Η τρέλα μένει… Ελλάδα

Χώρα της υπερβολής και του παραλόγου. Αυτοί είναι μόνο δύο χαρακτηρισμοί από τους πολλούς που έχουν αποδοθεί από τους ίδιους τους Έλληνες για την Ελλάδα. Των χαρακτηρισμών το αληθές αποδείχτηκε περίτρανα την εβδομάδα που πέρασε.

Η σχετικά «φτωχή» ποδοσφαιρική χώρα μας, κόντρα σε κάθε λογική, κατάφερε να προκριθεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην κορυφαία εθνική διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο, και τον Ιούνιο του 2014 θα τεθεί αντιμέτωπη απέναντι σε ομάδες επιπέδου Βραζιλίας, Αργεντινής κ.ο.κ.

Πρόκειται για μια επιτυχία που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως επίτευγμα, βάσει των συνθηκών που επικρατούν διαχρονικά στο άθλημα. Το οργανόγραμμα που υπάρχει(;) δεν είναι φυσικά αυτό στο οποίο οφείλεται ότι η Εθνική έχει ηττηθεί μόλις 4 φορές στα 3,5 χρόνια παρουσίας του Φερνάντο Σάντος. Ούτε φυσικά το δεδομένο ταλέντο των ποδοσφαιριστών είναι τέτοιο, ώστε ξαφνικά η Ελλάδα να θεωρείται φόβητρο πρώτης γραμμής και να φτάνει παρά ένα… αυτογκόλ στην 6η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA, βάζοντας από… κάτω Ολλανδία, Ιταλία, Αγγλία, Βραζιλία και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Με οδηγό το έπος του 2004, η εθνική ομάδα έχει μπει σε ένα «καλούπι» το οποίο με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί από επιτυχία σε επιτυχία. Σε αυτό το γεγονός έχει συντελέσει σε μεγάλο βαθμό η καθοδήγηση δύο «δασκάλων» του αθλήματος, Ότο Ρεχάγκελ και Φερνάντο Σάντος, οι οποίοι προσάρμοσαν απόλυτα τις δυνατότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή σε ένα σύστημα το οποίο απαγορευόταν και απαγορεύεται κανείς να ξεπεράσει τους κανόνες του. Γι’ αυτό οι δυο τους είναι καθ’ όλα επιτυχημένοι στη θητεία τους ως ομοσπονδιακοί τεχνικοί. Έδωσαν στον Έλληνα (όχι μόνο ποδοσφαιριστή) αυτό που ιστορικά πάντα του έλειπε. Την πειθαρχία και το πλάνο ώστε να επιτευχθεί ο στόχος.

Η άλλη όψη του νομίσματος
Θα φανταζόταν λοιπόν κανείς ότι ο τρόπος με τον οποίο προέκυψαν αυτές οι επιτυχίες θα αποτελέσει και τον οδηγό για μια γενικότερη αναβάθμιση του προϊόντος που ονομάζεται «ελληνικό ποδόσφαιρο». Οι ελπίδες αυτές αποδείχτηκαν «φρούδες» μόλις από τα πρώτα χρόνια μετά το 2004. Ακόμα και τότε όμως υπήρχαν προοπτικές για πρόοδο, αφού η πορεία της Εθνικής αποτελούσε «φωτεινό» παράδειγμα προς μίμηση. Φτάνοντας στο 2013, αυτό που υπάρχει ως πιο αξιόπιστο συμπέρασμα είναι ότι τελικά πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Δυστυχώς, παρά τις επιτυχίες που προαναφέραμε, το πρωτάθλημα της χώρας βρίσκεται στη 12η αγωνιστική, και ακόμα όχι μόνο δεν είναι γνωστό πόσες ομάδες θα πρέπει να υποβιβαστούν, αλλά οι (αν)αρμόδιοι πετούν ο ένας στον άλλον το «μπαλάκι» των ευθυνών και των αποφάσεων.

Η ΕΠΟ, όσο υψηλό βαθμό κι αν παίρνει στα θέματα της οργάνωσης της εθνικής ομάδας, τόσο… μετεξεταστέα μένει στις εντυπώσεις αλλά και στην ουσία των υπόλοιπων θεμάτων στα οποία έχει ευθύνη. «Οι δύο προκηρύξεις της Super League και της Football League δεν περνούν από Δ.Σ., αλλά εγκρίνονται προς τη νομιμότητά τους, για το αν τηρούνται ο ΚΑΠ και οι κανονισμοί. Εδώ έχουμε δύο καθ’ όλα νόμιμες προκηρύξεις, που είναι αντίθετες, γιατί η μεν Super League ανέφερε πως πέφτουν δύο ομάδες και η Football League ότι ανεβαίνουν τρεις. Σε αυτή την περίπτωση, η ΕΠΟ θα μπορούσε να πάρει απόφαση μόνο αν δεν είχαν αρχίσει τα πρωταθλήματα, γιατί ο ΚΑΠ λέει ότι δεν μπορείς να αλλάξεις προκήρυξη ένωσης μεσούσης της περιόδου». Μέσω αυτών των δηλώσεων του προέδρου της ΕΠΟ, Γιώργου Σαρρή, προκύπτει ένα μέγα ερώτημα. Τι έκανε η Ομοσπονδία από την πλευρά της όταν έλαβε στα χέρια της αυτές τις δύο προκηρύξεις πριν ακόμα ξεκινήσει το πρωτάθλημα; Δεν έπρεπε να επιληφθεί του θέματος και να το λύσει μέσα σε μια μέρα; Βάσει των σημερινών γεγονότων αποδεικνύεται ότι δεν έκανε απολύτως τίποτα.

Η ιστορία με το Διαιτητικό Δικαστήριο, που λέει η ΕΠΟ ότι θα οδηγήσει την υπόθεση, αναμένεται να έχει ακόμα μπόλικα επεισόδια, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα αγνοηθεί παρατύπως μία από τις δύο –νόμιμες– προκηρύξεις. Για ακόμα μια φορά δηλαδή, δεν θα υπάρξει «κρυστάλλινο» πρωτάθλημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα προηγούμενα χρόνια εν μία νυκτί –και χωρίς να προβλέπεται από πουθενά– άλλαξαν οι τιμωρίες για τις ομάδες που δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν αδειοδότηση, διαλύθηκαν Καβάλα, Ολυμπιακός Βόλου και ουσιαστικά ο Ηρακλής, ενώ ακόμα και η αναδιάρθρωση για το πρωτάθλημα του 2013-14 με τις 18 ομάδες έπρεπε να είχε αποφασιστεί το 2011 και όχι το 2012.

Και μιλάμε για τα απλά πράγματα. Δεν συμφέρει την ΕΠΟ και τη Super League να αναφερθούμε ούτε στο θέμα του Πανιωνίου, που ουσιαστικά έχει βαρέσει «κανόνι» και είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να ολοκληρώσει το πρωτάθλημα, ούτε στις τραγικές διαιτησίες, ούτε στα άδεια γήπεδα, ούτε στην περίπτωση του υποβιβασμού της ΑΕΚ που δεν άνοιξε «μύτη» για τα χρέη. Άλλωστε, εδώ ακόμα ψάχνουμε πόσοι θα ανεβούν από τη Football League. Ευτυχώς που σε όλες τις χώρες η ομάδα που κατακτά τους περισσότερους βαθμούς παίρνει και το πρωτάθλημα, γιατί ακόμα κι εκεί θα ελλόχευε κίνδυνος παρανοήσεων.

Υ.Γ.: Πρέπει επίσης να δώσουμε συγχαρητήρια στη Super League που στον 5ο χρόνο ύπαρξης των play-off αποφάσισε να μη συμμετάσχουν στη διαδικασία εξ αρχής οι ομάδες που δεν έχουν εξασφαλισμένη αδειοδότηση. Χρειάστηκε χρόνο για το αυτονόητο, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Παύλος Κουστέρης

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα