Η Διπλή Ανάπλαση έμεινε στις… δεξιώσεις!
Η τοποθέτηση του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, περί του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και του σχεδίου της Διπλής Ανάπλασης, το οποίο επιχειρεί να επαναφέρει στο προσκήνιο, προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων και συζητήσεων, πάνω σε ένα θέμα που… γλιστράει απ’ όποια πλευρά και αν το ακουμπήσεις!
Στο σημερινό φύλλο της «Α», θα αναφερθούμε στους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν σε ναυάγιο το μεγαλεπήβολο σχέδιο της ανάπλασης Βοτανικού – Λεωφόρου, και την κατασκευή ενός γηπέδου ευρωπαϊκών προδιαγραφών για τον Παναθηναϊκό, όπως και άρτιες εγκαταστάσεις για τα τμήματα του Ερασιτέχνη. Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τι συνέβη στο παρασκήνιο, καθώς ελάχιστα ήταν τα Μέσα που επικέντρωσαν στα στοιχεία εκείνα, που καθιστούσαν άκυρη και ανεφάρμοστη την εν λόγω σύμβαση. Ας τα πάρουμε από την αρχή…
Πρώτα απ’ όλα, η έκταση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τυπικά, ανήκει στον δήμο Αθηναίων. Οπότε, σε αυτό το θέμα έχει δίκιο ο κ. Καμίνης. Τονίζουμε το «τυπικά», διότι επί της ουσίας ανήκει στον Παναθηναϊκό. Διότι τονίζουμε ότι η ΕΚΤΑΣΗ ανήκει στον δήμο. Η έκταση εκχωρήθηκε με καθεστώς χρησικτησίας στον ΠΑΟ. Οι άνθρωποι της ομάδας διαμόρφωσαν τον χώρο και στέγασαν στις εγκαταστάσεις, οι οποίες κτίστηκαν κομμάτι-κομμάτι, μία τεράστια γκάμα αθλητικών δραστηριοτήτων, με επίκεντρο βέβαια το ποδόσφαιρο. Προκειμένου, λοιπόν, να αποχωρήσει ο Παναθηναϊκός από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, βασική προϋπόθεση ήταν, είναι και θα είναι, να κτιστούν νέες εγκαταστάσεις, όπως, λόγου χάρη, αυτές που προβλέπονταν στο σχέδιο της Διπλής Ανάπλασης.
Φτάσαμε και στη Διπλή Ανάπλαση… Επειδή το θέμα είναι πολύπλοκο και εμπλέκεται κόσμος και κοσμάκης, σημειώνουμε ότι το έργο εγκαινιάστηκε… αρκετές φορές, από αρκετούς δημάρχους και έγιναν δεκάδες δεξιώσεις προς… τιμήν του μεγάλου σχεδίου, αλλά ουδέποτε ξεκίνησε! Γιατί; Φτάσαμε στην ουσία… Σε πολλούς έχει μείνει η εντύπωση ότι το όλο θέμα «κόλλησε» στο ΣτΕ και στις προσφυγές των κατοίκων, στελεχών κομμάτων, και πάει λέγοντας. Όντως υπήρξαν διάφορες ιστορίες, οι οποίες κρίθηκαν στο Συμβούλιο Επικρατείας και συνέβαλαν ως ένα ποσοστό στην καθυστέρηση. Ωστόσο, οι πραγματικοί λόγοι ήταν άλλοι…
1) Βάσει του Νόμου Σουφλιά, που συνιστούσε το σχέδιο της Διπλής Ανάπλασης Βοτανικού – Λεωφόρου, η κατασκευή του γηπέδου του Παναθηναϊκού, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανέγερση του εμπορικού κέντρου «THE MALL». Δηλαδή του Ομίλου Βωβού. Όταν γράφουμε άρρηκτα συνδεδεμένη, εννοούμε ότι δεν μπορούσε να ανεγερθεί το γήπεδο, χωρίς το εμπορικό κέντρο. Ο λόγος που έγινε η συγκεκριμένη σύνδεση, με νόμο παρακαλώ, ήταν ο εξής. Ο Όμιλος Βωβού, αρκετό καιρό πριν εκπονηθεί το πλάνο της Διπλής Ανάπλασης, είχε προχωρήσει στην αγορά μεγάλης έκτασης γης στην περιοχή. Προκειμένου, λοιπόν, να κατασκευαστεί το γήπεδο και οι λοιπές εγκαταστάσεις, απαιτούνταν κάποια στρέμματα παραπάνω, από τα διαθέσιμα του δήμου. Η έκταση, λοιπόν, που χρειαζόταν, δόθηκε με παραχώρηση από τον Όμιλο Βωβού, με την προϋπόθεση βέβαια, να συνδεθεί το γήπεδο με την κατασκευή του εμπορικού κέντρου.
2) Ένα βασικό θέμα που προέκυψε καθ’ όλη τη διάρκεια των συζητήσεων και των «ζυμώσεων» για τον Βοτανικό, ήταν ο συντελεστής δόμησης! Τι είναι πάλι τούτο; Σύμφωνα με τον ισχύοντα συντελεστή δόμησης, δεν αρκούσαν τα τετραγωνικά για την κατασκευή του γηπέδου, συν των εγκαταστάσεων του Ερασιτέχνη και τις απαραίτητες υποδομές, για να πληροί τις προδιαγραφές της UEFA. Όταν διέρρευσε το συγκεκριμένο πρόβλημα, καταβλήθηκε απ’ όλες τις πλευρές η μέγιστη προσπάθεια, ώστε να συγκαλυφθεί και να μη διαδοθεί ευρέως. Όπως και να έχει, για να ανεγερθούν οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις, με τον συγκεκριμένο συντελεστή δόμησης, έπρεπε να καταστρατηγηθούν όλες οι πολεοδομικές διατάξεις που ίσχυαν για την ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Εφόσον συνέβαινε κάτι τέτοιο, οποιοσδήποτε κατασκευαστής ή ιδιώτης θα μπορούσε να επικαλεστεί το συγκεκριμένο παράδειγμα και να κτίσει με τον συντελεστή δόμησης του… Βοτανικού!
3) Πάμε στη… χρηματοδότηση. Το έργο θα κόστιζε περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ. Ποιος θα τα έβαζε αυτά; Υποτίθεται ότι θα διασφαλιζόταν δάνειο από τρεις τράπεζες, με τον Παναθηναϊκό να είναι υπόχρεος και ο δήμος εγγυητής, ως ιδιοκτήτης της έκτασης! Ουδέποτε υπήρξε συμφωνία μεταξύ των τριών εμπλεκομένων πλευρών, ως προς τη χρηματοδότηση του έργου. Διότι η ΠΑΕ και ο Βαρδινογιάννης δεν ήθελαν να βάλουν ούτε… ένα ευρώ, οι Τράπεζες ήταν πολύ επιφυλακτικές και, επιπροσθέτως, δεν ήταν ξεκάθαρο –για μία ακόμη φορά– το ιδιοκτησιακό καθεστώς του νέου γηπέδου. Ως… κερασάκι στην τούρτα, επήλθε η κρίση στη χώρα, η οικονομική κατάρρευση του Παναθηναϊκού και η αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη, προσωρινή το 2008 και οριστική το 2012.
4) Στην παραπάνω παράγραφο αναφέραμε ότι δεν είχε ξεκαθαριστεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς του νέου γηπέδου. Για την ακρίβεια, για τον δήμο ήταν ξεκάθαρο. Για τον Παναθηναϊκό, όμως, δεν ήταν! Επί της ουσίας, η γη θα εξακολουθούσε να ανήκει στον δήμο, καθώς θα την παραχωρούσε στον Παναθηναϊκό, για να κατασκευάσει γήπεδο με χρήματα δικά του! Με άλλα λόγια, το ιδιοκτησιακό καθεστώς θα ήταν ανάλογο με της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η γη θα ανήκε στον δήμο, αλλά όχι και το κτίσμα πάνω στη γη. Οπότε… μετά από 50 χρόνια, τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζούσαν ανάλογες στιγμές, σε ένα είδος αέναης ανακύκλωσης της μίζερης και στρεβλής ελληνικής πραγματικότητας…
Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός, πλέον, ΑΔΥΝΑΤΕΙ να προχωρήσει το πλάνο της Διπλής Ανάπλασης, όσα προεδρικά διατάγματα, ή νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και αν έχουν γίνει, ή θα γίνουν στο μέλλον. Ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχουν τα χρήματα. Ακόμη και ο συντελεστής δόμησης να ξεπεραστεί, τα χρήματα για ένα τόσο μεγάλο σχέδιο, δεν βρίσκονται, πολύ δε περισσότερο όταν οι Τράπεζες έχουν κλείσει την κάνουλα των δανείων και ο Παναθηναϊκός, ως εταιρεία λαϊκής βάσης, δεν διαθέτει έναν ισχυρό βασικό μέτοχο, που να παρέχει προσωπικές εγγυήσεις. Η μοναδική ελπίδα να αποκτήσει ένα σύγχρονο γήπεδο, είναι η ανακατασκευή της Λεωφόρου. Προς το παρόν, ο Παναθηναϊκός πήρε παράταση 5 χρόνων. Μετά τα 5 χρόνια, τι; Ο τότε δήμαρχος θα προβάλλει εκ νέου την απαίτηση να πάρει πίσω την έκταση της Λεωφόρου; Ίδωμεν…