Η καρμική σχέση του Παντελή Παντελίδη με τους «1550»

Ο «γρίφος» έχει ως εξής: Ένας τετραψήφιος αριθμός, ένα τραγούδι που ισοδυναμεί με κραυγή και ένα μουσικό συγκρότημα που βάζει τη χαρακτηριστική του «σφραγίδα» για είκοσι χρόνια χωρίς διακοπή.

Ακούγοντάς τους πάνω στη σκηνή του «Bourbon» στη Γλυφάδα και του «BBQ» στην Πάτρα –όπου εμφανίζονται αυτή τη σεζόν κατά τη διάρκεια του χειμώνα και όλο τον χρόνο αντίστοιχα– να καταθέτουν την ψυχή τους, δεν χρειάζεται και πολύ για να… λύσει κανείς τον παραπάνω γρίφο. Πρόκειται για το μουσικό συγκρότημα «1550», που κυκλοφόρησε το πέμπτο τους άλμπουμ «Εγώ» από την Panik Platinum, στο οποίο περιλαμβάνεται η διασκευή από το «Παλιό μου Παλτό», το οποίο είχε ερμηνεύσει πρώτος ο Χρήστος Δάντης, κάτι που έθεσε κατευθείαν ψηλά τον πήχη.

Και εκείνοι αντεπεξήλθαν, προσδίδοντάς του την ιδιαίτερη μουσική τους πινελιά.

Η «Α» μίλησε με τον ιδρυτή του συγκροτήματος, Ρουσσέτο Δημητρόγλου, και ανακάλυψε πολλά. Για το εν λόγω τραγούδι, τη μουσική τους διαδρομή και κάτι ακόμη. Τη στενή συνεργασία του ίδιου με τον Παντελή Παντελίδη, όταν εκείνος ζούσε και χάριζε σε όλους μας τη φωνή του. Η «αδελφή ψυχή» του, όπως τον χαρακτηρίζει ο ίδιος άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τις ενορχηστρώσεις όλων των τραγουδιών του (στα 4 στούντιο άλμπουμ) που κυκλοφόρησαν όσο ήταν εν ζωή και στα τρία πρώτα τραγούδια μετά την «αναχώρηση» του Παντελή για το τελευταίο του ταξίδι…

«Το να διασκευάσουμε το “Παλιό μου Παλτό” δεν ήταν κάτι που το είχαμε σχεδιάσει, προέκυψε αυθόρμητα. Είναι ένα κομμάτι που μίλησε στην ψυχή μας από την πρώτη στιγμή, περισσότερο μια εσωτερική μας ανάγκη, και πραγματικά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη η αποστολή κυρίως του τραγουδιστή μας, του Μηνά Τσίγκου, καθώς είναι ένα από τα πιο στιγματισμένα και κλασικά ελληνικά τραγούδια», λέει  ο Ρ. Δημητρόγλου, και συνεχίζει συμπληρώνοντας πως «στην ουσία παίξαμε με τον ήχο που είναι χαρακτηριστικός για όσους γνωρίζουν τους “1550”. Προσπαθήσαμε να του δώσουμε το προσωπικό μας ύφος».

«Τι είναι αυτό που κάνει αυτήν τη συνεργασία να αντέχει στον χρόνο και να μην κλονίζεται εδώ και είκοσι χρόνια;» είναι η αμέσως επόμενη ερώτηση και εκείνος απαντά ότι «δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από πραγματική αγάπη για τη μουσική, κοινός στόχος και σεβασμός, τόσο μεταξύ μας, όσο και απέναντι στο κοινό που μας στηρίζει διαχρονικά και κυρίως να βάζεις το εγώ κάτω από το εμείς», ενώ σε ό,τι αφορά το πώς βλέπει τις υποψήφιες της Κύπρου και της Ελλάδας στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision, εύχεται καλή επιτυχία και στις δυο τους, παρόλο που για εκείνον ο συγκεκριμένος διαγωνισμός δεν είναι τίποτε άλλο από «ένα πανηγυράκι με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και εμπορικούς καθαρά λόγους», όπως λέει χαρακτηριστικά.

Πριν κλείσει η συζήτησή μας, αναφερόμαστε σε άλλη μια συνεργασία που άντεξε στον χρόνο, μέχρι που το νήμα της ζωής του ανθρώπου με τον οποίο εκτός από συνεργάτες ήταν και «αδελφές ψυχές», όπως ο ίδιος μας εκμυστηρεύεται, κόπηκε με τον πιο βίαιο τρόπο μετά το μοιραίο ατύχημα στην άσφαλτο. Ο φίλος του, ο Παντελής Παντελίδης. Ο Παντελής πολλών άλλων, που εξακολουθούν να ψιθυρίζουν τα τραγούδια του μέχρι σήμερα, τρία χρόνια μετά το τραγικό συμβάν.

«Αυτό που μας συνέδεε ήταν καρμικό, καταλάβαινε ο ένας τι θέλει να πει ο άλλος, χωρίς να χρειαστεί καν να μιλήσουμε. Τον συνόδευα ως μαέστρος του στις εμφανίσεις του, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Πολλές κοινές εμπειρίες, βιώματα που δεν ξεθωριάζουν. Λίγες ημέρες πριν από το μοιραίο, μου είχε πει κάτι στο άσχετο, μάλλον προφητικό: “Μη σε νοιάζει, Ρουσσέτο μου, τίποτα! Εμείς την ιστορία μας τη γράψαμε!”

»Αγαπούσε όσο τίποτε άλλο το τραγούδι και τη μουσική, ανταλλάσσαμε μεταξύ μας μέχρι τα ξημερώματα άπειρα μέιλ και μηνύματα όταν είχαμε την ιδέα για ένα τραγούδι. Τα μέιλ που του έστελνα ήταν τα τραγούδια όπως τα είχα φτιάξει στο στούντιο για να τα ακούσει και αυτός, και εκείνος μου έστελνε σε μέιλ τα τραγούδια με μια κιθάρα και μια φωνή όταν τα έγραφε. Έτσι προέκυψαν και τρία τραγούδια που κυκλοφόρησαν αφότου εκείνος έφυγε από τη ζωή. Το “Θυμάμαι”, “Άλλη μια ευκαιρία” και “Καράβια στο βυθό”. Όταν μπήκα στο στούντιο για τη διαδικασία της ενορχήστρωσής τους έχοντας ως οδηγό τη φωνή του Παντελή σε ένα απλό πρόχειρο demo, χανόμουν και ταξίδευα και έτσι μαλάκωνε λίγο ο πόνος της απώλειας, ξεχνιόμουν.

»Όταν, όμως, τους έδινα την τελική τους μορφή, και ήθελα να του τα στείλω όπως κάναμε πάντοτε στο παρελθόν για να τα ακούσει, τότε ήταν που το συνειδητοποιούσα ξανά. Μου έλειπε αφόρητα, και ο πόνος της απώλειας γινόταν ξανά τρομερός…»

Λόγια ατόφια και βαθιά ανθρώπινα ενός ροκά με αγάπη για το λαϊκό τραγούδι, αλλά και ενός καλλιτέχνη που ζει και αναπνέει για τη μουσική και για τους «1550», το συγκρότημα που όπως αποκαλύπτει χωρίς δεύτερη σκέψη «είναι όλη μου η ζωή!».

Και τα καλύτερα έρχονται…