H Ευρώπη «ερωτοτροπεί» με την Τουρκία και η Ελλάδα κρατάει άβουλη το… φανάρι

Τη στιγμή που το διεθνές τοπίο παραμένει ασταθές και είναι αβέβαιο τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξακολουθεί να διευρύνει τις διπλωματικές του επαφές και να προχωρά σε στοχευμένες και στρατηγικά «επιθετικές» κινήσεις γύρω από την Ελλάδα και την Κύπρο, επιδιώκοντας την παγίωση της Τουρκίας ως περιφερειακή (υπερ)δύναμη στην περιοχή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Σε αυτόν τον τουρκικό τακτικισμό εντάσσεται και η συνάντηση που είχαν χθες Τρίτη (30/4) ο «Σουλτάνος» με την Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, η οποία, όπως αμφότεροι ομολόγησαν, έγινε σε ένα εξαιρετικά θετικό κλίμα και «επιβεβαίωσε τη σταθερότητα των διμερών σχέσεων τους», ανακοινώνοντας μεταξύ άλλων ότι ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών των δύο χωρών, ξεπέρασε τον στόχο των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ και ότι ο νέος στόχος που ετέθη είναι να υπερβεί μεσοπρόθεσμα τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ.

Την ίδια ώρα όμως, αυτό που δείχνει να έχει τη μέγιστη σημασία είναι η συμφωνία-μαμούθ που πέτυχε ο Ερντογάν στον τομέα των drones. Όπως έγινε γνωστό από την ίδια την Τζόρτζια Μελόνι, μόλις μερικούς μήνες μετά την εξαγορά από την Baykar (επικεφαλής της οποίας είναι ο γαμπρός του Ερντογάν Σελτσούκ Μπαϊρακτάρ) της Piaggio Aviation, ο Ερντογάν «κέρδισε» ακόμα μία σύμπραξη με την τουρκική εταιρεία παραγωγής drones συνολικής επένδυσης πολλών δισεκατομμυρίων.

Κατά αυτόν τον τρόπο, σε συνδυασμό και με τις λοιπές επενδύσεις των Ιταλών στην Τουρκία, καθώς μέσα από τις συμφωνίες της με τη Ρώμη η Άγκυρα πληροί πλέον και τις τυπικές υποχρεώσεις που έχει θέσει η Κομισιόν στο προσχέδιο που βρίσκεται πλέον στο τελικό στάδιο της μελέτης από τα μέλη της Ε.Ε., είναι σαφές ότι ο Ερντογάν στοχεύει, όχι απλά στη δημιουργία ισχυρών διμερών σχέσεων όπως πολλοί (και σωστά) εκτιμούν, αλλά κυρίως να εισέλθει ακόμα πιο δυναμικά και αποτελεσματικά στο «παιχνίδι» των 100 δισ. ευρώ που έχει ανακοινώσει η Κομισιόν ότι θα διατεθούν για την ενιαία ευρωπαϊκή Άμυνα.

Οι κινήσεις της Baykar – και όχι μόνο – θα καταστήσουν σταδιακά την Τουρκία τη χώρα που θα απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος του εν λόγω πακέτου της Ε.Ε., με αποτέλεσμα εκείνη να αναδεικνύεται σε προνομιακό εταίρο της Ένωσης, ιδίως στον τομέα της Άμυνας και της ενέργειας, παρακάμπτοντας – επί της ουσίας – τα ελληνικά συμφέροντα και τον ρόλο της Ελλάδας (και της Κύπρου) στην περιοχή.

Μάλιστα, αναφορικά με τα «κέρδη» του Τούρκου Προέδρου από την εμβάθυνση των διμερών σχέσεών του με την Ιταλία, θα πρέπει να σημειωθεί ότι πέρα από το κομμάτι των αμυντικών επενδύσεων, χαρακτηριστικό είναι επίσης και το – κομβικής σημασίας – ζήτημα της Λιβύης στην οποία η Ρώμη ασκεί επιρροή, ενώ η Ελλάδα έχει σαφείς διαφορές, λόγω του τουρκουλιβυκού μνημονίου.

Αν στα παραπάνω συνυπολογιστεί και το πρόσφατο δημοσίευμα του Al Monitor στο οποίο πιθανολογείται ακόμη και η πώληση των γαλλικών μαχητικών Rafale στην Τουρκία εφόσον ναυαγήσει οριστικά η αγορά των Eurofighters,η μαλθακότητα και η φοβικότητα με την οποία η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη γιγάντωση του εξ Ανατολών επικίνδυνου γείτονά της αλλά και τα συνεχή αδειάσματα από τους συμμάχους και τους εταίρους της ξεπερνά τα όρια κάθε λογικής σύλληψης.

Παρόλα αυτά το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δια του Γιώργου Γεραπετρίτη συνεχίζει να υπερασπίζεται το αφελές αφήγημα ότι η (άβουλη λέμε εμείς…) διαβουλευτικότητα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας εξασφαλίζει τα «ήρεμα νερά» στις σχέσεις των δύο χωρών άρα και την δήθεν επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Με τη διαφορά ότι τα «νερά» διατηρούνται ήρεμα επειδή η Ελλάδα κάνει ότι δεν βλέπει τους τουρκικούς τσαμπουκάδες στην Κάσο, κάνει ότι δεν ακούει τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στη Θράκη και κάνει και την μουγκή στις τουρκικές απειλές για τις θαλάσσιες ζώνες.

Δυστυχώς ως κωφάλαλη και αόμματη συμπεριφέρεται η ελληνική διπλωματία στην προσβλητική αν μη τι άλλο στάση των Ευρωπαίων και ΝΑΤΟϊκών συμμάχων να χαϊδεύουν και να προσεταιρίζονται μία χώρα εκτός Ένωσης που απειλεί με πόλεμο μια χώρα της ΕΕ αν η τελευταία ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και εξακολουθεί να έχει υπό την παράνομη στρατιωτική κατοχή της επί μισό αιώνα το 1/3 μίας άλλης ευρωπαϊκής χώρας.

Αντί λοιπόν αυτή τη χώρα-«πειρατή» η Ευρωπαϊκή Ένωση να την απομονώσει πολιτικά, διπλωματικά και εμπορικά, κάθεται και «ερωτοτροπεί» μαζί της με την Ελλάδα να κρατά οικειοθελώς το… φανάρι, δίχως να ξεσηκώνεται για όσα γίνονται εις βάρος της αλλά αντιθέτως επιμένοντας στην εθνικά επικίνδυνη κατευναστική πολιτική που έχει για ευαγγέλιο το Μέγαρο Μαξίμου και ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Γιώργος Γεραπετρίτης.