«Η “αλήθεια” της δημοσιογραφίας μετράει… Η πραγματική δεν μας αφορά…»

«Η δημοσιογραφική “αλήθεια” δεν χρειάζεται αποδείξεις…» είπε σε διαδικτυακό συνέδριο κάποιος Έλληνας(;) δημοσιογράφος(;)ονόματι Χρηστίδης που είναι ανταποκριτής στο «Der Spiegel» και κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος  

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου στην Ελλάδα δεν κουνιέται φύλλο. Και πόλεμος –που λέει ο λόγος– να γίνει, θα πούμε στους εισβολείς να… ξαναπεράσουν μετά το πέρας της θερινής ραστώνης που συνοδεύει παραδοσιακά τη γιορτή της Μεγαλόχαρης. Μια τέτοια ημέρα λοιπόν πριν από 4 μήνες διάλεξαν κάποιοι για να πλήξουν επικοινωνιακά την Ελλάδα χρησιμοποιώντας ως τηλεβόα προπαγάνδας 38 Σύριους και Παλαιστίνιους πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί σε νησίδα στον Έβρο εκτός όμως της ελληνικής επικράτειας.

Το παραμύθι περί άκαρδης Ελλάδας που δεν σέβεται τη ζωή και τον ανθρώπινο πόνο, που κάνει παράνομες επαναπροωθήσεις και που ούτε λίγο ούτε πολύ ευθύνεται για τον θάνατο ενός 5χρονου κοριτσιού δεν άργησε να στηθεί. Διαδόθηκε, δε, με την ευγενική χορηγία στο ψέμα –όπως πολύ γρήγορα αποδείχτηκε μη κυβερνητικών οργανώσεων.

Γιατί τα θυμηθήκαμε όλα αυτά χριστουγεννιάτικα; Διότι σε αυτό το περιστατικό είχε πρωταγωνιστήσει με τον τρόπο του κι ένας δημοσιογράφος στον οποίο «πέσαμε» πάνω του προ ημερών παρακολουθώντας την ομιλία-εισήγησή του σε διαδικτυακή διάλεξη με θέμα την ερευνητική δημοσιογραφία και τον τρόπο που αυτή ασκείται σε περιόδους κρίσεων. Ο λόγος για τον Γιώργο Χρηστίδη, δημοσιογράφο του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, που ήταν αυτός που μπήκε τον Αύγουστο στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης του Έβρου υποδυόμενος τον μεταφραστή ΜΚΟ, προκειμένου να πάρει μάθει την «αλήθεια» των 38 προσφύγων που είχαν μεταφερθεί εκεί.

Το θέμα  είναι ότι ο κ. Χρηστίδης έχει μία περίεργη αντίληψη για τη αλήθεια, τουλάχιστον όπως ο ίδιος τη σαλαμοποίησε μιλώντας στη διάλεξη που διοργάνωσε στις 22 Νοεμβρίου η  έδρα Jean Monnet Chair.

«Το πρώτο καθήκον της δημοσιογραφίας» ισχυρίστηκε σε ένα σημείο της ομιλίας του ο Έλληνας ανταποκριτής του Der Spiegel «είναι να παρουσιάσει την αλήθεια», διευκρινίζοντας ωστόσο ότι μιλάει για την «δημοσιογραφική αλήθεια». «Δεν είμαστε δικαστήριο, δεν έχουμε τις δυνατότητες μιας κρατικής υπηρεσίας, δεν είμαστε αστυνομία, δεν είμαστε εισαγγελέας, δεν έχουμε δυνατότητες παρακολούθησης, επισύνδεσης τηλεφώνων ή οποιαδήποτε τέτοια αρμοδιότητα. Αυτό το οποίο κάνουμε είναι μέσω της δημοσιογραφικής έρευνας να αναδείξουμε κάποιο θέμα και από κει και πέρα να το αναλάβει η αρμόδια αρχή και να το διερευνήσει» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Χρηστίδης συμπληρώνοντας όμως κι άλλα ωραία. Όπως για παράδειγμα ότι «το κριτήριο αληθείας της δημοσιογραφίας δεν θα πρέπει να συγχέεται με το κριτήριο της απόδειξης της αληθείας σε ένα δικαστήριο.»

Τυχαίο ή μη, έχει τη σημασία του να επισημανθεί πως όλες αυτές οι καινοφανείς θεωρίες ότι μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε, να κατηγορούμε όποιον θέλουμε χωρίς συνέπειες και με το βάρος της απόδειξης να το φέρουν όχι οι καταγγέλλοντες αλλά οι καταγγελλόμενοι έρχονται σε μία περίοδο που η υπόθεση των υποκλοπών γίνεται όλο και πιο τοξική. Και με αυτήν την τοξικότητα των αναπόδεικτων καταγγελιών και των α-λα Novartis κουκουλοφόρων μαρτύρων επιδιώκεται να πορευτούμε μέχρι τις εκλογές που δεν αργούν.

Το ‘χουμε, όμως, ρωτήσει πολλές φορές από τις σελίδες της  «Α» και θα το ξανακάνουμε: αυτή είναι πλέον η νέα δημοσιογραφική (και αντιπολιτευτική) τάξη πραγμάτων; Να κατηγορείται η κυβέρνηση, άλλοτε ως δολοφόνος νηπίων και αδυνάμων, άλλοτε ως ωτακουστής των πολιτικών της αντιπάλων και μη κι άλλοτε ως εισπράκτορας μαύρου χρήματος δίχως οι καταγγέλλοντες να λογοδοτούν πουθενά όταν καμία από τις ψευδεπίγραφες κατηγορίες τους δεν τεκμηριώνεται; Εκτός αν πρέπει να λέμε και ευχαριστώ που οι καταγγέλλοντες δεν φαντασιώνονται ότι είναι και ιεροεξεταστές ώστε οι μη αρεστοί τους να κινδυνεύουν με πίσσα, πούπουλα και καύση στην πυρά.

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα