Η τέλεια καταιγίδα για την ελληνική οικονομία

Δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο κυβέρνησης που να αντιμετώπισε τόσες απανωτές κρίσεις σε μόλις 36 μήνες θητείας όπως συμβαίνει από τον Ιούλιου του 2019 μέχρι σήμερα που βρίσκεται στο τιμόνι της εξουσίας η Νέα Δημοκρατία.

Πρώτα ήταν η πανδημία (σ.σ. ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί τουριστικοί προορισμοί που η θετικότητα χτυπάει κόκκινο), μετά η ακρίβεια και ο καλπασμός του πληθωρισμού, ώσπου ήρθε και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για να δέσει το γλυκό. Στα δε… διαλείμματα ανάμεσα στις κρίσεις ερχόταν πάντα να τα γεμίσει ο πειρατικός επεκτατισμός του καθεστώτος Ερντογάν, που στην τριετία μάς κρατάει ξάγρυπνους, πότε με την υβριδική εισβολή που αποπειράθηκαν να κάνουν τον Φεβρουάριο του 2020 στον Έβρο, πότε με τα νταηλίκια στο Αιγαίο, και τώρα με την ανοιχτή αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά.

Αν το καλοδεί κάποιος πρόκειται για την τέλεια ελληνική καταιγίδα διαρκείας που σε μία εξαιρετικά δύσκολη διεθνή συγκυρία δεν αφήνει τη χώρα να κρατήσει το κεφάλι της έξω από το νερό, αναγκαζόμενη να σκέπτεται συνεχώς τι θα συμβεί αν ο νεοσουλτάνος κάνει το απονενοημένο διάβημα και μπουκάρει σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Διότι είναι αρκετοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι δίχως να αγνοείται ούτε κατ’ ελάχιστον η επικίνδυνη επιδείνωση των σχέσεών μας με την Άγκυρα, η πραγματική καταιγίδα συντελείται στην οικονομία.

Όσο στον εγχώριο μικρόκοσμό μας ασχολούμαστε με την αστυνομία τα πανεπιστήμια και το αν τασσόμαστε υπέρ της βιβλιοθήκης στο ΑΠΘ ή με τις βαριοπούλες αντιεξουσιαστών και αλληλέγγυων (τι δίλλημα κι αυτό…), στη διεθνή αγορά των ομολόγων γίνεται η Σφαγή του Δράμαλη. Κι αν στα Δερβενάκια οι ελληνικές επαναστατικές δυνάμεις κατατρόπωσαν τις οθωμανικές, στη μάχη των spread τα ελληνικά ομόλογα τρώνε ξύλο αλύπητο. Απόδειξη η απόδοση των «γαλανόλευκων» τίτλων που ανηφορίζουν επικινδύνως και ξεπερνούν κορυφές άνω του 4%, καθιστώντας ακριβότερο τον δανεισμό και ακόμη ακριβότερη την εξυπηρέτηση του υπάρχοντος δημοσίου χρέους. Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο λόγος που το κονκλάβιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συνεδρίασε εκτάκτως προκειμένου να βρει τρόπους αποκλιμάκωσης των αποδόσεων των ομολόγων της περιφέρειας που ξέφευγαν, με Νο.1 κίνδυνο τη γειτονική Ιταλία λόγω της αναχρηματοδότησης μεγάλου  μέρους του χρέους.

Αν βαδίζουμε το μονοπάτι που οδηγεί στην παγκόσμια ύφεση, χωρίς κεντρική ευρωπαϊκή «αλληλέγγυα» απόφαση το ελληνικό καραβάκι θα ταρακουνηθεί από τα πελώρια κύματα, ανεξάρτητα ποιος θα είναι ο πηδαλιούχος

Τα όσα συμβαίνουν στην Εσπερία απαντώνται και στη γη του… Κολόμβου, στις ΗΠΑ, όπου ο πληθωρισμός τρύπησε τον Μάιο το ταβάνι των τελευταίων 40 ετών. Εκεί ο δείκτης τιμών καταναλωτή σημείωσε άνοδο ύψους 8,6% σε ετήσια βάση, από 8,3% που ήταν τον Απρίλιο. Ως κυματοθραύστη στο πληθωριστικό τσουνάμι η FED, η αμερικανική κεντρική τράπεζα, χρησιμοποίησε ξανά την αύξηση των επιτοκίων, ανεβάζοντάς τα κατά 0,75% (75 μονάδες βάσης), που αποτελεί νέο ρεκόρ αύξησης από το 1994.

Σε αυτό το καυσωνικό κλίμα καλείται να παίξει μπάλα τους επόμενους πολλούς μήνες η κυβέρνησης έχοντας στην φαρέτρα της τρία «όπλα»:

1. i) Τη συνετή δημοσιονομική διαχείριση που ακολουθείται και εκτιμάται ότι θα δημιουργεί χώρους άσκησης «ανακουφιστικής» κοινωνικής πολιτικής.
2. ii) Την προσδοκία ότι μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2023 θα έχει επιτευχθεί ο κεντρικός στόχος να πετύχει η ελληνική οικονομία την επενδυτική βαθμίδα,

iii) Την διαπίστωση ότι αυτή τη φορά το πρόβλημα δεν αφορά την άλλοτε «προβληματική Ελλάδα» που έφτασε στα όρια του Grexit, αλλά το όλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Είναι ικανές αυτές οι παραδοχές να ανοίξουν πάνω από τα κεφάλια μας την ποθούμενη ομπρέλα προστασίας από την τέλεια καταιγίδα; Αν μείνουν τα πράγματα ως έχουν, μπορεί και να το σώνουμε.

Αν, όμως, βαδίζουμε το μονοπάτι που οδηγεί στην παγκόσμια ύφεση, χωρίς κεντρική ευρωπαϊκή «αλληλέγγυα» απόφαση το ελληνικό καραβάκι θα ταρακουνηθεί από τα πελώρια κύματα, ανεξάρτητα ποιος θα είναι ο πηδαλιούχος.