Φτου και… φεύγουν

Για να είμαστε ξεκάθαροι από την πρώτη κιόλας αράδα: ο λεκτικός πόλεμος μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη που παρακολουθήσαμε στη Βουλή το βράδυ της περασμένης Τετάρτης δεν περιποιεί τιμή στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Ο πρωθυπουργός που στην εναρκτήριο ομιλία του είπε ότι δεν πήγε στη Βουλή για να αντιδικήσει και να αντιπαρατεθεί στα ασήμαντα με τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήρξατο χειρών αδίκων με τον απύθμενο κιτρινισμό, για τον οποίο μάλιστα κατήγγειλε τους αντιπάλους του.

Ακόμη και ο συνήθως ήπιων τόνων Κυριάκος Μητσοτάκης ομολόγησε ότι μπήκε στο δίλημμα για το αν θα έπρεπε να απαντήσει ή να μιλήσει για άλλα θέματα, διαλέγοντας τελικά να αντεπιτεθεί.

Η αλήθεια είναι ότι σε όσους αποστρέφονται την πολιτική δόθηκε ακόμη μία αφορμή να διατυμπανίζουν το επιχείρημα της έκπτωσης του πολιτικού πολιτισμού. Άλλο τόσο αλήθεια είναι, όμως, ότι ο πυρηνικός πόλεμος επιλέχθηκε ανεξήγητα από τον Αλέξη Τσίπρα.

Από την περασμένη Κυριακή που βγήκαν στον αέρα οι φωτογραφίες του κουρασμένου σκαφάτου πρωθυπουργού μέχρι και που ξεκίνησε η συζήτηση στη Βουλή, η κυβέρνηση είχε όντως καταφέρει να στρέψει τους προβολείς της επικαιρότητας στο παροχολογικό πακέτο που ανακοίνωσε. Καλό, κακό, σίγουρα προεκλογικό, ματωμένα αναδιανεμητικό και προερχόμενο από τα υπερμεγέθη πλεονάσματα, το πακέτο Τσίπρα είχε κάνει επικοινωνιακά τη δουλειά του.

Είχε προηγηθεί το «χαστούκι» του ΣΚΑΪ με την εκπομπή των Παπαχελά και Τέλογλου, μέσα από την οποία η ανοργανωσιά του κράτους και τα ψέματα του Αλέξη αποκαλύφθηκαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο.

Το ποιο… σαράκι «έτρωγε» τον πρωθυπουργό και επανέφερε την κουβέντα σε αυτά που χαρακτήριζε «αντιπερισπασμούς», «επικοινωνιακά κόλπα» και «μαύρη προπαγάνδα» το εξηγεί μόνο ο φόβος της ζημίας που έχει προκληθεί από την αποδόμηση της παντιέρας του φτωχού πλην τίμιου παιδιού της εργατιάς που πολεμά τον καπιταλισμό στα πανεπιστήμια, στις απεργίες και στις Γένοβες.

Είναι λαϊκίστικο και εν πολλοίς αποπροσανατολιστικό το ερώτημα για το αν έχει δικαίωμα ένας πρωθυπουργός να πάει διακοπές, αν μπορεί να κάνει παρέα με όποιον θέλει ή αν δικαιούται να φιλοξενείται στο σπίτι, στο αυτοκίνητο ή στο κότερο του φίλου του. «Απολύτως ναι, έχει δικαίωμα», μπορεί να είναι η απάντηση.

Αυτό που, όμως, δεν έχει δικαίωμα να κάνει ο πρωθυπουργός υπό οποιαδήποτε ιδιότητά του, πρωτίστως με αυτήν του πολίτη, είναι να ξεχνά τους μύδρους που εξαπέλυε για τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου (σ.σ. που σήμερα έκανε μέχρι και άμισθους συμβούλους), στήνοντας μία ολόκληρη πολιτική καριέρα πάνω σε αυτή την πολεμική.

Οπότε, ας μην ενοχλείται ο κύριος πρωθυπουργός που του θυμίζουν αυτό το πολύ πρόσφατο πολιτικάντικο παρελθόν του. Ας θυμηθεί ότι στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2017, ο υποψήφιος της γαλλικής δεξιάς, Φρανσουά Φιγιόν, που φιγουράριζε ως βέβαιος νικητής της εκλογικής αναμέτρησης, τελικά την έχασε και ήρθε τρίτος γιατί αποκαλύφθηκε ότι δέχθηκε ως δώρο δύο πανάκριβα κοστούμια.

Ακόμη  καλύτερα, ας ανοίξει το οικογενειακό άλμπουμ και ας ξαναδεί τις φωτογραφίες που τον δείχνουν να προσπαθεί να στήσει στην άμμο μία φτωχική ομπρέλα θαλάσσης τo καλοκαίρι του 2012 που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και εκείνες οι πόζες είχαν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, αλλά τότε φαίνεται βοηθούσαν το λαοπρόβλητο πολιτικό προφίλ του, οπότε δεν χρειάστηκε να κρυφτεί πίσω από φωνασκίες και ανταρτοπολέμους.

Το κάνει σήμερα. Ξεχνώντας, ίσως, ότι στο κρυφτό και στη ζωή αυτοί που μετράνε δεν κρύβονται. Εκτός και αν το πράττει μη αντέχοντας το φτου και… φεύγω!