H ανάγκη, τα παζαρέματα και οι… στάμνες

Σύμφωνα με τον Βενιαμίν Φραγκλίνο «η ανάγκη δεν έκανε ποτέ καλά παζαρέματα» και η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση και στην ανάγκη βρίσκεται τα τελευταία 5-6 χρόνια και στα παζαρέματα με τους δανειστές έχει ξαναμπεί.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκατάκης

Από το μέτωπο των διαπραγματεύσεων τα τελευταία νέα παραδόξως δεν ήταν και τα χειρότερα: Καταρχάς στην περίπτωση της αποκρατικοποίησης του ΑΔΜΗΕ υπήρξε σύγκλιση με τους εκπροσώπους των θεσμών, ενώ κοινή οδός βρέθηκε και αναφορικά με το πέρασμα των «κόκκινων» δανείων στα… πορτοφόλια των distress funds (σ.σ. κι ο Θεός να βάλει το χέρι του για το ποιες μικρο-επιχειρηματικές περιουσίες θα κάνουν φτερά).

Έστω κι έτσι, όμως, ο μεγάλος εφιάλτης που ακούει στο όνομα «ασφαλιστικό» παραμένει ζωντανός για την κυβέρνηση, ενώ η ψήφιση του δεύτερου πακέτου με τα προαπαιτούμενα θα απαιτήσει από το Μαξίμου υπερωρίες στο.. μασάζ των κυβερνητικών βουλευτών προκειμένου οι τελευταίοι να μην κάνουν καμιά πολιτική αποκοτιά.

Υπό αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργεί ο κλοιός πιέσεων που ασκούν οι δανειστές, δεν θα έπρεπε να προκαλεί απορία το ξαφνικό μπαϊράκι που σήκωσε ο Αλέξης Τσίπρας κατά του ΔΝΤ από τις αρχές της εβδομάδας που τελειώνει. Η επιτυχία ή μη της στρατηγικής κίνησης δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί, ωστόσο παραμένει απολύτως εξηγήσιμη. Είτε γιατί η κυβερνητική πλειοψηφία είναι ισχνή και μια αντιμνημονιακή κορώνα είναι πάντα χρήσιμη, είτε γιατί στο Μαξίμου θεωρούν ότι τους ευνοεί η πολιτική ευρωπαϊκή συγκυρία (βλ. συμμαχική κυβέρνηση της Αριστεράς στην Πορτογαλία, σύσφιξη των πολιτικών δεσμών Αθήνας και Παρισίων, φίλια ρητορική του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι για λιγότερη λιτότητα στην Ευρώπη), η ουσία είναι ότι το Μαξίμου είχε εντός και εκτός συνόρων την ανάγκη ενός ελεγχόμενου… τσαμπουκά!

Τι πιο βολικός εχθρός, λοιπόν, από το ΔΝΤ; Είναι χαρακτηριστικό ότι επ’ αυτού οι γνωρίζοντες δεν επικαλούνται τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού στην ΕΡΤ όσο την «προφητεία» που είχε κάνει μερικές ημέρες νωρίτερα ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, ο οποίος από την Ιταλία άνοιξε πρώτος το ζήτημα ενδεχόμενης απεμπλοκής του ΔΝΤ από το τρίτο ελληνικό μνημόνιο.

Ήταν αυτονόητο –όπως και έγινε– ότι το μπαϊράκι της Αθήνας ήταν χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο του Βερολίνου, το οποίο σχεδόν ανακλαστικά απάντησε διά του Βόλφγκανκ Σόιμπλε με τις γνωστές απειλητικές παραβολές για τη στάμνα που πηγαινοέρχεται στο πηγάδι και κινδυνεύει να σπάσει.

Με τους πολιτικούς παρατηρητές να επιμένουν ότι όλα τα παραπάνω εντάσσονται σε μια συνολικότερη συγκρουσιακή στρατηγική της Αθήνας έναντι των δανειστών, το τι είναι επικοινωνιακό τρικ και τι πολιτικός σχεδιασμός, ίσως να μην είναι της παρούσης να αναλυθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο ο πρωθυπουργός να μπει λίγο στα παπούτσια των προκατόχων του και να δει πώς κατέληξαν οι βερμπαλισμοί του στυλ «διώχνουμε το ΔΝΤ πριν την ώρα του».

Κι επειδή εσχάτως το έχουμε ρίξει στις παροιμίες για στάμνες και κανάτια ίσως το Μαξίμου θα πρέπει τελικά να αποδείξει (πρώτα στους πολίτες και μετά στους δανειστές) όχι ότι δεν θα σπάσει το κανάτι, αλλά ότι υπάρχει αξιόπιστη πυξίδα και χάρτης που θα οδηγήσουν τη στάμνα στο πηγάδι με το πόσιμο και όχι με το υφάλμυρο νερό που πίνουμε την τελευταία πενταετία.

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα