Για τον άγγελο της καρδιάς του
Της Καίτης Νικολοπούλου
Είναι αλήθεια πως κάποιες φέτες φεγγαριού, ασημοκόκκινες, πυρακτωμένες, δεν τις αγγίζεις. Φοβάσαι μην καείς μαζί τους, ίσως. Εκτός κι αν έχεις ήδη καεί. Έτσι ένιωσα όταν ήρθε στα χέρια μου ετούτο το μικρό βιβλίο του καλού συναδέλφου, δημοσιογράφου και τακτικού μέλους του ΠΣΑΤ, Γιάννη Κούρκουλου: άγγιγμα από πυρακτωμένα φεγγάρια. Γιατί τις μικρές πριγκίπισσες άδικο είναι να ερωτεύονται οι θεοί. Πριν καν προλάβουν ημίθεες αυτές να γίνουν. Είναι και το όνομα, βλέπεις: Ειρήνη. Όχι πως έχει σημασία.
Κι αφού στα δάχτυλα απάλυναν τα χνάρια της φωτιάς, άρχισε το δειλό ξεφύλλισμα. «Να γράψω θέλω σ’ αγαπώ πολύ…» σημειώνει ο Γιάννης Κούρκουλος, αφήνοντας την έμπειρη πένα του να σμίξει με το πάθος για ζωή, όχι της δικής του, αλλά της αγαπημένης του κορούλας, που έσβησε τόσο άδικα και τόσο νωρίς.
Τρυφερότητα, έγνοια, ανθρωπιά, ευαισθησία ξεχειλίζουν από την κάθε λέξη-αφιέρωμα ενός πατέρα για το μοναχοπαίδι του. Ένα γιατί θλιμμένο αλλά και χαμογελαστό, αραδιασμένο σε κάθε σελίδα, σε κάθε φωτογραφία, σε κάθε πράξη αλληλεγγύης για τα παιδιά που δεν προλαβαίνουν να μεγαλώσουν.
«Να γράψω θέλω σ’ αγαπώ πολύ… Να γράψω προσπαθώ ό,τι θα ήθελα να της πω τώρα. Αλλά, παράλληλα, να κάνω και μια προσπάθεια να τη θυμίσω σε όσους την ήξεραν και να τη γνωρίσω σε όσους δεν έτυχε να τη γνωρίσουν, αυτό το υπέροχο και άτυχο παιδί, που έφυγε έτσι ξαφνικά στο ξεκίνημα της ζωής του ενώ έπαιζε μέχρι χτες στο σχολείο, κτυπημένο από ένα ύπουλο βλεννώδες αδενοκαρκίνωμα. Μια πάθηση που για πρώτη φορά στην Ελλάδα εμφανίστηκε σε παιδί και μόλις τέταρτη στον κόσμο… Ένας τύπος της αρρώστιας εξαιρετικά σπάνιος και σε ενήλικους άνω των 60 ετών».
Κάπως έτσι ξεκινάει η αφήγηση του Γιάννη Κούρκουλου για την Ειρήνη του, την κορούλα του που έφυγε πριν συμπληρώσει τα έντεκα χρόνια της.
Ήταν η ανάγκη να επικοινωνήσει τον πόνο του η έκδοση αυτού του μικρού βιβλίου; Η ανάγκη να επικοινωνήσει την αγωνία του, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί στον καθένα να χτυπήσει την πόρτα μια ανίατη πάθηση, γκρεμίζοντας ξαφνικά έναν ευτυχισμένο κόσμο μέσα στον οποίο είχε κλειστεί, αγνοώντας τον πόνο άλλων συνανθρώπων του; Η ανάγκη να επικοινωνήσει την αλληλεγγύη του σε κάθε παιδί χτυπημένο από καρκίνο, είτε ατομικά είτε μέσω των συλλόγων γονέων και όχι μόνο, που έχουν δημιουργηθεί ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό;
Ίσως κάτι απ’ όλα, ίσως και όλα μαζί. Γιατί τον βλέπουμε συχνά να δηλώνει το «παρών» σε εκδηλώσεις για τα παιδιά με καρκίνο που διοργανώνουν διάφοροι φορείς. Όπως πρόσφατα (10/11/2013), με την παρουσία του στο σταντ της «Φλόγας», του συλλόγου γονιών παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια, στο Καλλιμάρμαρο, κατά τη διεξαγωγή του 31ου Κλασικού Μαραθώνιου Αθηνών.
Ξεφυλλίζοντας, λοιπόν, το υπέροχο αυτό βιβλίο του Γιάννη Κούρκουλου, «Ο Άγγελος της καρδιάς μου», ζούμε λέξη-λέξη και φωτό-φωτό πρώτ’ απ’ όλα την αγάπη. Την αγάπη όπως θα τη ζήλευαν κάποια παιδιά που τόσο τους λείπει. Και τη φροντίδα. Και την αφοσίωση. Και βέβαια τη θλίψη για όσα δεν πρόλαβε να ζήσει η μονάκριβη κόρη του. Αλλά και τη δύναμη να παρασταθεί σ’ εκείνους που τη χρειάζονται. Ανθρωπιά και δύναμη, όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά –και εδώ το μεγάλο θαυμαστικό– από εκείνο το γλυκό παιδί που μέχρι τέλους δεν έπαψε να χαμογελά.
Η γραφή λιτή, απλή, σαν το ακατέργαστο διαμάντι, μας περιγράφει στιγμές από τη ζωή της μικρής Ειρήνης, της «Ρηνιώς» του. Άλλοτε ευτυχισμένες, άλλοτε πικραμένες.
Ο συγγραφέας μοιράζεται μαζί μας την ευτυχία του για τα παιδικά και ανέμελα χρόνια της αγαπημένης του ηρωίδας, αλλά και τη δυσάρεστη έκπληξη στο άκουσμα της ασθένειάς της, έτσι, ξαφνικά, από το πουθενά. «Βαράγαμε στο… βρόντο, πολεμάγαμε τα μαχητικά αεροπλάνα που κάλπαζαν με… σφεντόνες». Καμπανάκι, θα έλεγε κανείς, για πράγματα που μπορεί να συναντήσει ο καθένας μας στην επόμενη του δρόμου στροφή.
Τα παιδιά πολύ σπάνια προσβάλλονται από καρκίνο, αλλά…
«Τα παιδιά προσβάλλονται πολύ σπάνια από καρκίνο, περίπου 100 φορές σπανιότερα από τους ενήλικες», σημειώνει η κα Ελένη Βασιλάτου-Κοσµίδη, παιδίατρος αιµατολόγος-ογκολόγος*. «Κάθε χρόνο νοσούν 14 σε κάθε 100.000 παιδιά από τη γέννηση µέχρι την ηλικία των 15 χρόνων. Ωστόσο, ο καρκίνος είναι η συχνότερη αιτία θανάτου σε παιδιά µετά τον πρώτο χρόνο της ζωής αν εξαιρέσουµε τους θανάτους που οφείλονται σε ατυχήµατα».
Και συνεχίζει: «Η πιο συχνή µορφή καρκίνου στα παιδιά είναι η λευχαιµία (περίπου 35% του συνόλου των περιπτώσεων καρκίνου) και ακολουθούν οι όγκοι του νευρικού συστήµατος, τα λεµφώµατα (κακοήθεις όγκοι λεµφαδένων ή άλλων οργάνων), οι όγκοι νεφρών (νεφροβλάστωµα) και επινεφριδίων (νευροβλάστωµα ) και τα σαρκώµατα των µαλακών µορίων (όπως είναι το ραβδοµυοσάρκωµα) και των οστών (οστεοσάρκωµα και σάρκωµα Ewing)».
* Πηγή: Ελληνική Εταιρία Κοινωνικής Παιδιατρικής και Προαγωγής της Υγείας, http://www.socped.gr/
Μόλις το 20% έχει τη δυνατότητα ιατρικής φροντίδας
«Κάθε χρόνο περισσότερα από 250.000 παιδιά νοσούν από καρκίνο και μόλις το 20% έχει τη δυνατότητα να λάβει ιατρική φροντίδα. Το υπόλοιπο 80% των παιδιών προέρχεται, κατά κύριο λόγο, από χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου όπου η πρόληψη και η θεραπεία είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Παρ’ όλα αυτά, με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, το 70% των ασθενών μπορεί να θεραπευθεί», διαβάζουμε στο site της Φλόγας (http://floga.org.gr/), του συλλόγου γονιών παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες, ένας σύλλογος από τους πολλούς που προσπαθούν να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά. Ας τους αφουγκραστούμε…