Κακός αντιγραφέας του Ανδρέα…

Όσοι παρακολούθησαν τη μονομαχία Μητσοτάκη-Τσίπρα στην Βουλή, την Παρασκευή προ της Καθαρής Δευτέρας, διαπίστωσαν την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να καπηλευθεί την ιστορία του ΠΑΣΟΚ.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Τον άκουσαν  να χρησιμοποιεί τουλάχιστον δύο φορές το όνομα του Κώστα Λαλιώτη, ενώ πολλάκις αναφέρθηκε στον όρο «Δημοκρατική Παράταξη» που ήταν το σήμα κατατεθέν που έβαλε στο ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας επέδειξε και επιλεκτική μνήμη. Προφανώς ήταν πολύ μικρός τότε και δεν θυμάται τα γεγονότα. Έτσι τόσο αυτός, όσο και άλλοι νεαροί που βρίσκονται δίπλα του ισχυρίζονται τον τελευταίο καιρό ότι και την ταραγμένη περίοδο του 1989-1990 κάποιοι από τη Ν.Δ. χαρακτήριζαν το ΠΑΣΟΚ ως την πολιτική πτέρυγα της 17Ν, ενώ έφθασαν να θεωρούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγό της. Μόνο που αυτός που ανέφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγό τής 17Ν κι έγραψε και σχετικό βιβλίο, ήταν ο πρώην συνέταιρος του Τσίπρα, ο Πάνος Καμμένος. Οι παλιές καραβάνες του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν ότι το βιβλίο το έγραψαν άλλοι (ξέρουν και ποιοι) και ο Καμμένος δέχθηκε να το υπογράψει για να κάνει ντόρο στο όνομά του.

Και το δεύτερο λάθος στο οποίο υπέπεσε ο Αλέξης Τσίπρας λόγω άγνοιας ήταν η διαφορά με την οποία αντιμετώπισαν τα ζητήματα τρομοκρατίας το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου καταδίκασε όλες τις επιθέσεις τής 17Ν, ενώ επί ηγεσίας Σημίτη εξαρθρώθηκε η τρομοκρατική οργάνωση. Τουναντίον στελέχη τού τότε Συνασπισμού και μετέπειτα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προσέτρεξαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη των τρομοκρατών, ενώ τώρα μετείχαν ενεργά στις διαδηλώσεις για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα, του «Λουκά του φαρμακοχέρη», όπως ήταν το παρατσούκλι του.

 Αντιγράφει τις ομιλίες

Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι γνωστό τοις πάσι. Μάλιστα, σε πολλούς προκαλεί τον γέλωτα, καθώς δεν έχει ταλέντο και στις μιμήσεις. Ο Μητσικώστας και ο Ζαχαράτος είναι κλάσεις καλύτεροι. Βέβαια, οι δύο δημοφιλείς perfomer δεν πρέπει να ανησυχούν για τις δουλειές τους, καθώς ο κ. Τσίπρας ακόμη δεν έχει βάλει στόχο για καριέρα στην ψυχαγωγία. Όμως, όπως φάνηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, έχει κάνει πρόοδο. Ο τρόπος που μιλάει στο βήμα του Κοινοβουλίου θυμίζει έντονα τον Ανδρέα Παπανδρέου της εποχής της αντιπολίτευσης και του ζιβάγκο (1974-1981). Τότε που ο Ανδρέας είχε στην τσέπη το αριστερό του χέρι.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Τσίπρας επιχειρεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ –και τον εαυτό του σε νέο Ανδρέα Παπανδρέου– είναι πλέον υπερβολικά προβλέψιμος. Διεκδικώντας την ηγεμονία ολόκληρου του προοδευτικού χώρου, ο Τσίπρας στην ομιλία του έκανε άλματα. Μέχρι που έφτασε και στην προδιδακτορική περίοδο. Μία εποχή που ουδεμία σχέση έχει με τη σημερινή, αλλά για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μία χαρά, από τη στιγμή που έχουν τη νοοτροπία να χωρίζουν την κοινωνία σε καλούς και κακούς, σε δικούς μας και δικούς σας και ακόμη θέτουν το δίλημμα, «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην καπηλευθεί και τους θανάτους των Κουμή και Κανελλοπούλου στην πορεία του Πολυτεχνείου το 1980, υποστηρίζοντας ότι η αριστερά είχε θύματα από την αστυνομική βία. Εδώ, όμως, θα πρέπει να πούμε στον νέο Ανδρέα(!) ότι το 1980 ο ορίτζιναλ –αυτός που έχει μείνεις τις μνήμες ψηφοφόρων του και μη– όταν κλήθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση να σχολιάσει τον θάνατο του Ιάκωβου Κουμή, το μόνο που είπε ήταν πως «η αστυνομία ήταν σε θέση να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», ενώ μιλώντας για τα επεισόδια που έλαβαν χώρο πλησίον της πλατείας Συντάγματος δεν δίστασε να κάνει λόγο για ευθύνες των διαδηλωτών, για «θλιβερά έκτροπα» τα οποία απέδωσε σε «ομάδες ανεύθυνων στοιχείων».

Κάτι ξέχασε

Αλλά και επί ΠΑΣΟΚ υπήρξαν θύματα αστυνομική βίας. Όπως ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο 15χρονος τότε μαθητής που πυροβολήθηκε από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα στις 17 Νοεμβρίου 1985. Στη δίκη του αστυνομικού οι Φώτης Κουβέλης και Νίκος Κωνσταντόπουλος ήταν οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής. Τίποτα για τον Καλτεζά από τον κ. Τσίπρα. Το απόλυτο κενό μνήμης.

Όμως εκεί που έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας ήταν όταν προσπάθησε να εξομοιώσει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε ό,τι αφορά τον Κουφοντίνα. Εκεί γκρεμίστηκαν όλοι οι φούρνοι σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων –τουλάχιστον– από το κτίριο του Κοινοβουλίου. Όπως είπαμε, θυμήθηκε τι έλεγαν κάποιοι νεοδημοκράτες για τον Ανδρέα που τον αποκαλούσαν αρχηγό τής 17Ν. Μόνο που αυτός που ισχυριζόταν τέτοιες ανοησίες, ήταν ο Πάνος Καμμένος, με τον οποίο είχε αγαστή συνεργασία επί μία τετραετία. Κι εκεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι έχει κενό μνήμης.

Ξέχασε, όμως, να αναφέρει και κάτι ακόμα. Σε εκείνη την ιστορική συνεδρίαση στη Βουλή μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, το δύσκολο 1989, δεν ήταν μόνο ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος που διαχώρισαν τη θέση τους από την τρομοκρατία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, διασχίζοντας την Ολομέλεια, συλλυπήθηκε τότε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη από κοντά, με μια χειραψία που έδωσε το σύνθημα πως ό,τι κι αν έχει γίνει, όσα λόγια κι αν ειπωθούν μεταξύ δύο πολιτικών αντιπάλων, υπάρχουν στιγμές που υπερβαίνουν τα πάντα – και εκείνη ήταν μια από αυτές.

Ο κ. Τσίπρας ναι μεν επιθυμεί διακαώς να γίνει ο νέος Ανδρέας. Τον μιμείται ολοένα και πιο πολύ. Ίσως μάλιστα να έχει προσλάβει και κάποιους για να τον υποβάλλουν σε εξαντλητικές πρόβες. Και μπορεί κάποιους να τους γοητεύει. Όμως οι περισσότεροι που γνωρίζουν από πολιτική ιστορία πιάνουν την κοιλιά τους από τα γέλια. Κι αυτό διότι χρησιμοποιεί κομμάτια του Ανδρέα κατά το δοκούν. Και το κάνει με τόσο στρεβλό τρόπο, χωρίς λογική και ειρμό.

Το μεγάλο λάθος που κάνει ο κ. Τσίπρας είναι ότι συγχέει λάθος εποχές. Άλλο «να συνδέσω κάποιες περιόδους» και άλλο «να τις συγχέω». Ο νυν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΝ της νέας εποχής. Και αυτό θα ισχύει ακόμη και εάν εξαϋλωθεί και από το 32% επιστρέψει στο 5%. Σε τίποτα δεν θα θυμίζει τον πρόγονό του. Και αυτό διότι την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό που ενέπνεαν οι παλιοί της ανανεωτικής αριστεράς δεν μπορεί ούτε καν να τα διεκδικήσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι, όπως δομήθηκε το κόμμα επί Τσίπρα, μουτζούρωσε και παραμόρφωσε την πολιτική του παράδοση.