Η πηγή της ανωμαλίας

Τέτοια ημέρα την προηγούμενη εβδομάδα περιδιάβαινε στα μέρη μας ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Μάικ Πομπέο. Όσοι προσπαθήσουν να αποτιμήσουν τόσο γρήγορα τα αποτελέσματα μιας τέτοιας επίσκεψης, θα δουν πιθανότατα την ιστορία να τους βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα.

Όχι γιατί η Ελλάδα δεν κέρδισε μία σαφέστατη δήλωση στήριξης του επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας. Αντιθέτως, ο επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ διαβεβαίωσε –για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα– ότι στην υποθετική περίπτωση που η Άγκυρα αποτολμήσει ένα θερμό επεισόδιο τύπου Ιμίων, ο «θείος Σαμ» θα δράσει για να προστατεύσει τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, του κράτους Δικαίου.

Το θέμα είναι ότι η λεκτική στήριξη αλλάζει μορφή και σχήμα αναλόγως του προς τα πού «φυσούν» κάθε φορά οι γεωπολιτικές συνθήκες και τα εθνικά συμφέροντα των εμπλεκόμενων κρατών. Κι αυτό αποδείχθηκε πριν Πομπέο φωνήσαι: την περασμένη Κυριακή η Ουάσινγκτον έδωσε το ΟΚ στην Τουρκία να εισβάλει στη Συρία, την Τετάρτη έπλεκε το εγκώμιο των Κουρδών μαχητών, μετά τους άδειαζε και εν συνεχεία ισχυριζόταν ότι ουδέποτε άναψε το πράσινο φως στην Τουρκία!

Όσο εναλλάσσονται τα διπλωματικά φληναφήματα, μένει σταθερά αυξανόμενος ο αριθμός των νεκρών και των εκτοπισμένων από την εμπόλεμη ζώνη αμάχων, αλλά μένει και αναπάντητη η απορία πώς η πολεμική αποκοτιά των γειτόνων θα επηρεάσει τα ελληνικά συμφέροντα.

Για την ώρα γίνονται υποθέσεις. Οι μισοί λένε ότι μία νίκη του Ταγίπ Ερντογάν στο Κουρδικό (σ.σ. περί αυτού πρόκειται και όχι για τη δήθεν ειρηνευτική δημιουργία ζώνης ασφάλειας στα τουρκο-συριακά σύνορα που θα φιλοξενήσει πρόσφυγες) θα του ανοίξει την όρεξη σε Κύπρο και Αιγαίο.

Οι άλλοι μισοί ότι μία αντίστοιχη ήττα θα εξαγριώσει τον Σουλτάνο και θα τον αναγκάσει να εξάγει την κρίση στη Μεγαλόνησο και στο Αρχιπέλαγος.

Δυστυχώς, στο κλάσμα που αποτελούμε τον μόνιμο παρονομαστή, όσο και να το ξορκίζουμε φαίνεται ότι το δόγμα της «διπλωματίας των κανονιοφόρων» παραμένει ζωντανό. Γι’ αυτό απαιτείται περίσσια εγρήγορση εκ μέρους της Ελλάδας, δεδομένου ότι οι γείτονες έχουν περάσει πλέον στη «διπλωματία των γεωτρύπανων», χρησιμοποιώντας ως έξτρα πολιορκητικό κριό το «άνοιξε-κλείσε» της κάνουλας που ρυθμίζει τις μεταναστευτικές ροές.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν απλές εικασίες, αφού:

-Την περασμένη Τρίτη 8 Οκτωβρίου, η Κύπρος βρέθηκε σε ναυτικό κλοιό περίπου 20 τουρκικών φρεγατών, πυραυλακάτων και υποβρυχίων, τα οποία κλήθηκαν να προστατεύσουν το «Γιαβούζ» που προετοιμάζεται για τη γεώτρηση στο οικόπεδο 7 της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.

-Την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου ο Ερντογάν δήλωσε ωμά και κυνικά πως αν επιχειρηθεί να περιγραφεί(;) η «Πηγή Ειρήνης» ως κίνηση κατάληψης της βόρειας Συρίας, τότε η κυβέρνησή του θα ανοίξει τα σύνορα και θα στείλει 3,6 εκατ. πρόσφυγες και μετανάστες στην Ευρώπη.

Αυτόν τον γείτονα έχει μεσοτοιχία η Ελλάδα και δεν κάνει λάθος το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. που υποστηρίζει ότι η Τουρκία διαβάζει τον 21ο αιώνα με manual βγαλμένο από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα.

Το θέμα είναι πώς απαντάς στον κακό γείτονα που επιμένει στον 21ο αιώνα να μη σέβεται τους κανόνες κοινής… ησυχίας και συμβίωσης.

Διότι και νομικά να το δούμε είναι ακόμη εώλο αν θα φωνάξουμε τους χωροφύλακες (ΗΠΑ), αν θα περιμένουμε να τον μαλώσει ο πταισματοδίκης (Ε.Ε.), ή θα πρέπει να βγάλουμε μόνοι μας τα κάστανα από τη φωτιά…