Η χαμένη τιμή του Μαξίμου (και της Θέμιδας)

Είκοσι τρεις ημέρες χρειάστηκε να περάσει άσιτος και σκηνίτης στην πλατεία Συντάγματος ο Πάνος Ρούτσι μέχρι να ακούσει την περασμένη Τρίτη την απόφαση των δικαστικών αρχών, βάσει της οποίας έγινε δεκτό το αίτημα της χαροκαμένης οικογένειας να εκταφεί η σορός του παιδιού τους, Ντένις, και να διενεργηθούν τοξικολογικές εξετάσεις, αναμένοντας να ριχτεί λίγο περισσότερο φώς στη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι με φόντο τον χαμό των 57 ψυχών έχει στηθεί ένα πολιτικό παιχνίδι αποκόμισης μικροπολιτικών και δημοσκοπικών κερδών, κυρίως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι αίρονται οι διαχειριστικές «αμαρτίες» της Νέας Δημοκρατίας, μαζί και οι αλλόκοτες αποφάσεις της ελληνικής Θέμιδας, οι οποίες πυροδότησαν σοβαρές και σίγουρα όχι παραλογές υποψίες «ανάρμοστών σχέσεων» μεταξύ των δύο πόλων εξουσίας

Σε ό,τι αφορά τις αβελτηρίες του Μεγάρου Μαξίμου από το οποίο εκπορεύονται όλες οι εντολές, θα πρέπει είναι κάποιον κωφός και αόμματος για να μην αντιλαμβάνεται ότι στην περίπτωση Ρούτσι το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη επέδειξε απίστευτα νωθρά αντανακλαστικά μη αντιλαμβανόμενο το προφανές: ότι έναν πατέρα που έχει χάσει το παιδί του σε ένα δυστύχημα που προκλήθηκε από απανωτά λάθη και παραλήψεις της Πολιτείας δεν τον βάζεις απέναντί σου, ψελλίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν αναμειγνύεται στη Δικαιοσύνη.

Ακόμη και να πίστευε κάποιος το επιχείρημα περί μη ανάμειξης του «γαλάζιου» Επιτελικού Κράτους στα της Θέμιδας (που, μεταξύ μας, δεν το πιστεύει κανείς…), είναι βέβαιο ότι το Μαξίμου και εκτέθηκε και αυτοενοχοποιήθηκε. Όταν βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος όπως ο Δημήτρης Καλογερόπουλος και ο Δημήτρης Μαρκόπουλος, ένας   πρωτοκλασάτος υπουργός όπως ο ΥΕΘΑ Νίκος Δένδιας, αλλά και ένας πρώην πρωθυπουργός –ο Αντώνης Σαμαράς–, επέμεναν δημόσια ότι είναι αδιανόητο να μην ικανοποιηθεί το αίτημα-δικαίωμα ενός πατέρα να διερευνήσει τα «πώς» και τα «γιατί» του θανάτου του παιδιού του, αλλά στο Μέγαρο ένιπταν τας χείρας τους ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, όσο και να προσπαθείς δεν κρύβεται ότι είσαι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Όταν, δε, έρχεται… καπάκι και η δικαστική εξουσία και αναθεωρεί τη στάση της αποδεχόμενη κάθε αίτημα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών που μέχρι προ ολίγων ημερών αρνούνταν, άντε να ανακτήσεις μετά την τιμή και την αξιοπιστίας σου.

Θυμίζεται ότι λίγο πριν από το τέλος Σεπτεμβρίου και στο πλαίσιο του συνεδρίου «Δικαιοσύνη: Θεμέλιο Ανάπτυξης και Ευημερίας» η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Αναστασία Παπαδοπούλου, επέμενε ότι το αίτημα εκταφής είχε υποβληθεί στο πλαίσιο της ανάκρισης, η οποία όμως έχει πλέον ολοκληρωθεί και δεν μπορεί να γίνει επιστροφή σε αυτά, διευκρινίζοντας παράλληλα πως οποιοδήποτε αίτημα απορρίφθηκε στην ανάκριση μπορεί να υποβληθεί εκ νέου στο ακροατήριο. Ποιοι λόγοι, άραγε, επέβαλαν την αλλαγή πλεύσης της Δικαιοσύνης; Μήπως η νομιμότητα που… ξεφύτρωσε από το πουθενά (σ.σ. ο Γ. Φλωρίδης έδωσε και συγχαρητήρια στην ελληνική Θέμιδα που βρήκε –λέει– τρόπο «να ικανοποιηθεί και το δεύτερο αίτημα χωρίς να εμποδιστεί η πορεία προς τη δίκη») ή κάποια ορατή-αόρατη σκοπιμότητα που όλοι ψυλλιάζονται αλλά ουδείς ομολογεί;

Κάτι τέτοια ακούν και βλέπουν οι πολίτες, οι οποίοι μη έχοντας ξεχάσει και το γεγονός ότι οι λειτουργοί του Ειδικού Δικαστηρίου αποφάνθηκαν ότι στην υπόθεση Novartis δεν υπήρξε καμία σκευωρία, έχουν απολέσει την εμπιστοσύνη τους στον θεσμό. Και για αυτό δεν φταίει ούτε η… άτιμη η κοινωνία ούτε τα κακά ΜΜΕ.  Φταίνε αυτοί που την εργαλειοποιούν  υμνώντας την και εκείνοι που θεωρούν ιερό τοτέμ την «ανέλεγκτον κρίσην» τους…