Η ηλιοθεραπεία της αξιοκρατίας

Όχι πολλά χρόνια πίσω, όλη η περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο έσφυζε από εμπορική ζωή. Στη συμβολή της οδού Στουρνάρη με την Πατησίων υπήρχαν αρκετά μαγαζιά που συγκέντρωναν τον μικρομεσαίο οικογενειάρχη που είτε ήθελε να αγοράσει ηλεκτρικά είδη και έπιπλα για το σπιτικό, ρούχα και βιβλία, ή να φάει κάτι πρόχειρο πριν πάει ή αφού τελειώσει τη δουλειά.

Δυστυχώς, αυτή η «πιάτσα» δεν υπάρχει πια. Άρχισε να ξηλώνεται λίγο πριν από τη κρίση, μαζί με τα πεζοδρόμια και τις βιτρίνες που «ξήλωναν» συχνά-πυκνά οι γνωστοί άγνωστοι μπαχαλάκηδες της περιοχής. Οπότε, οι πελάτες άλλαξαν γειτονιά και πλέον κάνουν αλλού τα ψώνια τους.

Για όσους βιαστούν να εξεγερθούν επειδή παραλληλίζουμε τους ψηφοφόρους-πολίτες με πελάτες και το κυβερνών κόμμα με εμπορευματικό σταθμό προεκλογικών μποναμάδων, τα παράπονά τους μπορούν να τα κάνουν στους κυβερνητικούς ενοίκους της Ηρώδου Αττικού. Διότι εκεί, στο Μέγαρο Μαξίμου, βλέποντας ότι οι πολίτες εγκαταλείπουν την πολιτική πιάτσα του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να τους δελεάσουν αναβιώνοντας τη χειρότερη μορφή του πελατειακού κράτους. Ακόμη κι εκείνοι που αμφέβαλλαν ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» μετέρχεται τέτοιες πρακτικές, ήρθε η κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου να τους χαλάσει το… όνειρο.

Η κυβερνητική βουλευτής, που τυγχάνει πρόεδρος της Επιτροπής Ελέγχου των δηλώσεων «Πόθεν Έσχες» και πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας του Κοινοβουλίου, προφανώς μετά το αμίμητο «οι μετανάστες λιάζονται στην Ομόνοια», θέλησε να βγάλει για… ηλιοθεραπεία και την αξιοκρατία.

Προς τιμήν της, βέβαια, παραδέχτηκε ότι προκειμένου να μεταταχθεί η κόρη της από τα ΕΛΤΑ στη Βουλή όντως αξιοποιήθηκαν αφενός η γνώση του νόμου, αφετέρου οι… γνωριμίες. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τη μεγάλη εικόνα. Ούτε η συγγνώμη της διά της αποσύρσεώς της από τις βουλευτικές υποψηφιότητες στις εκλογές της 7ης Ιουλίου δεν ακυρώνει το συμβάν και την πρόθεση.

Πολλώ δε μάλλον, δεν κατευνάζει την κατακραυγή το αίσθημα… αδικίας που εξέφρασε ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ισχυριζόμενος ότι η διαδικασία ήταν νόμιμη και είχε τη συναίνεση και άλλων πολιτικών κομμάτων και ως εκ τούτου δεν αισθάνεται «ούτε ίχνος ενοχής και ευθύνης ότι θα πρέπει να είμαστε απολογούμενοι για το ότι γίναμε ίδιοι και κρατήσαμε το ίδιο καθεστώς με τους προηγούμενους».

Κάπου εδώ επανερχόμαστε στα της «πιάτσας» και στους πελάτες-ψηφοφόρους. Διότι, αν δεν λογίζονταν ως τέτοιοι οι ψηφοφόροι, ουδείς θα διανοείτο να τους δελεάσει μερικές ημέρες προ των εκλογών με μία κατ’ ευφημισμό 13η σύνταξη, με τη μείωση του ΦΠΑ και με ένα προκλητικό κύμα μετατάξεων και φωτογραφικών ρουσφετολογικών τροπολογιών στο «παρά ένα» του κλεισίματος της Βουλής.

Αν στον κύριο Βούτση αρκεί ότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι, καλό θα ήταν να θυμηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που έδωσε το 2014 ο πρόεδρός του, δεν ψηφίστηκε για να επαναλάβει τα λάθη και τις αβελτηρίες των προκατόχων του.

Αν, πάλι, αισθάνονται ότι η σύγκριση με τα κακώς κείμενα του παρελθόντος τούς ευνοεί, τουλάχιστον ας αντικαταστήσουν τη λιωμένη καραμέλα του «ηθικού πλεονεκτήματος» με την προτροπή του Όσκαρ Ουάιλντ, ότι «ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σ’ αυτόν».

Κάτι τα κότερα, κάτι οι διορισμοί, αυτή φαντάζει πιο τίμια παραδοχή…