Ινιέστα σε Τόρες: “Ακόμα δεν έφυγες από τα γήπεδα και μου λείπεις”

Δεν είναι εύκολο για τον Αντρές Ινιέστα να δεχτεί το τέλος στην καριέρα του καλού του φίλου Φερνάντο Τόρες. Θέλησε να του γράψει μία επιστολή για να τον αποχαιρετ΄ήσει κι έβγαλε συγκίνηση.

Άλλωστε, οι δυο σπουδαίοι Ισπανοί ποδοσφαιριστές πορεύτηκαν μαζί για 20 χρόνια και πέρα από τις κορυφαίες διακρίσεις που πανηγύρισαν στα γήπεδα ήταν φίλοι και έξω από αυτά. Τώρα τα πράγματα ήρθαν που το τελευταίο παιχνίδι του Τόρες θα είναι κόντρα στον Ινιέστα.

Με αυτή την αφορμή ο πρώην άσος της Μπαρτσελόνα θέλησε να γράψει μεγάλο γράμμα στον φίλο του, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «El Mundo». Διαβάστε τί έγραψε ο Ινιέστα:

«Πόσο παράξενο.Μη μου πεις ότι δεν είναι, Φερνάντο. Είναι πολύ παράξενο, εξαιρετικά παράξενο. Εδώ είμαστε και οι δυο, λίγο πριν από το τελευταίο σου παιχνίδι. Για εμένα υπάρχουν κι άλλα. Εδώ είμαστε. Σε ένα άλλο σημείο του κόσμου. Έτσι είναι η ζωή, παράξενη, μας έφερε ως την Ιαπωνία για τον αποχαιρετισμό. Το ποδόσφαιρο μας ένωσε για περισσότερα από είκοσι χρόνια, από τότε που ήμασταν παιδιά. Βέβαια εσύ θα είσαι πάντα το παιδί. Και δεν θα μας χωρίσει ποτέ. Συναντηθήκαμε όταν ακόμα τα όνειρά μας έμοιαζαν ουτοπικά. Εκείνο το γκολ που μας χάρισε το EURO K16 κόντρα στην Αγγλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χειρονομία σου, να μου το αφιερώσεις. Εγώ έβλεπα το παιχνίδι από την τηλεόραση διότι έπρεπε να γυρίσω σπίτι λόγω τραυματισμού.

Θυμάσαι, Φερνάντο, εκείνη την υπογεγραμμένη φανέλα στο Τρίνιδαδ και Τομπάγκο με μια υπόσχεση που έμοιαζε δύσκολο να εκπληρωθεί. Αλλά το κάναμε. Και από τότε, πάντα μαζί. Βιέννη, Γιοχάνεσμπουργκ… Εκείνη η αξέχαστη πάσα του Τσάνι για να δικαιώσεις τον σοφό, τον δάσκαλο, τον Λουίς (σ.σ. Αραγονές). Εκείνη η δική σου σέντρα προς όλους μας για να βάλουμε τα πιο σημαντικά γκολ της ζωής μας. Χωριστήκαμε, αλλά πάντα ήμασταν μαζί. Και μέχρι την τελευταία στιγμή. Πάνω από φανέλες και συλλόγους. Ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις. Εσύ στη Μαδρίτη, εγώ στη Βαρκελώνη. Αλλά δεν υπήρξαμε ποτέ εχθροί. Ήμασταν απλά φίλοι που φορούσαν διαφορετικές φανέλες, αλλά πάντα ενωμένοι για την εθνική ομάδα. Τη «ροχίτα», όπως θέλαμε να τη λέμε.

Διότι η δική μας ιστορία, αν και πολλοί δεν το ξέρουν, προέρχεται από πολύ μακριά. Μια μέρα εσύ έσπασες τα σύντορα και πήγες στην Πρέμιερ Λιγκ για να ανακαλύψουν και εκεί το ταλέντο ενός μοναδικού παιδιού, πρώτα στη Λίβερπουλ και μετά στην Τσέλσι. Όταν γύρισες στο σπίτι του, στην Ατλέτικο, χάρηκα πολύ περισσότερο από τους άλλους διότι το ποδόσφαιρο, εκτός από από επιτυχίες ή αποτυχίες, είναι ένας τρόπος για να καταλάβεις τη ζωή. Κι εσύ Φερνάντο, σημάδεψες αυτό το άθλημα. Το άθλημά μας. Δεν αναφέρομαι στα γκολ που πέτυχες, έχουν περάσει χρόνια από τότε που έχασα τον λογαριασμό, ούτε στους τίτλους που κατέκτησες στην σπουδαία καριέρα σου. Μιλώ για τη στάση σου, για τον σεβασμό στο παιχνίδι, στον συμπαίκτη, στον αντίπαλο και φυσικά στη μπάλα.

Αυτή τη μπάλα που κλωτσήσαμε πρώτη φορά σε άγνωστα γήπεδα, μακριά από τα φώτα και τις κάμερες, μέχρι να φτάσουμε να αγωνιζόμαστε μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και να κατακτήσουμε ένα Μουντιάλ για την πατρίδα μας. Όταν συναντηθούμε στην Ισπανία, θα σου δείξω εκείνη τη φανέλα, εκείνο τον θησαυρό. Αν και η αλήθεια είναι πως μεγαλύτερος θησαυρός από τη φιλία μας, Φερνάντο, δεν υπάρχει.

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Μας πήγε σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Και κοίτα που είμαστε τώρα. Στο Τοσού για να παίξεις εσύ το τελευταίο παιχνίδι σου κι εγώ ένα ακόμα. Ένα ακόμα. Όχι ένα οποιοδήποτε. Είναι το τελευταίο παιχνίδι σου. Ποιος θα μας το έλεγε! Θα παίξεις κόντρα στον Βίγια και σε εμένα. Μετά θα γυρίσεις στο σπίτι. Σε περιμένουν οι δικοί σου, αν και θα πρέπει να ξέρεις ότι το ποδόσφαιρο θα είναι φτωχότερο χωρίς εσένα. Να ευχαριστηθείς αυτά που έρχονται, να είσαι ευτυχισμένος. Μα πόσο παράξενο είναι, Φερνάντο. Ακόμα δεν έφυγες και ήδη μου λείπεις».