Η φάκα των ελληνοτουρκικών

Στο πλαίσιο των πρώτων επισκέψεών του στα υπουργεία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφτηκε την περασμένη Τετάρτη το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, προκειμένου να ενημερωθεί από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Σε μία κλειστή ενημέρωση που κράτησε περισσότερες από δύο ώρες, ο πρωθυπουργός έθεσε μεταξύ άλλων ως προτεραιότητα την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της Ελλάδας. Δεν ήταν τυχαία η επισήμανση, ειδικά ως προς τον χρόνο που αυτή γίνεται. Όσο η νέα ελληνική κυβέρνηση ψάχνει να βρει τα βήματά της, στην ευρύτερη γειτονιά της νοτιοανατολικής Ευρώπης το «σουλτανάτο» της Άγκυρας συνεχίζει να προκαλεί.

Το παράδοξο; Όσο σφίγγει ο κλοιός των πιέσεων στο καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τόσο εντείνονται οι τουρκικές προκλήσεις, όπως αποδεικνύει η αποστολή και τέταρτου γεωτρύπανου που συνεχίζει τις παράνομες εργασίες ανοιχτά της Καρπασίας στην Κύπρο.

Το αν είναι τετραπέρατη η τουρκική διπλωματία σηκώνει διαφορετικές αναγνώσεις. Αντιθέτως το… εφτάψυχον της πολιτικής ζωής του Ερντογάν είναι αυταπόδεικτο, και αυτό τον καθιστά απρόβλεπτα επικίνδυνο για τα ελληνικά δίκαια. Θυμίζουμε ότι προ ολίγων ημερών συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από το πραξικόπημα του 2016, από το οποίο ο Τούρκος πρόεδρος έμεινε όρθιος.

Το ίδιο όρθιος παραμένει και μετά την απώλεια της δημαρχίας της Κωνσταντινούπολης, ενώ πλέον υψώνει υπέρμετρα το ανάστημά του στις κυρώσεις που επιβάλλονται από την Ευρώπη (για τις προκλητικές ενέργειες της Άγκυρας στην κυπριακή ΑΟΖ) και τις ΗΠΑ (για την προμήθεια από την Τουρκία του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400).

Ανεξαρτήτως με το αν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι για πρώτη φορά υπήρξε τόσο σκληρή αντίδραση των Συμμάχων σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, ή εκείνοι που χαρακτηρίζουν ως χάδι τις προβλεπόμενες κυρώσεις, το κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα συμβεί αν το γειτονικό «σουλτανάτο» αποπειραθεί να εξάγει το… στρίμωγμά του στο Αιγαίο. Προφανώς, το χειρότερο όλων των σεναρίων είναι ένα θερμό επεισόδιο τύπου Ιμίων, δεδομένου μάλιστα ότι στα πολλά ανοιχτά μέτωπα που έχει μπροστά του ο Ερντογάν φαίνεται να παίρνει το –επικοινωνιακό για την ώρα– ρίσκο της κόντρας μέχρι εσχάτων.

Οι περισσότερο αισιόδοξοι δεν φοβούνται την πολεμική εμπλοκή, αλλά ανησυχούν για τη γεωπολιτική φάκα που δεν αποκλείεται να στηθεί για τα εθνικά συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου.

Λένε δε ότι η τελευταία πράξη του έργου θα παιχτεί τον Μάρτιο του 2020, όταν θα έχει τελειώσει όλη η διαδικασία προμήθειας των S-400 και οι «πύραυλοι της οργής» θα μπορούν να καταστούν πλήρως επιχειρησιακοί. Τότε, υποστηρίζουν οι γνώστες, που οι Τούρκοι θα δεχτούν και την τελευταία προειδοποίηση του θείου Σαμ και θα παζαρέψουν την υπαναχώρησή τους με αντάλλαγμα το Κυπριακό.

Αυτό σημαίνει ότι δεν αποκλείεται η Ουάσινγκτον να γυρίσει το χαρτί (σ.σ. ήδη o Τραμπ λέει ότι ευθύνεται ο… Ομπάμα που δεν πήραν οι Τούρκοι τους πυραύλους Πάτριοτ, αναγκάζοντάς τους να γείρουν στην αγκαλιά του Βλαδίμηρου) και να αρχίσει να πιέζει αφόρητα Αθήνα και Λευκωσία να κάτσουν στο τραπέζι της επανέναρξης του διαλόγου με την Άγκυρα για την επίλυση του Κυπριακού, αλλά αυτήν τη φορά με ανοιχτή όλη τη βεντάλια των θεμάτων, ακόμη και αυτών που σχετίζονται με τις οριοθετήσεις της ΑΟΖ.

Μπροστά σε αυτό το όχι απίθανο ενδεχόμενο, η ελληνική διπλωματία οφείλει να προετοιμάζεται από τώρα. Διότι, αν τυφλωθεί από το τυράκι των τωρινών καλών σχέσεών μας με τις ΗΠΑ, θα διαπιστώσει ανεπίστρεπτα ότι από το κλειστό πορτάκι της φάκας θα απελευθερωθεί μόνο ως χαμένη.