Η εθνική 19 χρόνια μετά πληρώνει τους νάνους παράγοντες της ΕΠΟ

Πέρασαν 19 χρόνια από τότε που η ποδοσφαιρική Ελλάδα θάμπωνε τον πλανήτη. Η γαλανόλευκη αρμάδα του Ότο Ρεχάγκελ κατακτούσε στην Λισαβόνα την κορυφή της Ευρώπης. Πολλά χρήματα γέμισαν τα ταμεία της Ομοσπονδίας. Άπαντες μιλούσαν για την αφετηρία μιας χρυσής εποχής για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η βιτρίνα μας, η εθνική ομάδα, ήταν απαραίτητο να στηριχτεί, καθώς όσο αυτή έλαμπε, τόσο ήταν ευκολότερη η στήριξη στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τις δομές του, αυτό που θα τροφοδοτούσε τους μεγάλους με νέα φυντάνια και αυτοί με τη σειρά τους θα φρόντιζαν ενισχύοντάς τα να μεσουρανήσουν επαγγελματικά.

Τα όνειρα ωστόσο δεν υλοποιήθηκαν. Με παράγοντες κατώτερους των περιστάσεων, που δεν ύψωσαν το ανάστημά τους, νάνους όπως αποδείχθηκε, όραμα δεν υπήρξε, παρά μόνο τοξικότητα, συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις κι εξυπηρέτηση συμφερόντων. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης είχε το χρυσάφι στα χέρια του. Και τι έκανε; Μια τρύπα στο νερό. Είχε άλλες ασχολίες… Η εθνική καταποντίστηκε και ό,τι με πολύ κόπο χτίστηκε, γκρεμίστηκε μεμιάς. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία με τόσα χρήματα που ήλθαν στην ΕΠΟ και με τη στήριξη που θα υπήρχε τότε απ’ την Πολιτεία, τουλάχιστον να δημιουργηθούν οι απαραίτητες υποδομές για νέες επιτυχίες.

Ο Γκουστάβο Πογέτ ανέδειξε το πρόβλημα. Ο έμπειρος τεχνικός μίλησε και για την έλλειψη προπονητικού κέντρου: «Προσπαθούμε να έχουμε το σπίτι μας. Η Ουρουγουάη όταν απέκτησε το δικό της συγκρότημα, άλλαξε επίπεδο. Πρέπει να το κάνουμε αυτό όλοι μαζί. Να είμαστε όλοι μαζί με τον κόσμο. Και εάν μείνω για λίγα ακόμα χρόνια, να έχω βάλει και εγώ ένα λιθαράκι. Εάν έχω μείνει εδώ τρία χρόνια και δεν έχουμε προπονητικό, τότε η ευθύνη θα είναι σε μένα. Δεν είναι εύκολο αλλά το προσπαθούμε».

Χωρίς τις απαραίτητες βάσεις, η όποια επιτυχία αποτελεί υπέρβαση. Και αυτές δεν είναι συχνές στο ποδόσφαιρο. Η εθνική δεν μπορεί να στηρίζεται στο ταλέντο και τον… πατριωτισμό των Ελλήνων.