Η έλλειψη εμπιστοσύνης γεννά την υστερία

Κατά έναν περίεργο λόγο, τις τελευταίες ημέρες η Αθήνα είχε μια ανεξήγητη κίνηση. Δίχως κακοκαιρία, δίχως έκτακτα γεγονότα –μια πορεία ή ένα τροχαίο– κάτι τέλος πάντων που να δικαιολογεί ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα στους οδικούς άξονες.

Η εξήγηση ήταν, τελικά, άκρως απλή και… ελληνική: οι πολίτες είχαν επιλέξει την εποχούμενη μετακίνηση και την ασφάλεια που προσφέρει το ιδιωτικό τετράτροχο έναντι του γραώδους συγχρωτισμού στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ η μερική υστερία που ξεκίνησε με την επιβεβαίωση των τεσσάρων πρώτων κρουσμάτων του κορωνοϊού στη χώρας μας ώθησε πολλούς οικογενειάρχες στις ουρές και στα πάρκινγκ των σούπερ μάρκετ για το παραδοσιακό άδειασμα των ραφιών.

Είναι η ίδια αντίδραση που στις αρχές της εβδομάδας οδήγησε στο γκρέμισμα του χρηματιστηριακού δείκτη της Αθήνας, οδηγώντας τον σε απώλειες που είχε να δει από το μίνι κραχ του καλοκαιριού του 2015, όταν και είχαν κλείσει οι τράπεζες και είχαν επιβληθεί τα capital controls.

Δικαιολογείται, άραγε, η φοβική αντίδραση των πολιτών ενός κράτους όταν μάλιστα οι αρμόδιες αρχές επιβεβαιώνουν ότι έχουν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα, όταν καθημερινά δίνονται οδηγίες και ανανεώνονται μέτρα προστασίας και πρωτόκολλα; Αν το κράτος λέγεται Ελλάδα, ίσως και να είναι. Διότι ουδείς θα μπορούσε να τους/μας ψέξει για το αντίθετο, όταν το κράτος –σε όλες του τις εκφάνσεις– έχει προ πολλού απολέσει το τεκμήριο της εμπιστοσύνης.

Σκεφτείτε λίγο: πριν από τις εκλογές άκουγαν, για παράδειγμα, οι πολίτες ότι τα νησιά θα αποσυμφορηθούν από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, και τώρα βλέπουν τους εγκλωβισμένους να έχουν τετραπλασιαστεί. Νωρίτερα είχαν ακούσει ότι θα σκιστούν τα μνημόνια με ένα νόμο και σε ένα άρθρο και τελικά κατέληξαν με ακόμη ένα –αριστερό αυτήν τη φορά– μνημόνιο στην πλάτη. Για να μη θυμηθούμε πως όταν πλημμυρίζουν (όπως στη Μάνδρα) ή καίγονται (όπως στο Μάτι) ανθρώπινες ζωές και περιουσίες οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες ανήκουν πάντα σε κάποιον αόρατο «άλλον».

Πώς, λοιπόν, σήμερα να πιστέψει κάποιος ότι η κρατική μηχανή είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μία υγειονομική απειλή του μεγέθους που φαίνεται να προκαλεί ο κορωνοϊός, όταν ο ίδιος πολίτης καλεί ένα ασθενοφόρο από το κέντρο της πρωτεύουσας (σ.σ. η στήλη έχει δυστυχώς ιδία αντίληψη για το θέμα) και αυτό έρχεται σε 2,5 ώρες; Ή πόση ασφάλεια να αισθανθεί όταν για την ανανέωση του ξενοδοχειακού εξοπλισμού των νοσοκομείων σε κλινοσκεπάσματα καθημερινής χρήσης απαιτείται η χορηγική συνδρομή της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών;

Γι’ αυτό φοβούνται τόσο πολύ οι Έλληνες. Όχι τόσο γιατί θα γριπιαστούν, αλλά πρωτίστως γιατί όσες φορές χρειάστηκαν το κράτος στα σοβαρά και στα μεγάλα, αυτό δεν ήταν εκεί. Οπότε, τρέχουν κάθε φορά στα σούπερ μάρκετ, ώστε μαζί με τα μακαρόνια, το ρύζι και τα χαρτιά υγείας να νιώσουν έστω ασυνείδητα ότι αγοράζουν και κάνα… μισόκιλο εξασφάλισης. Καλά και προπάντων υγιή Κούλουμα…