Κανονικότητα ΣΥΡΙΖΑϊκής νυκτός…

Δεν μπορεί παρά να αναγνωριστεί το γεγονός της επιτυχούς εξόδου της χώρας στις αγορές για δανεισμό. Το αποδεικνύει η υποδοχή που επεφύλαξαν οι θεσμικοί στη μεγάλη πλειοψηφία τους επενδυτές στην πρώτη έκδοση 10ετούς ελληνικού ομολόγου μετά από 9 χρόνια. Το δείχνουν οι αριθμοί – η Ελλάδα ζητούσε 2 δισ. ευρώ, αντλήσαμε 2,5 δισεκατομμύρια με υπερκάλυψη κατά έξι φορές του ζητούμενου ποσού και επιτόκιο στο 3,90%. Το παραδέχτηκε, τέλος, η Νέα Δημοκρατία και είναι προς τιμήν της, ειδικά αν σκεφτούμε την απαξία με την οποία η σημερινή κυβέρνηση αντιμετώπισε τις «γαλάζιες» επιτυχίες των δύσκολων μνημονιακών χρόνων που είχαν προηγηθεί.

Ακόμη και αν παραβλέψουμε τον ισχυρισμό της ΝΔ ότι οι αγορές ανταποκρίθηκαν στο εκδοθέν ομόλογο, λόγω βεβαιότητάς τους ότι τα ηνία της κυβέρνησης θα αναλάβει ο Κυριάκος, στους πανηγυρισμούς του Μαξίμου πρέπει να μπει μια άνω τελεία.

Διότι η έκδοση του 10ετούς ομολόγου αποτελεί μεν ένα από τα αναγκαία «σκαλοπάτια» που πρέπει να ανέβει η Ελλάδα για να προσεγγίσει τις συνθήκες ομαλής χρηματοδότησης της οικονομίας της, αλλά απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί «επιστροφή στην κανονικότητα».

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είναι κανονικότητα το γεγονός ότι αντικαθιστούμε ένα πάμφθηνο χρέος με πανάκριβο, ούτε είναι για νταούλια και χορούς ότι το επιτόκιο του ομολόγου «κλείδωσε» λίγο κάτω από το 4% όταν το μέσο επιτόκιο δανεισμού όλου του Δημοσίου  χρέους μετά το PSI δεν ξεπερνά το 1,8%.

Δεν είναι, επίσης, κανονικότητα ότι δήθεν έχουμε βγει από τα μνημόνια, αλλά βρίσκονται ακόμη εν ισχύι τα capital controls και συνεχίζονται οι έλεγχοι των δανειστών, που μάλιστα απειλούν ότι δεν θα εγκρίνουν τη δόση του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.

Πολλώ δε μάλλον, δεν είναι κανονικότητα όταν 3 στα 10 νοικοκυριά μίας χώρας προσπαθούν να ζήσουν με ετήσιο εισόδημα μικρότερο των €10.000, όταν στα μισά νοικοκυριά της ίδιας χώρας δεν φτάνει ο μισθός για να τη βγάλουν ολόκληρο τον μήνα, κι όταν ένας στους δύο φοβάται ότι θα του πάρουν το σπίτι λόγω χρεών.

Αν, τέλος, ισχύει ότι όσοι εμπλέκονταν στη φονική φωτιά στο Μάτι που κόστισε τις ζωές 100 αθώων ανθρώπων αντί να απομακρυνθούν από τα πόστα τους και εν συνεχεία να λάβουν τα νομικά ή διοικητικά επίχειρα των αμελειών τους, αντιθέτως κάποιοι εξ αυτών ανταμείφτηκαν με προαγωγή(!), τότε είναι προφανές ότι ζούμε σε μπανανία και όχι σε κανονική αστική δημοκρατία του δυτικού κόσμου.

Διότι κανονικές δημοκρατίες με όχι ψευδεπίγραφο φιλολαϊκό πρόσημο και ειλικρινή σεβασμό στον πολίτη –και ας το ακούσουν καλά αυτό οι ένοικοι του Μαξίμου– ακολουθούν το παράδειγμα του πρωθυπουργού της Φινλανδίας, Γιούχα Σίπιλα, ο οποίος υπέβαλε, λέει το ρεπορτάζ, την παραίτησή του επειδή η μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας που είχε υποσχεθεί στους Φινλανδούς ψηφοφόρους δεν μπορεί να ολοκληρωθεί στη διάρκεια της θητείας της κυβέρνησής του.

Αντιθέτως, στην πολιτική κωμωδιογραφία «Κανονικότητα ΣΥΡΙΖΑϊκής νυκτός» προτάσσεται η αλχημεία Βερναρδάκη να γίνει λάστιχο ο νόμος, προκειμένου να «χωρέσουν» στα ευρωψηφοδέλτια του κυβερνώντος κόμματος η Έλενα Κουντουρά και ο Σταύρος Δανέλλης, δίχως να διασαλευτεί η βολική κοινοβουλευτική πλειοψηφία! Σήκω… Σαίξπηρ, για να δεις τα παιδιά της αλλαγής…