
«Κάντο όπως το 2007» – Κομισιόν και Eurostat προειδοποιούν για τα χειρότερα, αλλά εμείς… πανηγυρίζουμε
Ο κίνδυνος για μία νέα οικονομική καταστροφή δεν είναι αμελητέος, καθώς τα αυξανόμενα κρατικά έσοδα δεν προέρχονται από παραγωγικές επενδύσεις, ούτε σημαίνουν οικονομική ανθεκτικότητα, αλλά από την ακρίβεια, τον πληθωρισμό και την υπερφορολόγηση μισθωτών-συνταξιούχων - Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, απόρροια και των πολέμων, δεν επιτρέπουν εφησυχασμό
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 είχαν στον επίκεντρό τους, κατά κύριο λόγο, τον προϋπολογισμό και την οικονομία. Τότε, η χώρα βίωνε μία – επίπλαστη και με χρήματα δανεικά από τις ευρωπαϊκές τράπεζες – οικονομική ευημερία, η οποία επέτρεπε στους αρχηγούς των κομμάτων να μιλούν με διθυραμβικά σχόλια για την ανθεκτικότητα και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Μόλις λίγους μήνες αργότερα, όμως, η κατάρρευση της Wall Street προκάλεσε τη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση της σύγχρονης ιστορίας – συγκρίσιμη μόνο με εκείνη του 1929 – με τα αποτελέσματά της να είναι γνωστά. Όπως απεδείχθη με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, η επίπλαστη ευημερία δεν ήταν, προφανώς, σε θέση να συγκρατήσει το «τσουνάμι» που χτύπησε την Ελλάδα.
Ερχόμενοι στο σήμερα, οι ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις, από την κρίση στη Μέση Ανατολή και την κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία, μέχρι την κατάρρευση του γαλλογερμανικού άξονα και τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης, διαθέτουν όλο το «πακέτο» για τη δημιουργία μίας νέας σοβαρής οικονομικής κρίσης, η οποία δεδομένα θα επηρεάσει και τη χώρα μας.
Ωστόσο, η πλειονότητα των πολιτικών και οικονομικών αναλυτών εκτιμούν ότι το πάθημα δεν έχει γίνει μάθημα.
Τόσο τα στατιστικά της Eurostat, όσο και η νέα έκθεση της Κομισιόν επισημαίνουν ότι η χώρα δεν βαδίζει σε ασφαλή μονοπάτια, αντιμετωπίζοντας σοβαρά κοινωνικά ζητήματα. Η επισφάλεια, οι ανισότητες και η απαισιοδοξία κυριαρχούν στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας, με τους αριθμούς να επιβεβαιώνουν την ευαλωτότητα της οικονομίας και των νοικοκυριών. Η οικονομική θωράκιση της εργατικής και μεσαίας τάξης, ζητούμενο πολλών ετών, βρίσκεται στον πάτο του ευρωπαϊκού «βαρελιού», με χώρες όπως η Βουλγαρία και η Αλβανία να δεσπόζουν από πάνω μας.
Το χειρότερο, δε, είναι ότι το σύνολο της πολιτικής μας ηγεσίας όχι απλώς δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται την απειλή μίας νέας οικονομικής κατάρρευσης, αλλά, αντιθέτως, «πανηγυρίζει» για τη θετική πορεία που καταγράφουν ορισμένα (μακροοικονομικά κυρίως) στατιστικά.
Στο πρότυπο, όμως, του 2007, τα στατιστικά αυτά είναι στην πλειονότητά τους επίπλαστα, καθώς είναι απότοκα είτε του πληθωρισμού, είτε των υπερκερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και της υπερφορολόγησης μισθωτών και συνταξιούχων. Σε καμία περίπτωση δεν είναι προϊόντα παραγωγικών επενδύσεων, ούτε και μπορούν να μεταφραστούν σε οικονομική ανθεκτικότητα, κάτι το οποίο όταν γίνει αντιληπτό θα είναι ήδη πολύ αργά.
«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», λέει το αρχαίο ρητό, όμως, προς το παρόν, δεν δείχνουμε ιδιαίτερα… σοφοί.