H άλλη πλευρά του Μουντιάλ

Πίσω από τα χλιδάτα στάδια και την υψηλή τεχνολογία, χιλιάδες άνθρωποι στο Κατάρ  δεν πήραν ούτε ένα εισιτήριο-δώρο και συνωστίζονται πλέον σε χώρους μακριά από τα γήπεδα για να βλέπουν τους αγώνες

Μη μπορώντας να πάνε στα γήπεδα που εργάστηκαν για την  κατασκευήτους, εκατοντάδες μετανάστες εργάτες συγκεντρώνονται σε ένα γήπεδο κρίκετ στην έρημο έξω από τη Ντόχα για να παρακολουθήσουν τους αγώνες από γιγαντιαίες οθόνες.

Αυτή είναι η λεγόμενη…fan zone όπου δηλαδή όσοι δεν έχουν εξασφαλίσει ένα εισιτήριο μπορούν να βλέπουν τους αγώνες.

Το διαφορετικό με άλλες διοργανώσεις είναι πως εκεί δεν υπάρχουν επισκέπτες οπαδοί, γυναίκες  και σίγουρα μπύρα αφού έχει απαγορευτεί η κατανάλωσή της.

Η κατασκευή έγινε στην άκρη της Ντόχα. Στο εσωτερικό της, χιλιάδες κυρίως χαμηλόμισθοι εργάτες της Νότιας Ασίας, γεμίζουν τις εξέδρες ή κάθονται σταυροπόδι στο γρασίδι για ν απολαύσουν όσα γίνονται στα γήπεδα του Κατάρ που έφτιαξαν με τα χέρια τους.

Είναι ένας κόσμος μακριά από το πρόσωπο της Ντόχα που οι διοργανωτές δεν θέλουν να δείχνουν προς τα έξω.

Η fan zone (ζώνη οπαδών) του σταδίου βρίσκεται εντός της ασιατικής πολης , ενός εμπορικού και ψυχαγωγικού συγκροτήματος που έχει δημιουργηθεί ειδικά για τους μετανάστες εργάτες του Κατάρ, περίπου 30 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο της Ντόχα.

Μια τεράστια έκταση αποθηκών, εργαστηρίων και πολυκατοικιών απλώνεται για μίλια στη μία πλευρά, φιλοξενώντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους, συχνά σε ζοφερούς και γεμάτους κοιτώνες, όπου διαμένουν στιβαγμένοι πολλοί άνθρωποι.

Σε έναν τοίχο κοντά στην είσοδο της fan zone, ένα πανό στα αραβικά και στ αγγλικά  γράφει: «Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας που παραδώσατε το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε ποτέ».

Πολλοί εδώ πιθανότατα έπαιξαν ρόλο στην κατασκευή των γηπέδων και των υποδομών για το τουρνουά, αλλά η ευγνωμοσύνη έχει…όρια για τους διοργανωτές.

Ενώ ορισμένα εισιτήρια αγώνων κυκλοφόρησαν για τους κατοίκους του Κατάρ για μόλις 40 ριάλια (περίπου 11 ευρώ), κανείς  από τους εργάτες που δούλεψαν στις κατασκευές δεν κατάφερε να πάρει ένα. Τα πιο φτηνά διαθέσιμα εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά για τους εργαζόμενους που βγάζουν  μόλις 225 λίρες το μήνα, δηλαδή γύρω στα 260 ευρώ .

Χωρίς εισιτήριο του αγώνα, δεν μπορούν να εγγραφούν για την κάρτα, η οποία απαιτείται για την είσοδο στις  οπαδικές ζώνες της Ντόχα που μπαίνουν οι φίλαθλοι που πηγαίνουν στα γήπεδα για να δουν τους αγώνες.

Ακόμα κι αν μπορούσαν, το αποδοτικό και φθηνό Μετρό δεν φτάνει σε αυτό το σημείο της πόλης, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν πιο δαπανηρές εναλλακτικές μορφές συγκοινωνίας.

Η fan zone, και η ίδια η Ντόχα αναδεικνύουν τις παράλληλες ζωές που ζουν πολλοί μετανάστες εργάτες.

Οι επικριτές λένε ότι εδραιώνει τους διαχωρισμούς, ενώ το ανείπωτο μήνυμα είναι: μπορείτε να έχετε τα εστιατόρια, τα καταστήματα και τη ζώνη των θαυμαστών σας, αρκεί να μην έρθετε στα δικά μας…

Στον αγώνα της Ισπανίας με την Κόστα Ρίκα  ένας οπαδός από το Νεπάλ που μίλησε στην αγγλική εφημερίδα Guardian , ο Ντιλίπ Κουμάρ Μαντάλ  έδειξε –παρ΄ολ αυτά- ενθουσιασμένος. «Έρχομαι κάθε βράδυ. Μου αρέσει το περιβάλλον», είπε. Ερωτηθείς ποια ομάδα υποστηρίζει, έκανε μια παύση και απάντησε: «Η κόκκινη».

Δεν ήξερε ούτε καν τις ομάδες…

«Θα ήθελα να είμαι σε ένα γήπεδο, αλλά δεν έχω χρήματα. Ό,τι κερδίζω, πρέπει να το στείλω σπίτι για την εκπαίδευση των παιδιών μου», πρόσθεσε.

Ο Μαντάλ, ένας μασόνος, είναι χαρούμενος που είναι εκεί. Πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, 350 από τους συναδέλφους του έφυγαν από το σπίτι τους για να δουλέψουν στο Κατάρ  καθώς η εταιρεία του έκλεισε ένα έργο κατόπιν οδηγιών της κυβέρνησης.

 

Καθώς η Ισπανία  έβαλε το πρώτο της γκολ, πετάχτηκε στον αέρα. “Ναί! Ήξερα ότι θα σκοράρουν», φώναζε με το πρόσωπό του να λάμπει…

Καθισμένος κοντά, ο Στέφεν από την Γκάνα εργάζεται στο αεροδρόμιο, μεταφέροντας γεύματα εν πτήσει στα αεροπλάνα. Είναι το ρεπό του, αλλά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, «το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να κοιμάμαι, να δουλεύω, να κοιμάμαι, να δουλεύω, να κοιμάμαι», είπε.

Όπως ο Ντίλιπ, δεν μπορούσε να αγοράσει εισιτήριο του αγώνα, αλλά σε αντίθεση με αυτόν, μιλάει για το ποδόσφαιρο τόσο άπταιστα όσο το παίζουν και οι Ισπανοί.

Καθώς μπαίνει άλλο ένα γκολ, ενθουσιάζεται με τις ευκαιρίες της Γκάνας: «Ελπίζω απλώς να μπορέσω να φύγω από τη δουλειά για να τους παρακολουθήσω», λέει.

Οι περισσότεοροι εργάτες είναι από το  Κατάρ, την Ινδία,το  Μπαγκλαντές,το Νεπάλ, το Πακιστάν, την Σρι Λάνκα και τις Φιλιππίνες.

Μερικοί εργαζόμενοι χαίρονται που βρίσκονται στο Κατάρ για το Παγκόσμιο Κύπελλο γιατί πολλοί συνάδελφοί τους έφυγαν από την χώρα πριν αρχίσει το τουρνουά καθώς οι εταιρείες τους τέλειωσαν τα έργα για το Μουντιάλ και δεν πρόλαβαν να ζήσουν την ατμόσφαιρα.

Με εξαίρεση την Γκάνα, καμία από αυτές τις χώρες που προέρχονται οι εργάτες δεν προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και έτσι οι αποφάσεις για το ποιον θα υποστηρίξουν φαίνεται να καθορίζονται από τον αγαπημένο παίκτη ή το χρώμα της φανέλας.

Στις κερκίδες, ο Μοχάμεν Μαλίκ από το Μπαγκλαντές λέει ότι έρχεται να παρακολουθήσει τους αγώνες κάθε μέρα γιατί δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. «Η εταιρεία μου σταμάτησε να μας στέλνει στη δουλειά γιατί δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στο εργοτάξιό μας κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σταμάτησαν να μας πληρώνουν επίσης», λέει ο 42χρονος ξυλουργός.

Ο Ραϊμπάσι, από το Νεπάλ, είπε ότι ένα εισιτήριο για έναν αγώνα κόστιζε πάρα πολύ – ο μισός μηνιαίος μισθός του – αλλά δεν φαινόταν να τον ενδιαφέρει. «Είναι καλύτερα να το βλέπεις από  εδώ!»

 

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα