Η τεράστια κληρονομιά της Γιάννας στην Ελλάδα

Πέρασε στα ψιλά από τα περισσότερα ΜΜΕ η αποκάλυψη της Γιάννας Αγγελοπούλου ότι μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 άφησε στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή προίκα 135 εκατ. ευρώ.

Ποσό σημαντικό για τα δεδομένα της εποχής. Ειδικά αν βάλουμε στην εξίσωση τη λάσπη που δέχθηκε η επικεφαλής της Ο.Ε. «Αθήνα 2004».

Και μόνο το γεγονός ότι χρειάστηκαν 15 χρόνια για να μάθει ο κόσμος ότι δόθηκαν στην πολιτεία 135 εκατ. ευρώ αποτελεί μια σαφή απόδειξη ότι κάποιοι ήθελαν τη Γιάννα στόχο του κάθε πικραμένου.

Όποτε άνοιγε η συζήτηση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, όλο και κάποιος μνημόνευε την Αγγελοπούλου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτόματα έφευγε η συζήτηση από τις ευθύνες των πολιτικών. Λες και η Γιάννα αποτελούσε τη θεραπεία για κάθε πολιτική και οικονομική νόσο της Ελλάδας.

Κι όμως, αν κάποιος μελετήσει τα στοιχεία που βρίσκονται στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, θα αντιληφθεί το αυτονόητο: οι Ολυμπιακοί Αγώνες άφησαν μια απίστευτη κληρονομιά στην Ελλάδα. Σε όλους τους τομείς.

Αρκεί να δει κάποιος τις επενδύσεις στην υγεία, που χρεώθηκαν στους κωδικούς των Ολυμπιακών Αγώνων, για να διαπιστώσει ακόμη κι ένας εμπαθής τις τεράστιες ελλείψεις όλων των νοσοκομείων και τη βελτίωση των υπηρεσιών προς τους πολίτες, που είχαν ήδη πληρώσει μέσω των ασφαλιστικών εισφορών τους και όχι μόνο.

Στοιχεία που ασφαλώς διαθέτουν η Γιάννα και οι συνεργάτες της στο εγχείρημα που ανέδειξε τις δυνατότητες της Ελλάδας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η Αγγελοπούλου, όμως, ουδέποτε έκανε προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Απέφυγε να πει τα πράγματα με το όνομά τους για να μην προκαλέσει εντάσεις. Για να διαμορφώσει τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Λειτούργησε ενωτικά και άφησε να τη χτυπούν όσοι προσπαθούν να καλύψουν δικές τους ευθύνες. Είτε προσωπικές είτε κομματικές.

Οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου απαξίωναν τον πολίτη και νοιάζονταν απλά για την ευημερία των αριθμών, μέσα από τα πλαστά όνειρα της τρελής κούρσας στο Χρηματιστήριο και φυσικά μέσω της δημιουργικής λογιστικής που έγινε σλόγκαν στα χρόνια του Κώστα Σημίτη.

Τα στοιχεία που υπάρχουν αποδεικνύουν πόσα προβλήματα λύθηκαν επειδή κέρδισε η Αγγελοπούλου το στοίχημα της επιστροφής των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα που τους γέννησε.

Παράλληλα, όμως, καθιστούν σαφές ότι πέρα από τα 135 εκατ. ευρώ που δόθηκαν  στην πολιτεία μέσω του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, η Γιάννα άφησε στην Ελλάδα μία απίστευτη κληρονομιά.

Το πρόβλημα της αναξιοποίησης

Το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, λοιπόν, ήταν μεγάλο, δίχως όμως ευθύνη της Οργανωτικής Επιτροπής. Επί της ουσίας, δαπανήθηκαν πολλά χρήματα για υποδομές, οι οποίες έπρεπε να υπάρχουν σε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Αγγελοπούλου, λοιπόν, άφησε τεράστια κληρονομιά στην Ελλάδα. Τα 135 εκατ. ευρώ που έδωσε στον Κώστα Καραμανλή μοιάζουν με ψίχουλα μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα που έμειναν παρακαταθήκη σε μία χώρα που υποτίθεται πως ήταν ευρωπαϊκή, αλλά ουσιαστικά παρέπεμπε σε τριτοκοσμική.

Το πρόβλημα που εμμέσως πλην σαφώς έθιξε η Γιάννα κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της στον Παύλο Τσίμα ήταν η αδυναμία της πολιτείας να αξιοποιήσει την κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ακόμα και οι αθλητικές εγκαταστάσεις έμειναν αναξιοποίητες. Έστω και αν κάποιες εξ αυτών είχαν κοστίσει ο κούκος αηδόνι. Δαπανήθηκαν, δηλαδή, τεράστια ποσά, χωρίς μετά να κάνουν απόσβεση. Και σε αυτό, βέβαια, δεν ευθύνεται η διοργάνωση, αλλά όσοι ανέλαβαν το κουμάντο μετά τη λήξη της.

Οι Ισπανοί έκαναν τη Βαρκελώνη τουριστικό προορισμό όλου του πλανήτη έπειτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Αξιοποίησαν όλες τις δυνατότητες που υπήρχαν και έδωσαν υπεραξία στις εγκαταστάσεις.

Όπως εκμεταλλεύθηκαν και τη διοργάνωση για να δημιουργήσουν υποδομές και στο αγωνιστικό κομμάτι. Εμείς, όμως, αφήσαμε και πέρασαν στο ντούκου όλα όσα συνέβησαν το 2004. Και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την κατάκτηση του Euro.

Οι αθλητικές εγκαταστάσεις σκούριασαν. Μετατράπηκαν σε ερείπια που θύμιζαν απλά μία ιστορική στιγμή της χώρας. Ακόμα και σήμερα ακούμε πολιτικούς να αλληλοκατηγορούνται για την αδυναμία της πολιτείας να αξιοποιήσει την κληρονομιά του 2004.

Ούτε ένας, όμως, δεν βγαίνει να πει ότι έκανε κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντίθετα, όταν στριμώχνουν κάπως τα πράγματα, όλοι αφορίζουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μνημονεύουν την Αγγελοπούλου για να αφήσουν το ανάθεμα να αιωρείται πάνω από το κεφάλι της γυναίκας, η οποία πρόσφερε από την περιουσία της για την ανάληψη της διοργάνωσης.

Και κυρίως για να μην τη χάσουμε όταν η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη έκανε δημόσιες σχέσεις και κατέστησε αμφίβολο το εγχείρημα των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.

Η επιστροφή της Γιάννας στην Οργανωτική Επιτροπή απέτρεψε την κόκκινη κάρτα της ΔΟΕ. Η παρουσία της Αγγελοπούλου έδωσε την απαραίτητη ώθηση για να αποσπάσει η Ελλάδα τα εύσημα του Ολυμπιακού Κινήματος και όχι μόνο. Αλλά φυσικά η αξιοποίηση της απίστευτης κληρονομιάς ήταν θέμα της πολιτείας.

Οι κυβερνώντες όφειλαν να βρουν τρόπους για να εκμεταλλευθεί η χώρα και τις αθλητικές εγκαταστάσεις και τις επενδύσεις που έγιναν σε όλους τους τομείς ως «εθνική επιλογή». Δεν το έπραξαν, όμως, και έτσι πέρασαν 15 χρόνια, στα οποία ακόμα συζητάμε τα ίδια και τα ίδια.

Και σε αυτό, προφανώς, δεν ευθύνεται η Γιάννα. Αντίθετα, μάλλον πρέπει να της στήσουμε άγαλμα για όσα άφησε ως παρακαταθήκη στην Ελλάδα.