H ανταρσία των εφήβων

Δύο σοβαρά περιστατικά με πρωταγωνιστές εφήβους την τελευταία εβδομάδα δείχνουν την εναλλακτική πραγματικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γονείς στις σχέσεις τους με τα παιδιά τους λίγο πριν αυτά φτάσουν στην ενηλικίωση.

Ρεπορτάζ: Κώστας Παπαϊωάννου

Το απόγευμα της Τετάρτης αναστάτωση προκλήθηκε στη Βούλα, μόλις διαπιστώθηκε από γονείς πως δύο έφηβες ηλικίας 14 ετών αγνοούνταν. Μάλιστα, τελευταία φορά που κάποιος τις είχε δει ήταν το μεσημέρι της ίδιας μέρας οπότε και τελείωσαν από το σχολείο τους. Όπως είναι φυσικό, υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση για να εντοπιστούν τα ίχνη τους πριν πέσει η νύχτα.

Η άμεση λοιπόν κινητοποίηση της οικογένειας, των αστυνομικών αρχών αλλά και η παρατηρητικότητα ενός οδηγού ταξί έβαλε τέλος στην αγωνία για την εξαφάνισή τους λίγες ώρες αργότερα.

Tα δύο κορίτσια βρέθηκαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα στη Γλυφάδα και συγκεκριμένα πολύ κοντά στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης από έναν οδηγό ταξί, ο οποίος μάλιστα είχε δει στο διαδίκτυο τις σχετικές αναρτήσεις αγωνίας των συγγενών και φίλων των κοριτσιών.

Μίλησε μαζί τους, τις καθησύχασε και στη συνέχεια τις μετέφερε στα σπίτια τους, όπου βέβαια γονείς, συγγενείς και φίλοι τις αγκάλιασαν!

Σημειωτέον ότι και τα δύο κορίτσια ήταν απολύτως καλά στην υγεία τους, ενώ άμεσα οι γονείς τους ειδοποίησαν την αστυνομία και έπαψαν οι αναζητήσεις τους.

Αυτό ήταν ίσως που ανησύχησε περισσότερο τους δικούς τους, γιατί πίστεψαν ότι τα κορίτσια θα μπορούσαν και με το Μετρό να βρεθούν κυριολεκτικά στην άλλη άκρη της Αθήνας, κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη.

Το ποιοι λόγοι τα οδήγησαν στην κίνησή τους αυτή, που βέβαια πλημμύρισε με αγωνία τα σπίτια τους, είναι κάτι που έχει τη δική του σημασία. Και αυτό διότι, σύμφωνα με πληροφορίες, τα δύο έφηβα κορίτσια, όταν ρωτήθηκαν, πολύ απλά απάντησαν πως ήθελαν να δουν πώς είναι… η ζωή των μεγάλων. Έκαναν με αυτόν τον τρόπο τη δική τους αλλά μάλλον πρόωρη επανάσταση.

Ο «σκοτωμός» ήταν για το WiFi

Την ίδια ώρα οι αστυνομικές αρχές ερευνούν τις τελευταίες ημέρες μια άλλη περίεργη υπόθεση. Σε προάστιο των Αθηνών, οι γείτονες γίνονταν καθημερινά μάρτυρες μιας ιδιότυπης κατάστασης: ένα νεαρό κορίτσι στην εφηβεία να τσακώνεται με τον πατέρα του ουρλιάζοντας και κλαίγοντας. Πρόκειται για μια μονογονεϊκή οικογένεια. Ήταν πια κοινό μυστικό (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) πως ο πατέρας έδερνε την κόρη του, μόνο που κανείς δεν έκανε τίποτα γιατί δεν ήταν… δουλειά του!

Σε ένα τελευταίο περιστατικό όμως, κάποιος γείτονας αποφάσισε να παρέμβει καθώς ο καβγάς εξελισσόταν στο μπαλκόνι με ουρλιαχτά και σφαλιάρες που τίποτα δεν είχαν να ζηλέψουν από εκείνες στη δημοφιλή ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Ακολούθησαν τα ουρλιαχτά του γείτονα και η κλήση στην άμεσο δράση για να αναλάβει… δράση. Ο καβγάς από το μπαλκόνι οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα, οπότε και έγινε γνωστό πως οι αρχές είχαν γνώση για το πρόβλημα μιας και είχαν προηγηθεί και άλλες καταγγελίες. Εκεί όμως έγινε και κάτι άλλο γνωστό: πως ο πατέρας δεν χτυπάει την κόρη, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Η κόρη μάλιστα, σύμφωνα με τις πληροφορίες, έχει φτάσει σε σημείο να κρεμαστεί ακόμα και από τα κάγκελα του μπαλκονιού επειδή ο πατέρας της τής κλείνει το wi-fi προσπαθώντας να την πείσει να διαβάσει για το σχολείο! Και ο δυστυχής πατέρας δεχόταν την οργή της κόρης του, η οποία έκανε τη δική της επανάσταση.

Τι πρέπει να γνωρίζουν (…και να αντέχουν) οι γονείς

Ένα από τα πράγματα που μοιραία περνά ο κάθε έφηβος και από το οποίο, παρά τις όποιες καλές προθέσεις των γονιών, δεν μπορούν να τον απαλλάξουν, είναι η αίσθηση ότι δεν τον καταλαβαίνει κανείς και πολύ λιγότερο οι γονείς του. Ο ίδιος είναι που δεν καταλαβαίνει τον εαυτό του, γιατί όσα αντιλαμβάνεται και όσα νιώθει φάσκουν και αντιφάσκουν.

Καλό θα ήταν οι γονείς να μην παριστάνουν ότι καταλαβαίνουν. Στην εφηβεία, ένα παιδί θέλει να μοιάζει όσο το δυνατόν λιγότερο στους γονείς του. Ο ιδιωτικός χώρος, η προστατευτική σφαίρα που δημιουργεί γύρω του, συμβολίζει τον καινούργιο κόσμο που φτιάχνει για τον εαυτό του. Η μουσική του, η επικοινωνία με τους φίλους, το κλείσιμο στο δωμάτιο πρέπει να γίνουν σεβαστά από τους γονείς, γιατί ο έφηβος δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτά.

Κάποιες κοινές στιγμές των γονιών με τον έφηβο είναι σημαντικό να συνεχίσουν να υπάρχουν, έστω κι αν εκείνος δυσανασχετεί. Όταν, λόγου χάρη, τρώμε όλοι μαζί, πρέπει να παρίσταται (εκτός από εξαιρέσεις, όταν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος)!

Μέσα στην ταραγμένη περίοδο που περνά η σχέση γονιού – εφήβων, θα βοηθούσε σημαντικά να διατηρηθούν μερικές πόρτες ανοιχτές, οι οποίες να κρατούν ζωντανή την επικοινωνία μεταξύ των δύο πλευρών, ακόμη και σε στιγμές κρίσης. Και αν κάποιες φορές οι γονείς αισθάνονται πως δεν ξέρουν πια αυτό το απρόσιτο πλάσμα που έχουν απέναντί τους, που δεν μοιάζει καθόλου με το αγαπημένο τους μικρό παιδί, τότε δεν έχουν παρά να κάνουν αυτό που έκαναν συχνά όταν ήταν μωρό: Να πάνε πάνω από το κρεβάτι του το βράδυ και να το κοιτάξουν καθώς κοιμάται.