ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ: Από υποψήφιος «Πρώτος πολίτης», υπασπιστής του Καμμένου

Πόση σχέση να έχουν οι ιδέες του Λεωνίδα Κύρκου, του Μπάμπη Δρακόπουλου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη για την Ελλάδα, τον κόσμο, τον σοσιαλισμό, τη Δημοκρατία, με τον εθνικολαϊκισμό των ΑΝ.ΕΛ.; Με το κυβερνητικό ύφος του Αλέξη Τσίπρα και την επιδότηση ενοικίου της Ράνιας Αντωνοπούλου; Με τα ψέματα και τις κυβιστήσεις της Πρώτη Φορά Αριστεράς, τη σκανδαλολογία ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης, την αντιμνημονιακή ρητορική και τελικά συμφωνία 3ου Μνημονίου; Καμία.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Προφανώς για τον Φώτη Κουβέλη όλα είναι καλώς καμωμένα. Αλλιώς δεν εννοείται πώς  ο «μπάρμπα-Φώτης» –όπως τον αποκαλούν τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ.– ξεπέρασε όσα έλεγε προ εξαετίας ότι «Συμμαχία της Αριστεράς με στήριξη του κ. Καμμένου δεν τη νοούμαι και δεν τη συζητάμε» και κατέληξε βοηθός του Καμμένου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Από την εποχή, πάντως, που ήταν αρχηγός της ΔΗΜ.ΑΡ., ο Φ. Κουβέλης έδειξε ότι όταν ερχόταν η ώρα για δύσκολες αποφάσεις πάντα έστριβε διά του… αρραβώνος. Ακόμη και σήμερα στην Αγίου Κωνσταντίνου θυμούνται τις δύσκολες συνεδριάσεις που μίλαγε μία ακατανόητη διάλεκτο για να αποφύγει τις αποφάσεις. Χαρακτηριστικό ήταν αυτό που είχε περιγράψει για τον Κουβέλη ο Ανδρέας Πετρουλάκης σε ένα σκίτσο του την περίοδο που η ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν στην κυβέρνηση. Εμφάνιζε τον κ. Κουβέλη να λέει στους κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλο: «Καλά τα λέτε κι εσείς, δίκιο έχουν και οι άλλοι. Ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι».

Κάπως έτσι, ουδείς εντυπωσιάστηκε από την εκλογική κατρακύλα της ΔΗΜ.ΑΡ. στο 0,49% τον Ιανουάριο του 2015 και την εκπαραθύρωση Κουβέλη από τον Θανάση Θεοχαρόπουλο που κέρδισε την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής. Βέβαια πριν φθάσουμε εκεί ο Φ. Κουβέλης είχε πει τρεις φορές «όχι». «Ένα ναι να έλεγε από τα τρία ο μπάρμπα-Φώτης, η χώρα θα ήταν σε διαφορετικό μομέντουμ», λένε στην Αγίου Κωνσταντίνου.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Φ. Κουβέλης έχασε τη μάχη από τον Αλ. Τσίπρα στις εσωκομματικές εκλογές για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2008. Ήδη ο Κουβέλης ένιωθε την πίεση να αυξάνεται, κάτι που το καταλάβαιναν και από τα άλλα κόμματα. Την επόμενη χρονιά (2009) από νωρίς όλοι έβλεπαν πως ο Κώστας Καραμανλής έψαχνε τρόπο για να παραδώσει την εξουσία. Η ήττα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου έδειξε ότι το λάδι στο καντήλι της «γαλάζιας» εξουσίας στερεύει και ήδη ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ξεκινήσει επαφές εντός κι εκτός Ελλάδας για την επόμενη ημέρα.

Τότε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επισκεπτόμενος τον Λεωνίδα Κύρκο συζήτησε το ενδεχόμενο να παραδώσει στον Φώτη Κουβέλη το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Κύρκος ήταν θετικός, πίεσε τον Κουβέλη, ο οποίος ζήτησε χρόνο να το σκεφτεί. Όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές ο Παπανδρέου έκανε την πρόταση στον Κουβέλη, αλλά αυτός, παρά την πίεση από τον Κύρκο, έκλεισε το τηλέφωνο κι εξαφανίστηκε, δείχνοντας πως δεν είναι ο άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων. Το 2010 ο Κουβέλης δεν εκλέγεται ούτε καν σύνεδρος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και οι σύντροφοί του επί της ουσίας του δείχνουν την έξοδο.

 Το δεύτερο «όχι»

Το 2012 έρχεται το δεύτερο «όχι» του Κουβέλη. Τον Μάιο του 2012 η ΔΗΜ.ΑΡ. λαμβάνει το 6,1%, αλλά αντί να μετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη Ν.Δ. (19%) και το ΠΑΣΟΚ (13%) χωρίς τον Σαμαρά πρωθυπουργό (όπως είχαν συμφωνήσει), οδηγεί τη χώρα σε επαναληπτικές εκλογές θεωρώντας ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. θα λάβει μεγαλύτερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Μαΐου Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αθροιστικά είχαν 149 βουλευτές και μαζί με τη ΔΗΜ.ΑΡ. θα έφταναν τους 168. Ο κ. Κουβέλης δηλαδή θα ήταν ο απόλυτος ρυθμιστής, όπως τάχα επιθυμούσε. Αντ’ αυτού, επέλεξε να συμπράξει στην επόμενη κυβέρνηση εκ του ασφαλούς –διότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν πια την πλειοψηφία– υιοθετώντας την τακτική τού ήξεις-αφήξεις. Δέχθηκε αμέσως την παλαιοκομματική πρόταση να «βολεύει» έναν δικό του για κάθε 4 Νεοδημοκράτες και 2 ΠΑΣΟΚους, ψήφισε τον προϋπολογισμό, αλλά όχι το μεσοπρόθεσμο. Κι όταν τα βρήκε σκούρα, καθώς δεχόταν πλέον έντονη ενδοκομματική κριτική για την αμφισημία του, βρήκε το άλλοθι της ΕΡΤ και πήδηξε από το τρένο, καθιστώντας την κυβέρνηση θνησιγενή.
Εθελοτυφλώντας για την τύχη της ΔΗΜ.ΑΡ., αρνήθηκε το 2013 να συμπράξει με τους «58» και το ΠΑΣΟΚ στην έσχατη απόπειρα συγκρότησης κοινού μετώπου και στις ευρωεκλογές συνετρίβη με 1,2%. Ούτε και τότε, όμως, παραιτήθηκε έστω από ευθιξία.

 Η καθοριστική άρνηση

Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014 ο Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του προτείνει τον Σταύρο Δήμα ως υποψήφιο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μόλις 24 ώρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 8ης Δεκεμβρίου, έγινε μια συνάντηση. Στο προσωπικό γραφείο του Φ. Κουβέλη, στην οδό Κριεζώτου, έφτασε ως απεσταλμένος τού τότε πρωθυπουργού ο υπουργός Επικρατείας, Δημήτρης Σταμάτης. Σε αυτό το ραντεβού, ο κ. Σταμάτης δεν περιορίστηκε μόνον να διαμηνύσει στον κ. Κουβέλη ότι οι Σαμαράς και Βενιζέλος επιθυμούσαν διακαώς να είναι ο διάδοχος του Κάρολου Παπούλια, αλλά και ότι ήταν έτοιμοι να τον ανακοινώσουν την επομένη μέρα.

Τον διαβεβαίωσε ότι η εκλογή του ήταν διασφαλισμένη και τον ενημέρωσε και για την πρόθεση των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου να επισπεύσουν την εκλογική διαδικασία. Εκείνος, όμως, ύστερα από λίγα λεπτά σιωπής είπε το τελικό «όχι», σκεπτόμενος προφανώς ότι είχε εκτεθεί υπερβολικά για να υπαναχωρήσει την τελευταία στιγμή.

Κι όμως, οι τότε στενοί του συνεργάτες (Σπύρος Λυκούδης και Ανδρέας Παπαδόπουλος) με εντολή του είχαν αρχίσει να βολιδοσκοπούν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ για το ενδεχόμενο να είναι ο Φ. Κουβέλης νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πολλούς μήνες νωρίτερα. Για πρώτη φορά το όνομά του έπεσε στο τραπέζι στο σπίτι του Χρήστου Πρωτόπαπα, στα τέλη Ιουνίου. Καλεσμένοι του πρώην υπουργού ήταν οι Παναγιώτης Ρήγας και Δημήτρης Καρύδης από το ΠΑΣΟΚ και οι Σπύρος Λυκούδης και Ανδρέας Παπαδόπουλος από τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Το επόμενο διάστημα ο Ανδ. Παπαδόπουλος συναντήθηκε με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη επιβεβαιώνοντας τις προθέσεις του κ. Σαμαρά, ενώ ο κ. Λυκούδης επισκέφθηκε για τον ίδιο λόγο τον Ευ. Βενιζέλο.