Φωτιά στην Θ7 στον Πειραιά: Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους στον δικό τους «πόλεμο»

Ποια ήταν τα χουλιγκάνια που έκαψαν τον Σύνδεσμο των φιλάθλων του Ολυμπιακού στον Πειραιά; Ήταν από κανένα ερασιτεχνικό σωματείο; Όχι, βέβαια. Οι γνωστοί ήτανε. Αυτοί που το έκαναν και θα το ξανακάνουν.

Μην το παίρνεις, φίλε, ως μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ως ακολουθία. Σε τακτά χρονικά διαστήματα γίνονται αυτά. Άπαξ και μπεις σ’ αυτό το τρυπάκι να μπεις σε τέτοια χουλιγκάνικα κυκλώματα, μπορείς να κάνει τα πάντα. Στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, παντού. Και δεν μπορείς και να φύγεις.

Η δράση φέρνει αντίδραση. Ένας το κάνει κι ο άλλος ανταποδίδει και πάμε πάλι από την αρχή. «Εμείς σας τρέχαμε εκεί», «φάγατε ξύλο εκεί». Κατάπτωση της κοινωνίας τα τελευταία 40 χρόνια. Και ραντεβού θανάτου, βέβαια.

Μαχαιρώματα, ενέδρες, άπειρο ξύλο. Χρόνια ολόκληρα. Και δεν τα μαθαίνουμε όλα. Ούτε το νεκρό παλικάρι, ο Μιχάλης Φιλόπουλος στη Λαυρίου στις 29 Μαρτίου 2007, κατάφερε να τους συνετίσει. Ίσα – ίσα.

Αυτά τα χουλιγκανάκια, κατεστραμμένα καθώς είναι, έχουν κι αυτά όνειρο ζωής. Να κάψουν έναν Σύνδεσμο φιλάθλων των «απέναντι». Γιατί το έκαναν και οι «απέναντι». Που σημαίνει, ότι όποιος μπει σε διαδικασία να ξεχωρίσει σε καλούς και κακούς χούλιγκαν, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι όλοι από το ίδιο σάπιο υλικό φτιαγμένοι.

Μην επεκταθούμε σε κοινωνιολογικές αναλύσεις, για το πως έφτασαν στο σημείο αυτό τα χουλιγκάνια. Είναι πολλοί οι λόγοι. Σε μια κοινωνία που καταπίπτει συνεχώς, αυτό το τυρί βγάζει. Και χειρότερο.

Τα χουλιγκάνια αυτά όλων των ομάδων, είναι γνωστά μεταξύ τους. Κάπου σε κάποιο ξύλο θα έχουν ανταμώσει. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν πιαστεί και «αιχμάλωτοι».

Αυτά τα χουλιγκάνια την ημέρα και μόνοι τους αποκλείεται να πάνε βόλτα σε άλλες περιοχές, που είναι «φωλιά» συνδέσμων άλλων ομάδων. Είναι σεσημασμένοι. Κάποιος θα τους αναγνωρίσει και τότε, ο Θεός βοηθός.

Τα χουλιγκάνια όλων των ομάδων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παίζουν στο δικό τους αόρατο για τον πολύ κόσμο γήπεδο. Ο ανομολόγητος πόλεμος, καλά κρατεί. Στόχος, η «νίκη» εναντίον του αντιπάλου με ξυλοφόρτωμα και κάψιμο των γραφείων τους.

Κι ας κλαίνε οι μανάδες τους. Αλλά ποιος ασχολείται με τις μάνες τους. Τις έχουν κάνει και… τραγούδι, για τους «απέναντι». Δεν υπάρχει καμία ιερότητα για τη μάνα κανενός.