ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Η πιο μεγάλη (μαύρη;) ώρα είναι τώρα…
Η 70η διαφορετική κυβέρνηση της Ιταλίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πιθανότατα θα συγκροτηθεί από την ακροδεξιά της Τζόρτζια Μελόνι, με την σύμπραξη των κομμάτων του Σαλβίνι και του Μπερλουσκόνι
Ελάχιστη είναι η άμμος που έχει απομείνει στην κλεψύδρα των ιταλικών εκλογών και η βασική αγωνία των περισσοτέρων στην Ευρώπη είναι το αν η Δευτέρα θα ξημερώσει με πρωθυπουργό την Τζόρτζια Μελόνι, την ηγέτιδα του ακροδεξιού κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας».
Τα τελευταία γκάλοπ έδιναν στο κόμμα της 45χρονης Ρωμαίας ποσοστά που προσέγγιζαν το 25%, τα οποία αν αθροιστούν στις δημοσκοπικές επιδόσεις που επιτυγχάνουν η Λίγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι και το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τότε στην 70η διαφορετική κυβέρνηση που πιθανολογείται σφόδρα ότι θα συγκροτήσουν οι τρεις πολιτικά όμοροι σχηματισμοί θα κυριαρχεί το μελανό χρώμα των νοσταλγών του Μπενίτο Μουσολίνι.
Μέχρι να φτάσει η Ιταλία να βιώσει αυτή την απευκταία «πρωτοτυπία», οι ψηφοφόροι της γειτονικής χώρας που την Κυριακή θα πάνε στις κάλπες θα διαμορφώσουν με την ψήφο τους ένα συνολικά… πρωτότυπο πολιτικό τοπίο. Για παράδειγμα θα είναι η πρώτη φορά που το ιταλικό κοινοβούλιο θα απαρτίζεται από 400 βουλευτές έναντι των 630 που ήταν η δύναμη του σώματος πριν από τις αλλαγές που επέφερε ο τελευταίος εκλογικός νόμος και η αντίστοιχη τροποποίηση του ιταλικού Συντάγματος. Αντίστοιχο «ψαλίδισμα» έχει πέσει και στη Γερουσία που πλέον θα αριθμεί 200 μέλη αντί για 315, ενώ για πρώτη φορά οι Ιταλοί θα έχουν το δικαίωμα να εκλέξουν 18ρηδες γερουσιαστές, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα οι υποψήφιοι θα έπρεπε να έχουν συμπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας τους. Το αντίστοιχο ηλικιακό όριο εκλογιμότητας για την ιταλική γερουσία είναι τα 40 έτη.
Αυτό που δεν αλλάζει είναι το… πατροπαράδοτο ιταλικό εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής (σ.σ. το 61% των εδρών προκύπτουν με αναλογικό μέτρο, το 37% με πλειοψηφικό και το 2% από την ψήφο των απόδημων Ιταλών) που έχει ανεβάσει στην εξουσία 20 κυβερνήσεις τα 20 τελευταία χρόνια.
Πρόκειται για τον ορισμό της πολιτικής αστάθειας που νομοθετήθηκε συνειδητά στα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να εμποδιστούν οι… Μουσολίνηδες του μέλλοντος. Μόνο που τώρα οι επίγονοι του «Ντούτσε» βρίσκονται προ των πυλών εκμεταλλευόμενοι ακριβώς αυτό το σύστημα.