Η επανάσταση του Βενγκέρ

Η ανακοίνωση της αποχώρησης του Αρσέν Βενγκέρ από τον πάγκο της Άρσεναλ στο φινάλε της σεζόν μετά από 22 ολόκληρα χρόνια μπορεί να μην έσκασε σαν… βόμβα, δεν παύει όμως να αποτελεί το τέλος μίας ολόκληρης εποχής όχι μόνο για τους «κανονιέρηδες» αλλά και για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γενικότερα.

Ο Αλσατός τεχνικός, που πριν αναλάβει τους Λονδρέζους το 1996 είχε βρεθεί στην Ελλάδα για να συζητήσει με τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη, το ενδεχόμενο να αναλάβει τους «ερυθρόλευκους», έμελλε τελικά να δοξαστεί στην αγγλική πρωτεύουσα. Εκεί δημιούργησε μία ομάδα εντελώς διαφορετική από τα συνηθισμένα αγγλικά πρότυπα, η οποία εκτός από τίτλους κέρδισε και τη συμπάθεια των φαν του ποδοσφαίρου παγκοσμίως.

Η Άρσεναλ του Ντένις Μπέργκαμπ και του Τιερί Ανρί συνδύαζε τις επιτυχίες με σπουδαία μπάλα και αν δεν είχε την ατυχία να πέσει πάνω στη μεγάλη Μάντσεσστερ Γιουνάιτεντ του σερ Άλεξ Φέργκιουσον, σίγουρα θα είχε καταφέρει ακόμα περισσότερα.

Προερχόμενος από τη γαλλική σχολή, ο Βενγκέρ πρόσθεσε ταχύτητα και φινέτσα στο σκληροτράχηλο αγγλικό στυλ και το αποτέλεσμα για τους φίλους των «κανονιέρηδων» ήταν πραγματικά απολαυστικό. Στα χέρια του Αλσατού ο σύλλογος του Λονδρέζου εξελίχθηκε σε τεράστιο ποδοσφαιρικό brand name, αποκτώντας υποστηρικτές σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Επειδή, όμως, τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου, ακόμα και αυτός ο χαρισματικός προπονητής που έφερε με τη σπουδαία Άρσεναλ της περασμένης δεκαετίας μία πραγματική επανάσταση στο αγγλικό ποδόσφαιρο, δεν κατάφερε να ακολουθήσει την εξέλιξη του δημοφιλέστερου αθλήματος. Οι άλλοτε ανίκητοι «κανονιέρηδες» σταμάτησαν να παίζουν το θεαματικό ποδόσφαιρο που τους χαρακτήριζε και να διεκδικούν τον τίτλο και κάπου εκεί η σχέση… πάθους ανάμεσα στον Βενγκέρ και στον κόσμο άρχισε να κλονίζεται. Πλέον οι οπαδοί ζητούσαν όλο και πιο συχνά μία ανανέωση στον πάγκο, την οποία δεν δίστασαν να διαδηλώσουν ακόμα και με… αεροπανό πριν από ένα χρόνο στη διάρκεια του εκτός έδρας αγώνα με τη Γουέστ Μπρομ στο «Χόθρονς».

«Το timing δεν ήταν δικό μου…»

Η αυξανόμενη δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του Βενγκέρ ανάγκασε τον ίδιο τον Αλσατό να ανακοινώσει πριν από μερικές ημέρες ότι η φετινή σεζόν θα είναι η τελευταία του, αν και δεν έκρυψε ότι δική του επιθυμία ήταν να συνεχίσει. «To timing δεν ήταν δικό μου», δήλωσε με νόημα την παραμονή του πρώτου επαναληπτικού με την Ατλέτικο Μαδρίτης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι φεύγει με… βαριά καρδιά.

Αυτοί που…ρίζωσαν στους πάγκους

Ο Βενγκέρ μπορεί να έμεινε 22 ολόκληρα χρόνια στην τεχνική ηγεσία της Άρσεναλ, δεν είναι όμως ο μακροβιότερος προπονητής στο τιμόνι μίας ομάδας, καθώς στον τομέα αυτό τα πρωτεία έχουν άλλοι.

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον κάθισε 27 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από το 1986 μέχρι το 2013, κερδίζοντας περισσότερους τίτλους, αλλά εκτός συνόρων το απόλυτο ρεκόρ ανήκει στον Γάλλο, Γκι Ρου, που έμεινε συνολικά 44 χρόνια στην τεχνική ηγεσία της Οσέρ από το 1961 έως το 2005 με μερικές διακοπές λόγω προβλημάτων υγείας.

Από τη λίστα με τις μακροβιότερες θητείες προπονητών στην ίδια ομάδα δεν μπορούν να λείπουν ακόμα ο Ρόνι ΜακΦαλ που έκλεισε 30ετία στον πάγκο της Πορταντάουν από τη Βόρεια Ιρλανδία (1986-2016), αλλά και δύο Σκωτσέζοι. Ο Μπιλ Στρουθ ήταν προπονητής της Ρέιντζερς από το 1920 έως το 1954, ενώ πολύ παλαιότερα ο Γουίλι Μάλεϊ είχε συμπληρώσει 43 χρόνια στη Σέλτικ (1897-1940).

Εντός ελληνικών συνόρων το σχετικό ρεκόρ ανήκει στον Ολλανδό Έγκεν Γκέραρντ, που ήταν προπονητής του ΟΦΗ από το 1985 μέχρι το 2000.