Η κορυφή είναι (ξανά) «ερυθρόλευκη»!

Τελικά, η κούπα της Euroleague τσάμπα έκανε το ταξίδι Πειραιάς-Λονδίνο, αφού έτσι κι αλλιώς πάλι στο μεγάλο λιμάνι κατέληξε. Τους προηγούμενους 12 μήνες το τρόπαιο βρισκόταν στην έδρα του ετήσιου κατόχου του, Ολυμπιακού, ο οποίος μάλλον θα πρέπει να φτιάξει μία ειδική θέση γι’ αυτό, μιας και φέτος το κύπελλο βρίσκεται σε ασφαλή ελληνικά (για τρίτη συνεχόμενη χρονιά) και «ερυθρόλευκα» (για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν) χέρια.

Ο παραπάνω –ολίγον γραφικός, αλλά συγχωρήστε μας λόγω ημέρας– πρόλογος αφορά τη διατήρηση της ευρωπαϊκής κορυφής από την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Οι Πειραιώτες, στο Final Four, για πρώτη φορά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο –όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο προπονητής τους σε δηλώσεις του μετά τον τελικό– έπαιξαν χωρίς το άγχος και την πίεση του «πρέπει» και τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους. Στον ημιτελικό κατάφεραν να κρατήσουν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας των 78,3 πόντων (μέσος όρος σε όλες τις φάσεις τις διοργάνωσης) στους 52(!), διαλύοντάς τη με 17 πόντους διαφορά.

Το καλύτερο ωστόσο το φύλαγαν για τον τελικό. Με το… γνωστό πια κόλπο να παραχωρούν μεγάλη διαφορά πόντων στον αντίπαλο σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού και ξαφνικά να χτυπούν εκεί που τους έχουν όλοι τελειωμένους. Αυτή τη φορά ήταν στο πρώτο δεκάλεπτο που οι πρωταθλητές Ευρώπης βρέθηκαν πίσω με 17 πόντους (σκορ πρώτης περιόδου 27-10 υπέρ της «βασίλισσας»), για να έρθουν στα υπόλοιπα τρία και να κάνουν ένα επιμέρους σκορ 90-53(!) και να εκνευρίσουν τους προκλητικούς στα τελευταία λεπτά Ισπανούς.

Στο πάνθεον ο Σπανούλης
Κορυφαίος, MVP σε Final Four για τρίτη φορά στην καριέρα του (τη μία ως παίκτης του εξάκις πρωταθλητή Παναθηναϊκού, για να μην ξεχνιόμαστε) σε ισάριθμες συμμετοχές του στο κορυφαίο συλλογικό μπασκετικό γεγονός της χρονιάς στην Ευρώπη και ηγέτης μιας κατά τα άλλα ομάδας (με κεφαλαία όλα τα γράμματα της λέξης), ο αρχηγός της Βασίλης Σπανούλης. Δεν ήταν οι 22 πόντοι του, ούτε τα τρία συνεχόμενα τρίποντα που πέτυχε στην τρίτη περίοδο. Ούτε καν η «βόμβα» που έριξε από σχεδόν 10 μέτρα σε κρίσιμο σημείο όταν η Ρεάλ προσπαθούσε να επιστρέψει στο παιχνίδι λίγα λεπτά πριν από το τέλος. Αυτό που πιστοποιεί την αξία και την τεράστια προσωπικότητα που διαθέτει ο Λαρισαίος γκαρντ ήταν το γεγονός ότι παρ’ όλο που τελείωσε το πρώτο ημίχρονο όντας ο χειρότερος (και δεν είναι ντροπή να λεχθεί κάτι τέτοιο) παίκτης του Ολυμπιακού με 0 πόντους και πολλές λανθασμένες επιλογές, βγήκε στο δεύτερο μισό με τον χαρακτήρα που τον διακρίνει και, σαν να μην τρέχει τίποτα, πήρε από το χεράκι τους «ερυθρόλευκους» οδηγώντας τους στην κορυφή. Το ότι παραδέχτηκε και ο ίδιος ότι στο πρώτο ημίχρονο το ματς γύρισε με το που βγήκε αυτός από τον αγωνιστικό χώρο (και μπήκαν οι Σλούκας και… Κατσίβελης), τον καθιστά ακόμα πιο μεγαλοπρεπή στα μάτια όλων. Και βέβαια ανάγκασε και τους Ισπανούς να του «βγάλουν το καπέλο», αφού την ώρα που οι συμπαίκτες του ήταν στον έβδομο ουρανό πανηγυρίζοντας σαν μικρά παιδιά, εκείνος πήγε στον πάγκο της Ρεάλ κι έδωσε το χέρι του, συγχαίροντας έναν-έναν τους σκυθρωπούς παίκτες των ηττημένων για την προσπάθεια που κατέβαλαν. Μπορεί να λένε ότι η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή (και στην περίπτωσή μας η δόξα που παίρνουν οι Πειραιώτες είναι τεραστίων διαστάσεων, μιας και το όνομα της Ρεάλ με τα 8 ευρωπαϊκά τρόπαια αξίζει απεριόριστου σεβασμού), αλλά το ήθος του νικητή είναι εκείνο που τελικά τον καταξιώνει στις συνειδήσεις όλων.

Οι συμπαραστάτες του αρχηγού
Πρώτοι μεταξύ ίσων και οι εκπληκτικοί Χάινς, Λο, Άντιτς και Περπέρογλου. Ο πρώτος έχει εξελιχθεί στον αγαπημένο της κερκίδας και όχι άδικα. Αν και το μπάσκετ είναι άθλημα που βασίζεται πολύ στη στατιστική, πολλά από αυτά που κάνει ο σέντερ… τσέπης δεν απεικονίζονται σε αυτήν. Κυρίως το πάθος και η «καρδιά» που βγάζει πάνω στο παρκέ. Το αδιάκοπο τρέξιμό του, οι μάχες που δίνει πάντα και τις κερδίζει παρά το μειονέκτημα ύψους που έχει απέναντι σε όλους τους αντιπάλους του, αυτά που κερδίζουν οι συμπαίκτες του βλέποντας την αυταπάρνησή του, είναι πολύτιμα στοιχεία που προσφέρει ο Αμερικανός. Συν τις τάπες (3 είχε στον τελικό), τα καλάθια (12 π.), τα ριμπάουντ (5).

Εκτός από τον Χάινς, ο Ολυμπιακός έχει πάντα στα μεγάλα ματς παρόντα και τον Έισι Λο. Ο play maker των πρωταθλητών δεν είναι το μεγάλο όνομα, δεν βάζει τους πολλούς πόντους (αν και στον τελικό είχε 20, χάνοντας μόνο δύο σουτ εντός παιδιάς και άλλες τόσες βολές), αλλά έχει κι αυτός τον χαρακτήρα για να προσφέρει τα μέγιστα στα δύσκολα. Βάλτε και τις 5 ασίστ που είχε απέναντι στη Ρεάλ για να αντιληφθείτε το μέγεθος της προσφοράς του.

Άντιτς και Περπέρογλου έκαναν μέτρια χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας δέχθηκαν αρκετή αμφισβήτηση. Στο Final Four έδωσαν και εκείνοι πολλές απαντήσεις με πολυεπίπεδη προσφορά σε άμυνα κι επίθεση. Αμφότεροι «μίλησαν» τις στιγμές που ο σύλλογος βρισκόταν πίσω στο σκορ και χρειαζόταν οπωσδήποτε πόντους με κρίσιμα τρίποντα.

Η δικαίωση του κόουτς
Ολόκληρη η ομάδα δέχθηκε αμφισβήτηση μέσα στη σεζόν. Και δικαίως πολλές φορές, αφού όταν είσαι πρωταθλητής Ευρώπης όλοι έχουν απαιτήσεις από εσένα ακόμη και σε ματς που δεν είναι βαρύνουσας σημασίας. Ωστόσο, ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι εκείνος που μάζεψε πάνω του τις περισσότερες αμφιβολίες (πολλές φορές το επεδίωξε μάλιστα για να «προστατέψει» τους παίκτες του και να τους αποφορτίσει) και από την Κυριακή μπορεί να αισθάνεται ο πιο δικαιωμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ακόμη και αν πήγαινε μπροστά στην κάμερα και ζητούσε από όλους να σωπάσουν, δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει κανείς. Φυσικά δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο ούτε ως αστείο, αφού το ήθος του είναι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα της μιζέριας και του συμπλεγματισμού που μας διακρίνει ακόμη και στις επιτυχίες (πόσω μάλλον στις αποτυχίες). Ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά τον τίτλο της Euroleague πήρε μία ομάδα που βρισκόταν στην κορυφή και την περίμεναν όλοι στη γωνία για να την κατασπαράξουν, και με προσήλωση στο πλάνο που εμφανώς είχε από την αρχή, κατάφερε να αντεπεξέλθει στην αφόρητη πίεση και να τη διατηρήσει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το επίπεδό του, η μόρφωση, μα πάνω απ’ όλα η παιδεία του είναι αυτά που τον κρατούν προσγειωμένο και ταπεινό. Όσο για τις μπασκετικές του γνώσεις; Ο Έτορε Μεσίνα τον αποθέωσε και όσο να ’ναι όλο και κάτι παραπάνω από εμάς θα ξέρει ο σπουδαίος Ιταλός τεχνικός.

Οι πρόεδροι
Για τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο αξίζει να γίνει ένα ολόκληρο θέμα (και θα γίνει στο άμεσο μέλλον). Το μόνο που θα αναφερθεί τώρα είναι ότι η λέξη «δικαίωση» είναι πολύ λίγη για να τους εκφράσει. Με το 1/3 των μπάτζετ των έτερων ημι-φιναλίστ κατάφεραν να πάρουν δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια…

Η αλήθεια των αριθμών
Πολλές φορές οι αριθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα, αλλά άλλες πάλι μπορούν να τα πουν όλα. Τα πέντε τελευταία χρόνια, το δημιούργημα των αδελφών Αγγελοπούλου έχει τέσσερις συμμετοχές σε Final Four, τρεις συμμετοχές σε τελικούς και δύο κατακτήσεις. Οι Πειραιώτες μπήκαν στο κλειστό κλαμπ των συλλόγων με συνεχόμενες κατακτήσεις μαζί με την υπερόμαδα Γιουγκοπλάστικα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90, και τη Μακάμπι της πρώτης δεκαετίας του 2000. Οι πρωταθλητές πέτυχαν 100 πόντους σε τελικό, η οποία είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση, μετά τους 118 που είχε βάλει η Μακάμπι το 2004 κόντρα στην Μπολόνια. Επιπλέον, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να επιστρέψει και στους δύο τελικούς που έδωσε πέρυσι και φέτος, ανατρέποντας διαφορές 19 και 17 πόντων αντίστοιχα. Σε ατομικό επίπεδο, ο Βασίλης Σπανούλης ισοφάρισε το ρεκόρ του Τόνι Κούκοτς με τρία βραβεία MVP σε Final Four. Θέλετε κι άλλα; Κάντε υπομονή έναν χρόνο και θα τα έχετε…

Πάμε τώρα και σε γενικό επίπεδο. Πάρτε μία ανάσα και μετρήστε. Τα τελευταία 26 χρόνια (από το 1987 και μετά, δηλαδή) το ελληνικό μπάσκετ έχει κερδίσει σε εθνικό επίπεδο 2 χρυσά (σε ευρωπαϊκό επίπεδο), 2 αργυρά (1 σε παγκόσμιο κι 1 σε ευρωπαϊκό) και 1 χάλκινο (σε ευρωπαϊκό). Στο ίδιο διάστημα, οι σύλλογοί μας έχουν 8 τίτλους Euroleague (6 ο Παναθηναϊκός, 3 ο Ολυμπιακός σε σύνολο 14 τελικών), 4 Κύπελλα Κυπελλούχων και Σαπόρτα όπως ονομάστηκε μετέπειτα ο θεσμός (2 ΑΕΚ, 1 ΠΑΟΚ, 1 Άρης) και 2 Σαπόρτα (ΠΑΟΚ, Άρης). Όπως πολύ σωστά γράφηκε: Το ελληνικό μπάσκετ δεν βρίσκεται απλά στην ελίτ πανευρωπαϊκά, ΕΙΝΑΙ η ελίτ! Έχετε αντίρρηση;