Καλή η δημοκρατία, αλλά μην χαθεί κι η… καρεκλίτσα

Όταν η Έλενα Ακρίτα απαντούσε θετικά στο κάλεσμα του Αλέξη Τσίπρα να συμμετάσχει το 2023 στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της διπλής εκλογικής μάχης του Μαΐου και του Ιουνίου εκείνου του χρόνου, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούσε  να προβλέψει πού θα βρισκόταν η ίδια και το κόμμα 18 μήνες αργότερα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν δεν θα κατάφερνε να μαντέψει την εξέλιξη ακόμη κι αν επιστράτευε όλη τη φαντασία των τηλεοπτικών παραγωγών που υπογράφει ως σεναριογράφος, καθώς ο ένας πρόεδρος του κόμματος στον οποίο πόνταρε παραιτήθηκε μια ωραία καλοκαιρινή πρωί αφού πρώτα είχε ηττηθεί εκκωφαντικά στις εθνικές κάλπες, ο δε διάδοχός του στον οποίο η Έλενα Ακρίτα έπαιξε τα ρέστα της καρατομήθηκε με συνοπτικές –και ολίγον… σταλινίζουσες– πρακτικές από τους ίδιους του τους συντρόφους.

Τα έφερε όμως έτσι η πολιτική μοίρα και η δημοσιογράφος, συγγραφέας, σεναριογράφος και εσχάτως πολιτικός έχει απομείνει σήμερα με τους παραπάνω συντρόφους και με την έδρα του βουλευτή Επικρατείας αγκαλιά.

Έστω κι έτσι, δεν το βάζει κάτω και επιμένει ότι παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ και διατηρεί τη θέση της επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, θυμίζοντας μάλιστα ότι έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί δημόσια κατά των ανεξαρτητοποιήσεων βουλευτών κι ότι μένει στις ΣΥΡΙΖΑϊκές επάλξεις «παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις» της «για τον αντιδημοκρατικό τρόπο που λειτούργησαν τα όργανα του κόμματος».

Το αν η Έλενα Ακρίτα θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ ή αν φλερτάρει με την «μεταγραφή» στον υπό διαμόρφωση πολιτικό σχηματισμό του Στέφανου Κασσελάκη είναι ήσσονος σημασίας πολιτικό ζήτημα για να γεμίσει καμιά «τρύπα» σε στήλες παραπολιτικών.

Το μείζον είναι η παραδοχή της ότι επιλέγει να παραμείνει σε ένα κόμμα τα όργανα του οποίου έχουν λειτουργήσει με αντιδημοκρατικό τρόπο. Και αν, τέλος, πάντως, η δημοκράτισσα Έλενα Ακρίτα αντέχει να συμβιώνει πολιτικά με αντιδημοκράτες (φασίστες είναι το συνώνυμο της λέξης) είναι αναφαίρετη επιλογή της για την οποία όπως σωστά λέει θα κριθεί από την Ιστορία.

Τουλάχιστον, όμως, ας μην διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι η έδρα δεν ήταν ποτέ το δέλεαρ για να εισέλθει στην πολιτική, επικαλούμενη ως επιχείρημα ότι είχε προσφέρει την έδρα της στον Στ. Κασσελάκη προκειμένου να εισέλθει ο τελευταίος στη Βουλή.

Αν όντως είναι έτσι ας επαναπροθυμοποιηθεί να παραδώσει την έδρα της στο κόμμα με το οποίο εξελέγη για να μην είναι και υπόλογη στη συνείδηση των πραγματικών δημοκρατών ότι νομιμοποιεί με τη διφορούμενη στάση της αντιδημοκράτες συναδέλφους της.

Σε κάθε άλλη περίπτωση υποψιαζόμαστε ότι ο βαθμός που θα βάλει η Ιστορία στην κυρία  Ακρίτα όχι απλώς δεν θα είναι καλός αλλά θα γράφει και στις παρατηρήσεις ότι καλή είναι η Δημοκρατία, αλλά ακόμη καλύτερη η… καρεκλίτσα.