Η ακραία «πανδημία» που ξεχνάμε
Η κλιματική αλλαγή μπορεί σήμερα να φαντάζει άσχετη με το ξέσπασμα του προσφυγικού ή με την υγειονομική κρίση, αλλά δυστυχώς δεν είναι
Τις ημέρες που προηγήθηκαν η Κίνα έγινε σημείο αναφοράς στα διεθνή ΜΜΕ για ένα καλό και ένα κακό νέο. Τα καλά μαντάτα είχαν να κάνουν με το πράσινο φως που άναψε ο κινεζικός στρατός για τη χρήση στους στρατιώτες ενός εμβολίου κατά του κορωνοϊού, που μπήκε από το πουθενά στη ζωή μας πριν από 6-7 μήνες και μέχρι σήμερα έχει σκοτώσει περισσότερους από 500.000 ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η δυσάρεστη είδηση ήλθε από τα νοτιοδυτικά της χώρας του Κίτρινου Δράκου που χτυπήθηκε αδυσώπητα από ακραία καιρικά φαινόμενα. Ήδη από τις αρχές Ιουνίου η νότια Κίνα έχει βουλιάξει από τις ισχυρές βροχοπτώσεις, ξεσπιτώνοντας περισσότερους από 720.000 ανθρώπους και πλήττοντας έναν συνολικό πληθυσμό 12.000.000 κατοίκων.
Οι δύο ειδήσεις σκιαγραφούν τις δύο μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα. Με τη διαφορά ότι, αν για μεν την πανδημία η ανακάλυψη του εμβολίου και της θεραπείας έρχεται όλο και πιο κοντά χρονικά, για την «πανδημία» της κλιματικής αλλαγής τα πράγματα φαντάζουν εξαιρετικά δυσοίωνα.
Κι αυτό διότι η συστηματική καταστροφή του κλίματος είναι ένα φαινόμενο με συνέπειες ντόμινο: πέφτει ένα «άσχετο» πλακάκι στην ανατολή και παρασύρει αλυσιδωτά όλα τα υπόλοιπα στη δύση. Υπό αυτό το πρίσμα, η κλιματική αλλαγή μπορεί σήμερα να φαντάζει άσχετη με το ξέσπασμα του προσφυγικού ή με την υγειονομική κρίση, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Πιάνοντας το νήμα από το τέλος, στην Ελλάδα σχεδόν το 25% του πληθυσμού –1 στους 4– απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στην παρούσα συγκυρία η χώρα μας είναι το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα. Το ποσοστό είναι ιδιαίτερα υψηλό, αν αναλογιστεί κανείς ότι την ίδια ώρα οι Έλληνες έρχονται αντιμέτωποι με εξίσου ζωτικά ζητήματα όπως είναι η υγειονομική απειλή και οι σοβαρές υφεσιακές επιπτώσεις της πανδημίας στην εθνική οικονομία, ακόμα-ακόμα και η αβεβαιότητα που προκαλείται από τη διαρκή ένταση στα εθνικά θέματα ελέω της τουρκικής προκλητικότητας.
Μίας προκλητικότητας που, ας υπογραμμιστεί, κι αυτή δεν είναι άσχετη με το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα. Για του λόγου το αληθές, δεν χρειάζεται να προστρέξουμε στην ελληνική εμπειρία που βλέπει τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν να ανοιγοκλείνει την κάνουλα των ροών κατά το δοκούν. Ενδεικτική είναι η είδηση της άμεσης αποχώρησης πριν από μερικά 24ωρα της Γαλλίας από τις κοινές περιπολίες του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο. Πρόκειται για ακόμη ένα επεισόδιο στον Ψυχρό Πόλεμο του Παρισιού με την Άγκυρα που κλιμακώνεται έπειτα από τους επιθετικούς ελιγμούς που πραγματοποίησε μία τουρκική φρεγάτα ενάντια σε μία γαλλική στα ανοικτά της Λιβύης.
Αυτά επισήμως. Διότι οι γνώστες του παρασκηνίου συνδέουν τη γαλλική οργή με τον μύχιο φόβο του Εμανουέλ Μακρόν ότι μία «τουρκοκρατούμενη» διασταλτικά Λιβύη θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα έξτρα προγεφύρωμα μετανάστευσης προς την ευρωπαϊκή ήπειρο, επιπρόσθετο αυτού που έχει «στήσει» η Άγκυρα στο Αιγαίο.
Φτάνοντας σιγά-σιγά στην αρχή του μίτου, ουδείς θέλει να φανταστεί τι πρόκειται να συμβεί, αν στις αιτίες του ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων από τα πατρογονικά τους εκτός από τις πολεμικές συρράξεις και τη φτώχεια, προστεθεί και ο παράγοντας της κλιματικής αλλαγής, που με τη σειρά της γεννά ακραίες φυσικές καταστροφές και ερημοποιήσεις κατοικημένων περιοχών.
Αυτή την ακραία «πανδημία», που συνηθίσαμε να ξεχνάμε, πρέπει να ξαναδούμε με περίσκεψη και ολιστικό σχέδιο. Γιατί απλούστατα δεν θα αργήσει η ώρα που θα γίνει ο κοινός παρονομαστής φαινομενικά ασύνδετων δραμάτων όπως είναι το μεταναστευτικό τσουνάμι, ακόμη και η κατάρρευση της υγειονομικής περίθαλψης σε παγκόσμια επίπεδο.
