H Ελλάς ως μαντάμ Σουσού!

Όταν πίσω στο 1939 ο Δημήτρης Ψαθάς «ανακάλυψε» τη Μαντάμ Σουσού, προφανώς και δεν περίμενε ότι η ηρωίδα του θα είχε λόγο ύπαρξης τις παραμονές του 2016. Άλλωστε εκείνος σχεδόν υποχρεώθηκε το 1977 να δώσει την έγκρισή του για επανέκδοση του βιβλίου με τη σημείωση στο οπισθόφυλλο, ότι ήλπιζε η ηρωίδα του να τον άφηνε πια ήσυχο…

Η Μαντάμ Σουσού λοιπόν πέρασε τη ζωή της στον Μπούθουλα. Και αν κάποιοι σήμερα αναρωτιώνται που είναι αυτό, δεν έχουν παρά να πάνε μια βόλτα μέχρι τον Κολωνό. Εκεί στο τέλος της Λένορμαν και μόλις 2-3 χιλιόμετρα από το Σύνταγμα θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια άλλη πραγματικότητα. Της Αθήνας που βρίσκεται ακόμα εκτός σχεδίου, της Αθήνας που δεν έχει σχεδιασμό, τα αυθαίρετα, ακόμα και έναν… αγρότη που επιμένει. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται είναι άκρως ελληνικό και παράλογο.

Το 2016 λοιπόν είναι έτοιμο να κάνει την είσοδό του στη ζωή μας, είναι ένα ακόμα μνημονιακό έτος και προφανώς απλά ένα από τα ίδια.

Είναι πια εξωφρενικό πως μια ολόκληρη χώρα, ακόμα και η πρωτεύουσα της, δεν τόλμησε ούτε στα πιο δύσκολα –σύγχρονα– χρόνια της να βάλει σε τάξη την αταξία της. Από το 2010 η συζήτηση περιορίζεται στις περικοπές και τις μειώσεις και κανείς δεν ασχολείται με τα απλά καθημερινά που επιβάλλεται να γίνουν αν θέλουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, αν όχι για εμάς τουλάχιστον για τα παιδιά μας.

Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να επανεκκινηθεί. Να μπει σε μια νέα εποχή η οποία θα έχει όρους και κανόνες, που θα υπάρχει ισότητα για όλους, που θα αφήσει στο παρελθόν το ρουσφέτι και τα στραβά μάτια. Αλήθεια πόσο κοινότυπα ακούγονται όλα αυτά όταν τα έχουμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή. Και όμως αρνούμαστε μέχρι σήμερα να τα αντιμετωπίσουμε.

Η Μαντάμ Σουσού, λοιπόν, φαντασμένη καθώς ήταν, κατάφερε να ζήσει το όνειρό της ως αριστοκράτισσα έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δεν κατάφερε όμως να βγει λεπτό από τον φανταστικό κόσμο της με αποτέλεσμα να επιστρέψει εκεί που άνηκε: στον Μπούθουλα και τις λάσπες. Είχε την ευκαιρία –μια μεγάλη κληρονομιά– αλλά την ξόδεψε σε ανοησίες.

Η Ελλάδα πάλι δεν έχει την ίδια πολυτέλεια. Αφενός γιατί δεν περιμένει κάποια μεγάλη κληρονομιά. Οπότε θα πρέπει να παλέψει με ότι έχει. Αφετέρου γιατί η μεγάλη ζωή για την πλειοψηφία των πολιτών βρίσκεται πια στο μακρινό παρελθόν. Και το μέλλον αναμένεται ακόμα πιο δύσκολο, δυστυχώς όχι με την ευθύνη όλων γιατί αυτή τη φορά σίγουρα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί.

Τέσσερις κυβερνήσεις δεν έχουν καταφέρει να κάνουν ούτε τα αυτονόητα, τα μικρά που στην καθημερινότητα όμως γίνονται μεγάλα. Και εμείς θα βάλουμε τα καλά μας για να υποδεχθούμε άλλον έναν χρόνο. Νέο αλλά τόσο παλιό.