Ή συμμορφωνόμαστε (και δεν μετακινούμαστε) ή έρχεται ολική καραντίνα

Η «ευθύνη», ως έννοια και στάση ζωής, είναι από τις πιο αμφίβολες κατανοητικές στάσεις. Ταυτόχρονα, ως λέξη, είναι μάλλον άβολη. Σε μία εποχή που οι Έλληνες εξερχόμενοι από μία υπερδεκαετή οικονομική κρίση έχουν ξεχάσει αυτούς τους όρους. Και ξαφνικά με την επέλαση του κορωνοϊού κλήθηκαν να τις επαναφέρουν όχι μόνο στη μνήμη τους και στο λεξιλόγιο τους, αλλά και να της κάνουν μέρος της καθημερινότητας τους.

Η αξία της ευθύνης και η υπευθυνότητα, ως στάση ζωής και συμπεριφοράς, βρίσκουν την πραγματική τους έκφραση σε προγονικές αρχές και πανάρχαιους θεσμούς. Ας μην λησμονούμε, ή ας θυμηθούμε από τα όσα μάθαμε στα σχολεία τον θεσμό των “Ευθυνών”. Δηλαδή την λογοδοσία που ήταν υποχρεωμένος να κάνει μπροστά σε ειδικούς ελεγκτές ένας άρχοντας για τις πράξεις του, όταν τελείωνε ο χρόνος της θητείας του στην Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν οι “εύθυνοι” (δημόσιοι ελεγκτες), αυτοί δηλαδή επέβαλλαν κυρώσεις εάν διαπίστωναν κατάχρηση της εξουσίας, ή παραλείψεις.

Την αξία της ατομικής ευθύνης οι νεοέλληνες ουδέποτε την αξιολόγησαν. Πιο σωστά ήταν ανύπαρκτη. Τους βόλευε πάντα να φορτώνουν τις δικές τους αστοχίες σε κάποιον, ή κάποιους άλλους. Κι όμως η ατομική ευθύνη λογικά έπρεπε να παραμένει πυξίδα και στάση ζωής, για όσους κρατούν ζωντανό το όραμα μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Για εκείνους που αισθάνονται τη σκέψη, τα συναισθήματα και τις πράξεις τους ως επιλογή συνείδησης και αποδοχή των συνεπειών που επισύρει κάθε συνειδητοποιημένη πράξη. Με την έννοια αυτή είμαι υπεύθυνος σημαίνει: ότι νιώθω υπόλογος ως άτομο, ως γονιός, ως δάσκαλος, ως κοινωνικό πρόσωπο, τελικά και αναλαμβάνω την ευθύνη που μου ανήκει για τις δεινές αντινομίες του καιρού μου.

Βιώνοντας αυτές τις ημέρες την υγειονομική βόμβα με την ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού οι Έλληνες δυστυχώς αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν δίχως βούρδουλα. Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι συστάσεις των επιστημόνων για παραμονή στο σπίτι είναι το μοναδικό όπλο να αντιμετωπιστεί επί παρόντος ο ιός. Κι όμως οι Ελληναράδες φαίνεται ότι δεν κατάλαβαν τον λόγο για τον οποίο έπρεπε να μείνουμε στο σπίτι. Τουναντίον είδαμε να τρέχουν στις παραλίες για βόλτα στον ήλιο κι εν συνεχεία στα βουνά.

Βεβαίως θα πείτε ότι αναλόγως φέρθηκαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ουδείς, όμως, έχει το δικαίωμα να αγνοεί και να μην παραδειγματίζεται με το ιταλικό δράμα. Κι εκεί φέρθηκαν ακριβώς όπως οι Ελληναράδες που ένιωσαν την ανάγκη για βόλτα. Κι εκεί την έννοια της ατομικής ευθύνης την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Και φυσικά το πληρώνουν.

Όπως επίσης πληρώνουν και την άτολμη κυβέρνηση που εγκατέστησαν με την ψήφο τους στην Ρώμη. Αντίθετα η ελληνική κυβέρνηση τόλμησε. Και οφείλουμε όλοι να δείξουμε την ατομική μας ευθύνη σε αυτή την εθνική προσπάθεια. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Διαφορετικά δεν θα πρέπει να σιχτιρίζουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη εάν την Δευτέρα επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας.