Κάλπη-κο ρίσκο ενός δισ. ευρώ

Η οπερέτα σύγκρουσης, που μοιάζει να έχει στήσει η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές γύρω από το «όλο-ακούω-κι-όλο-δεν-βλέπω» διάδοχο νομικό πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας που θα αντικαταστήσει τον νόμο Κατσέλη, μπορεί να εξυπηρετεί ένα κομμάτι των προεκλογικών επιδιώξεων του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά στοιχίζει πολλαπλάσια και στην οικονομία αλλά και στο δημόσιο χρέος από το οποίο στερεί μια άμεση απομείωση της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

«Εμείς θα κινηθούμε ανάμεσα σε δύο όρια, το ένα είναι η προστασία της λαϊκής πρώτης κατοικίας των χαμηλών των μεσαίων εισοδημάτων. Δεν μας ενδιαφέρει να προστατέψουμε την κατοικία των 12 εκατ. ευρώ με πισίνα (…) Έρχονται οι διατάξεις και θα δείτε ότι πραγματικά θα είναι μία μεγάλη ανακούφιση. Σε προεκλογική περίοδο είμαστε, είναι δυνατόν σε προεκλογική περίοδο να πυροβολήσουμε τα πόδια μας;» Τα λόγια ανήκουν στον συντονιστή της Οικονομικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Τρύφωνα Αλεξιάδη, και δόθηκαν εν είδει απάντησης όταν ο τελευταίος ρωτήθηκε από μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό (σ.σ: REAL FM) για το τι μέλλει γενέσθαι στο θέμα του νόμου Κατσέλη. Και εν τη ρύμη του λόγου του ήταν μάλλον αποκαλυπτικός ότι στην εξίσωση της απαιτούμενης από τους θεσμούς νομοθέτησης κυριαρχεί η πολιτική ανάγκη του κυβερνώντος κόμματος να μη δυσαρεστήσει μία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων.

Βέβαια, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ούτε οι επίμαχες διατάξεις είχαν γίνει γνωστές. Πολλώ δε μάλλον δεν είχαν ξεπεραστεί οι τεράστιοι σκόπελοι που εμποδίζουν τη συμφωνία και μόνο απλής τεχνικής φύσεως δεν είναι.

Πού κολλάει η συμφωνία

Ακτινογραφώντας τα… σαμαράκια στα οποία σκοντάφτει η συμφωνία των τεχνικών κλιμακίων της Αθήνας και των Βρυξελλών, υπάρχουν τα όντως τεχνοκρατικά, το αν π.χ. το ανώτατο όριο αντικειμενικής αξίας του «κόκκινου» ακινήτου θα παραμένει στα €250.000 ή θα μπορέσει να μειωθεί στις €230.000 ή ακόμη και επιδότηση της δόσης του δανείου από την πλευρά του Δημοσίου που φέρεται να έχει ήδη συμφωνηθεί με τις τράπεζες. Υπάρχει, ωστόσο, και η μεγάλη «λακκούβα» που αφορά το πόσοι τελικά θα ενταχθούν κάτω από την προστατευτική σκέπη των νέων διατάξεων που βρίσκονται υπό επεξεργασία. Είναι απολύτως βέβαιο και δεν σηκώνει διάψευση το γεγονός ότι οι δανειστές απαιτούν η λεγόμενη «περίμετρος» να κλείσει μέχρι εκεί που δεν θα πηγαίνει άλλο, αφήνοντας εκτός νυμφώνος τα επιχειρηματικά δάνεια. Ειδικότερα, οι δανειστές επιμένουν στον ισχυρισμό τους ότι αν δεν συμβεί αυτό και η βεντάλια ανοίξει υπέρμετρα, τότε θα προστατευτούν όχι οι πραγματικά έχοντες ανάγκη αλλά οι συνήθεις μπαταχτσήδες και στρατηγικοί κακοπληρωτές.

Αυτός είναι και ο λόγος που σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εκπρόσωποι των θεσμών φέρονται να ασκούν όλη τους την πίεση στην ελληνική κυβέρνηση να αφήσει τις προεκλογικές… γαλαντομίες και να αυστηροποιήσει τα κριτήρια ένταξης στο καινούργιο νομικό πλαίσιο, νομοθετώντας λ.χ. η αντικειμενική αξία της πρώτης κατοικίας του δανειολήπτη να μην υπερβαίνει τα €130.000 και το υπόλοιπο της οφειλής του να μην ξεπερνά τα €50.000.

Για να πείσουν, δε, για το δίκαιο των επιχειρημάτων τους, οι δανειστές επικαλούνται εμμέσως πλην σαφώς τον μπαμπούλα της ανακεφαλαιοποίσης των τραπεζών. Λένε, δηλαδή, ότι κάθε άλλο σενάριο πλην της αυστηροποίησης του νέου νόμου θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους ισολογισμούς των ήδη «κοκκινισμένων» εγχώριων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον τους.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ «ΣΑΜΑΡΑΚΙ» ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΚΕΠΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ

Η απάντηση της κυβέρνησης

Σε αυτήν τη διελκυστίνδα, η ελληνική πλευρά τραβάει τη δική της πλευρά του σκοινιού με όση δύναμη της έχει απομείνει, δημιουργώντας ένα σκηνικό τεχνητής κρίσης που έχει την εξήγησή του στις αναφορές διαφόρων στελεχών –όχι μόνο του Τρ. Αλεξιάδη– ότι το Μαξίμου δεν σκοπεύει να αυτοκτονήσει νομοθετώντας αντιλαϊκά λίγους μήνες πριν από τις πολλαπλές κάλπες του 2019. Εξ ου και η «απειλή» ότι θα νομοθετήσει μονομερώς. Πρόκειται άλλωστε για έναν μάλλον ανέξοδο λεονταρισμό, αφού στην Ηρώδου Αττικού ποντάρουν ότι και το αντίμετρο της μη εκταμίευσης της δόσης του περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ να ενεργοποιήσουν οι Βρυξέλες η χώρα δεν θα βρεθεί προ χρηματοδοτικού κενού, οπότε τους «παίρνει» για… αντάρτικο. Ελπίζουν, επίσης, σε μία διαφαινόμενη διάθεση της Κομισιόν να μην τα σπάσει με την Ελλάδα υπό το ενδεχόμενο να αναζωπυρωθούν λαϊκιστικές και αντισυστημικές- αντιευρωπαϊκές αντιδράσεις ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου.

Για να ξέρουμε όμως τι μέλλει γενέσθαι, ακόμη και αν φτάσει στο σημείο η Ελλάδα να νομοθετήσει, μη έχοντας εξασφαλίσει το «ΟΚ» των Βρυξελλών, θα της είναι πολύ εύκολο να… ξε-νομοθετήσει μερικούς μήνες αργότερα. Πώς; Η Κομισιόν θα εμμείνει στις διαφωνίες της, η Αθήνα θα λάβει το… μπιλιετάκι να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις και το ελληνικό κλιμάκιο θα διαβουλευτεί με τους θεσμούς πώς θα τροποποιηθεί ο ήδη ψηφισμένος νόμος, ώστε να «κουμπώνει» ακριβώς με την ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα.

Έτσι και ο κ. Μοσκοβισί θα είναι ευχαριστημένος και το Μαξίμου θα έχει κάνει το… κομμάτι του!