Κι όμως, κάποτε οι φάλαινες είχαν πόδια και κυνηγούσαν στη στεριά

Μια φάλαινα που έζησε πριν από 43 εκατομμύρια χρόνια ήταν τόσο τρομακτική, που οι παλαιοντολόγοι της έδωσαν το όνομα Anubis, από τον θεό του θανάτου των αρχαίων Αιγυπτίων.

Η πρόσφατη ανακάλυψη του είδους της φάλαινας μήκους 3 μ. και βάρους 600 κιλών, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα θηρίο και ονομάστηκε Phiomicetus anubis. Όταν ζούσε πριν από περισσότερα από 43 εκατομμύρια χρόνια, περπατούσε στη στεριά και κολυμπούσε στο νερό και είχε ισχυρούς μυς της γνάθου που θα της επέτρεπαν να χτυπήσει εύκολα το θήραμά, όπως κροκόδειλους και μικρά θηλαστικά, ακόμη και μοσχάρια.

Επιπλέον, το κρανίο της φάλαινας μοιάζει με το κρανίο του κεφαλιού τσακαλιού Anubis, δίνοντάς του έναν ακόμη σύνδεσμο με τη θεότητα του θανάτου, παρατήρησαν οι ερευνητές. «Ήταν ένα δραστήριο αρπακτικό», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Abdullah Gohar, μεταπτυχιακός φοιτητής παλαιοντολογίας σπονδυλωτών στο Πανεπιστήμιο Mansoura της Αιγύπτου. «Νομίζω ότι ήταν ο θεός του θανάτου για τα περισσότερα ζώα που ζούσαν δίπλα του», συμπλήρωσε.

Αν και οι σημερινές φάλαινες ζουν στο νερό, οι πρόγονοί τους ξεκίνησαν από τη στεριά και σταδιακά εξελίχθηκαν σε θαλάσσια πλάσματα. Η παλαιότερη γνωστή φάλαινα , στο μέγεθος λύκου, με το όνομα Pakicetus attocki , έζησε πριν από περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια στο σημερινό Πακιστάν. Η νέα ανακάλυψη της φάλαινας Phiomicetus anubis  ρίχνει περισσότερο φως στην εξέλιξη αυτών των θηλαστικών, δήλωσε ο Jonathan Geisler, αναπληρωτής καθηγητής ανατομίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης. «Αυτό το απολίθωμα αρχίζει πραγματικά να μας δίνει την αίσθηση του πότε οι φάλαινες μετακινήθηκαν από την ινδο-πακιστανική ωκεάνια περιοχή και άρχισαν να διασκορπίζονται σε όλο τον κόσμο», πρόσθεσε.

Οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν τα απολιθώματα του Phiomicetus anubis το 2008, κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στη Φαγιούμ της Αιγύπτου, ενώ μόλις στις 25 Αυγούστου δημοσιεύτηκε η μελέτη τους στο περιοδικό «Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences». Σύμφωνα με αυτήν, η φάλαινα Phiomicetus anubis είχε αναπτύξει μερικά νέα ανατομικά χαρακτηριστικά και στρατηγικές σίτισης. Για παράδειγμα, είχε δυνατούς κοπτήρες δίπλα στους κυνόδοντές του, πράγμα που υποδηλώνει ότι οι κοπτήρες και οι κυνόδοντες χρησιμοποιήθηκαν για να πιάσουν και να ακινητοποιήσουν με ευκολία ακόμη και τα πιο δύσκολα θηράματά τους, πριν τα μεταφέρουν στα δόντια των μάγουλων, να τα μασήσουν και να τα καταπιούν. «Ανακαλύψαμε πώς τα άγρια, θανατηφόρα και ισχυρά σαγόνια τους ήταν ικανά να ξεσκίσουν ένα μεγάλο φάσμα θηραμάτων», αναφέρουν οι παλαιοντολόγοι.