ΓΑΛΛΙΑ: Το μεγάλο παζάρι για τις κάλπες του Ιουνίου

Δεν ήταν λίγοι ο αναλυτές εντός και εκτός γαλλικών συνόρων που έστω και με κάποια δόση υπερβολής υποστηρίζουν ότι η μεγάλη εκλογική μάχη του Εμανουέλ Μακρόν δεν ήταν αυτή που κερδήθηκε στις 24 Απριλίου κόντρα στη Μαρίν Λεπέν, αλλά αυτή που βρίσκεται μπροστά του και αφορά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Η κούρσα αυτής της εκστρατείας δεν ξεκίνησε, πάντως, με τους καλύτερους οιωνούς για τον επανεκλεγέντα πρόεδρο, ειδικά αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι στην πρώτη «περατζάδα» που έκανε μετά τη νίκη του ο Μακρόν στα βορειοδυτικά του Παρισιού δεν εισέπραξε επευφημίες αλλά… ντομάτες. Μικρή η έκπληξη καθώς όπως ομολόγησε το βράδυ της εκλογή του ο Μακρόν αντιλαμβάνεται πλήρως ότι πολλοί τον ψήφισαν όχι γιατί υποστηρίζουν το πρόγραμμά του «αλλά για να βάλουν φράγμα στην άκρα δεξιά». Γνωρίζει, επίσης, ο Μακρόν κάτι που ξέρουν καλά και οι αντίπαλοί του: ότι η νίκη στις βουλευτικές εκλογές της 12^ης και 19^ης Ιουνίου θα έρθει μέσω ισχυρών συνεργασιών. Εξ ου και το μεγάλο πολιτικό παζάρι που έχει ξεκινήσει.

Ήδη ο αριστερός σχηματισμός «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζαν–Λυκ Μελανσόν και το κόμμα των Οικολόγων έδωσαν τα χέρια για πολιτική σύμπραξη, ενώ την ίδια κατάληξη είχε και το φλερτ του κόμματος του Μελανσόν με το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF), το οποίο εξελίχθηκε σε «γάμο» το βράδυ της 3^ης Μαΐου. Και οι δύο πολιτικές συμφωνίες που σύνηψε ο Μελανσόν θεωρούνται ιστορικές, ειδικά όμως αυτή με τον κομμουνιστή υποψήφιο του PCF, Φαμπιέν Ρουσέλ, προσδίδει άλλον αέρα στα πανιά του Μελανσόν. Κι αυτό όχι σε επίπεδο αριθμητικής (στον α΄ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών το PCF δεν έθελξε παρά μόνο το 2,28% του εκλογικού σώματος) όσο σε επίπεδο συμβολισμού, αν σκεφτεί κανείς ότι συμμαχούν σε ένα κοινό μέτωπο δύο παρατάξεις που στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για την κατάκτηση του προεδρικού «θρόνου» στο Ελιζέ αντάλλαξαν ουκ ολίγα… γαλλικά!!!

Στο κόλπο και οι Σοσιαλιστές

Μόνο με τους άλλοτε κραταιούς αλλά πλέον αποδεκατισμένους εκλογικά Σοσιαλιστές δεν είχε καταφέρει να βρει κοινή περπατησιά ο Μελανσόν, μέχρι τα μέσα της εβδομάδας. Αυτό, μάλιστα, είχε οδηγήσει πολλούς στο συμπέρασμα ότι οι μισοί Σοσιαλιστές θα στοιχηθούν με την Αριστερή «Ανυπότακτη Γαλλία» και οι υπόλοιποι θα συμπαραταχθούν με το κόμμα του Μακρόν. Ήρθε, ωστόσο, ο επικεφαλής των διαπραγματευτών του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), Πιέρ Ζουβέ, να ξεκαθαρίσει το τοπίο δηλώνοντας ότι το κόμμα του απέχει «λίγα βήματα πριν από μια ιστορική συμφωνία» με την «Ανυπότακτη Γαλλία».

Η εξέλιξη δεν πρέπει να χαροποίησε τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας και πρώην επικεφαλής  του PS, Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος έχει εκφραστεί αρνητικά για το ενδεχόμενο συμπόρευσης του PS με το αριστερό μέτωπο που «στήνει» ο Μελανσόν, ισχυριζόμενος ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξαερώσει πολιτικά το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ακόμη πιο λάβρος κατά της συμμαχίας PS – «Ανυπότακτη Γαλλία» εμφανίστηκε ο Μπερνάρ Καζνέβ, πρώην πρωθυπουργός του Ολάντ, ο οποίος προειδοποίησε ότι αν οι Σοσιαλιστές πουν «ναι» στον Μελανσόν, εκείνος θα φύγει από κόμμα.

Το «πάρε-δώσε»

Επειδή κανένα συνοικέσιο δεν γίνεται χωρίς «πάρε-δώσε», ο Μελανσόν δεν εξασφάλισε αδαπάνως τη στήριξη των «Πράσινων» και των Γάλλων κομμουνιστών. Αντιθέτως φέρεται να έβαλε την όπισθεν σε πάγιες θέσεις του επί ευρωπαϊκών ζητημάτων.

Ένα επιπλέον δέλεαρ που έριξε ο Μελανσόν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους πολιτικούς συμπαίκτες του είναι η φερόμενη συμφωνία για τον τρόπο της μετεκλογικής κατανομής των εδρών στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, ώστε όλοι οι συμμετέχοντες σχηματισμοί να εκλέξουν τουλάχιστον 15 βουλευτές που τους δίνει το δικαίωμα σχηματισμού κοινοβουλευτικής ομάδας, άρα και πολιτική αναγνωρισιμότητα όπως και σημαντική κρατική χρηματοδότηση. Πληροφορίες θέλουν, λ.χ., το Κ.Κ. Γαλλία να έχει «καπαρωμένες» 50 εκλογικές περιφέρειες στην ηπειρωτική χώρα, εκ των οποίων οι 16 εκτιμάται ότι μπορεί να «δώσουν» έδρα.

Εκεί που υπάρχει κοινός τόπος των συνεργαζόμενων κομμάτων ο οποίος αποτυπώνεται και στην κεντρική συμφωνία τους, είναι τα θέματα των μισθών και των συντάξεων (βλ. άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα €1.400 και συνταξιοδότηση στα 60 έτη), της ακρίβειας (δεσμεύονται για «πάγωμα» τιμών στα βασικά αγαθά), της φορολογικής πολιτικής (π.χ. επαναφορά του φόρου πλούτου), καθώς και μεταρρυθμίσεων που όμως θα έχουν προοδευτικό-κοινωνικό πρόσημο όπως επαίρονται οι εμπνευστές τους όπως π.χ. η προώθηση προγράμματος επανεθνικοποίησης ορισμένων δημόσιων επιχειρήσεων και υποδομών. Το ποιες από τις προεκλογικές δεσμεύσεις θα γίνουν πράξη και σε ποιο βαθμό μένει να φανεί στο… χειροκρότημα, αλλά τους αναλυτές φοβίζει μία άλλη μεγαλοστομία του μετώπου των αριστερών κομμάτων. Αυτή που μιλάει για «ανυπακοή» σε όσους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ερχόταν σε αντίθεση με την εφαρμογή του κοινού προγράμματός τους. Μια τέτοια πρακτική θα έδενε τα χέρια του προέδρου Μακρόν ειδικά σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και θα τον καθιστούσαν αδύναμο κρίκο –εκτός από απολογούμενο– των Βρυξελλών.

Ένα αντίστοιχο παζάρι έχει στηθεί και στο στρατόπεδο του Εμανουέλ Μακρόν που βλέπει ότι το «En Marche», το κόμμα που ίδρυσε ο ίδιος τον Απρίλιο του 2016, δεν έχει καλύψει το κενό που άφησαν τα κόμματα που κάποτε εξέφραζαν τους κεντρώους ψηφοφόρους. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους αναλυτές αυτό το παζάρι θα πρέπει να περιλαμβάνει τη συμπόρευση του Μακρόν με τους Ρεπουμπλικάνους καθώς και με τα μικρότερα κόμματα της γαλλικής Κεντροδεξιάς, αν ο φρεσκοεκλεγμένος πρόεδρος θέλει εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση των 577 εδρών.

Αν αυτό δεν συμβεί και καταφέρει ο Μελανσόν να νικήσει, τότε ο Μακρόν θα υποχρεωθεί να τον ορίσει πρωθυπουργό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το δικό του προεδρικό όραμα για οικονομικές μεταρρυθμίσεις εντός συνόρων και ισχυρή εξωτερική πολιτική εκτός αυτών.