτι. Για αρχή, δεν είσαι πια το παιδαρέλι εκείνο που καβάλαγε τη μηχανή και πουλούσε υποσχέσεις. Μεγάλωσες και κέρδισες αυτά που φέρνει ο χρόνος ως αποζημίωση εκείνων που παίρνει. Τα τελευταία ειδικά τρία χρόνια θα έλεγε κανείς ότι μεγάλωσες απότομα. Οι συνθήκες σε ανάγκασαν. Μόνο που, Αλέξη, η δική σου ενηλικίωση, η δική σου ωριμότητα μας κόστισε κάτι παραπάνω και εξακολουθεί να κοστίζει πολλά. Αν, δε, εμμείνεις σε πολιτικές που μόνο στόχο έχουν να χαϊδέψουν αυτιά και να σε διατηρήσουν –για πόσο άραγε;– σε θέση ισχύος, θα μας κοστίσεις πολύ παραπάνω.

Τη δική σου εκπαίδευση, φίλε – αν μου επιτρέπεις– Αλέξη, δεν την πλήρωσε ο πατέρας σου ούτε εσύ από τον μόχθο σου. Την πλήρωσε και θα την πληρώνει για δεκαετίες ακόμα ο ελληνικός λαός. Σύντομη εκπαίδευση μερικών μόνο μηνών αλλά πολύ ακριβή.

Μιλώντας λοιπόν στο υπουργικό σου συμβούλιο, στους εκλεκτούς σου που θεωρείς ότι θα κάνουν τη δουλειά, είπες πολλά: για νέα φάση, νέες προκλήσεις. Μα τίποτα δεν άλλαξε. Και πώς θα μπορούσε. Πρόγραμμα είχαμε, πρόγραμμα έχουμε. Άαα, έχεις ένα δίκιο, εκείνο που άλλαξε είναι η έλλειψη πια χρηματοδότησης έναντι μιας μεγαλύτερης ελευθερίας. Μόνο που την ελευθερία πρέπει να ξέρεις τι να την κάνεις, αλλιώς σου είναι άχρηστη. Εσύ, Αλέξη, ξέρεις;

Προεξοφλείς πως «η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια γεμίζει τον ελληνικό λαό με εύλογες προσδοκίες». Ποιος αλήθεια σου το είπε; Πότε; Κατέβα έστω και μασκαρεμένος στα καφενεία, στις πλατείες, στις γειτονιές και θα καταλάβεις σύντομα πως ο ελληνικός λαός δεν έχει καμία προσδοκία. Είναι απογοητευμένος και από εσένα, γιατί ξέρει πως τίποτε δεν θα αλλάξει.

Υποστήριξες πως «καλούμαστε να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε μια νέα ελπιδοφόρα προοπτική για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα». Μα, Αλέξη, αν αυτό δεν το έχεις ήδη κάνει, αν περιμένεις να οραματιστείς σήμερα, χαμένος κόπος. Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να νοικιάζεις πρώτα κτίριο και μετά να αποφασίζεις τι μαγαζί θες να ανοίξεις. Άργησες, Αλέξη, και πολύ φοβάμαι ότι εν τέλει η εκπαίδευσή σου πήγε στον βρόντο.

Αλέξη, υποσχέθηκες πάλι καλύτερες αμοιβές και φιλοεπενδυτικό περιβάλλον. Δεν μας είπες πώς θα τα κάνεις αυτά. Μίλησες για επιτάχυνση και εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση και στην οικονομία. Μα τρία χρόνια τι έκανε η κυβέρνησή σου και οι υπουργοί σου; Τώρα περίμεναν να ασχοληθούν με ζητήματα που αποδεδειγμένα είναι η πηγή του κακού;

Αλέξη, είχες την ευκαιρία η ιστορία να γράψει το όνομά σου με χρυσά γράμματα. Επέλεξες όμως να ακυρώσεις τον εαυτό σου. Λάθος επιλογές, λάθος συνεργάτες, λάθος εξαρτήσεις. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν πια υπάρχει χρόνος και χώρος για να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Ίσως το πιο αντρίκιο για σένα θα ήταν να παραιτηθείς. Να αναλάβεις επί της ουσίας τις ευθύνες σου.