Κινητικότητα και ζυμώσεις στον… αυλόγυρο Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ

Η συζήτηση επίκαιρης ερώτησης βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αρχή της εβδομάδας για την ακρίβεια ήταν ιδανικό… προσάναμμα για σκληρό ροκ στη Βουλή, κάτι που πολλοί είδαν ως ακόμη μία ένδειξη ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Κι αυτό προκαλεί ζυμώσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα. Ζυμώσεις που ευνοούνται εν πολλοίς και από τη δυνατότητα που δίνει η απλή αναλογική σε κάθε λογής σχηματισμό να κάνει όνειρα κοινοβουλευτικής καριέρας.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Το είχαμε εντοπίσει από την προηγούμενη εβδομάδα στο κεντρικό άρθρο της «Α» ότι οι εμφανίσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα στη φετινή ΔΕΘ έδωσαν το έμμεσο σύνθημα έναρξης μίας άτυπης αλλά μακράς προεκλογικής περιόδου.

Πέρα, λοιπόν, από την όξυνση του κοινοβουλευτικού λόγου, η κινητικότητα που παρατηρείται στον αυλόγυρο των δύο μεγάλων κομμάτων βρίσκεται σε πλήρη αντιστοίχιση με το άτυπο προεκλογικό κλίμα. Για παράδειγμα, από την πλατεία Κουμουνδούρου προσβλέπουν περισσότερο από ποτέ άλλοτε στη διεύρυνση αυτού που ονομάζουν προοδευτικό μέτωπο διακυβέρνησης της χώρας.

Το αν θα το πετύχουν είναι άλλο θέμα, καθώς οι πρόθυμοι δεν είναι πολλοί, τουλάχιστον για την ώρα και τουλάχιστον στα χαρτιά. Ήδη, ο άλλοτε σύντροφος και υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, Γιάνης Βαρουφάκης, με ανοιχτή επιστολή που διένειμε στα ΜΜΕ, «γείωσε» το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στο ΜεΡΑ25 για μετεκλογική συμπόρευση, ενώ στο ευρισκόμενο σε εσωκομματική προεκλογική περίοδο Κίνημα Αλλαγής οι λεπτές ισορροπίες αναγκάζουν τους μνηστήρες της προεδρίας να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της αυτόνομης πορείας του κόμματος μέσω της ενδυνάμωσης των εκλογικών ποσοστών του. Για, δε, το ΚΚΕ ούτε λόγος για μετεκλογικές συνεργασίες με οποιοδήποτε κόμμα, δεδομένου ότι στον Περισσό θεωρούν εαυτούς ως τους μόνους γνήσιους και ειλικρινείς εκφραστές του ριζοσπαστισμού και του προοδευτισμού στον τόπο.

Δεν… χολοσκάνε στην Κουμουνδούρου

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, στον ΣΥΡΙΖΑ παρατηρείται το εξής παράδοξο: αν διαψεύσουν τις δημοσκοπήσεις και καταφέρουν να βγουν πρώτο κόμμα στις εκλογές της απλής αναλογικής πιθανότατα δεν θα βρίσκουν κυβερνητικό εταίρο να συγκυβερνήσουν, αλλά από την άλλη πλευρά δεν… χολοσκάνε για τις διαρροές ψηφοφόρων σε άλλους αριστερόστροφους σχηματισμούς.

Ο λόγος; Αφενός δεν υπάρχει στον ορίζοντα εκπεφρασμένη πρόθεση δημιουργίας ενός νέου κόμματος που θα τους κόψει ευάριθμους ψήφους, αφετέρου όσα κόμματα του χώρου της ευρύτερης Αριστεράς συνεχίζουν να υφίστανται βιώνουν παρατεταμένη χειμερία νάρκη. Απόδειξη ότι η πλέον «κινητική»-κινηματική ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει μία μόνιμη δεξαμενή ψηφοφόρων που την ακολουθούν (σ.σ. μόνο στις εκλογές του 2012 κατάφερε να αγγίξει το 1,2%, κερδίζοντας κάτι περισσότερο από 75.000 ψήφους), ενώ η «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζωής Κωνσταντοπούλου και η Λαϊκή Ενότητα που ίδρυσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (σ.σ. παραιτήθηκε το 2019) αναζητούνται με μεγεθυντικό φακό στον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Μαζεύονται πολλοί στα δεξιά της δεξιάς

Ακριβώς αντίστροφα λειτουργούν τα πράγματα για τη Νέα Δημοκρατία. Με ελάχιστη φθορά, παρά τα δύο χρόνια διακυβέρνησης και με τον αέρα της μεγάλης δημοσκοπικής διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, στο κυβερνών κόμμα του Κυριάκου Μητσότακη δεν ιδρώνουν για την πρωτιά στις επόμενες εκλογές. Ιδρώνουν ωστόσο για την πολυπόθητη αυτοδυναμία, η επίτευξη της οποίας διακυβεύεται όχι από τον βασικό πολιτικό αντίπαλό τους, αλλά από την πανσπερμία νεοσύστατων σχηματισμών άλλων με περισσότερο κεντροδεξιό και άλλων με πιο συντηρητικό πρόσημο και ιδεολογικές αναφορές στην ευρύτερη δεξιά παράταξη.

Σε Μαξίμου και Πειραιώς έχουν αντιληφθεί πλήρως ότι η απλή αναλογική είναι η… χαρά του παιδιού για όλους τους πολιτικούς μηχανισμούς που στις επόμενες εκλογές θα επιδιώξουν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους σε πραγματικές πολιτικές συνθήκες, δηλαδή στην κάλπη.

Αναπόφευκτα, αυτό θα στερήσει πολύτιμα… φασούλια από το «γαλάζιο» εκλογικό σακούλι. Δεν είναι μόνο η συνεργασία στις επόμενες εκλογές της «Δημιουργίας Ξανά» του Θάνου Τζήμερου με τη «Νέα Δεξιά» του Φαήλου Κρανιδιώτη, αλλά και μία ευάριθμη λίστα πολιτικών κινήσεων που θα διεκδικήσουν ζωτικό πολιτικό χώρο από τη Ν.Δ. Υπάρχουν για παράδειγμα οι «Ελεύθεροι Έλληνες» του Γιώργου Τράγκα, που θεωρείται απίθανο μεν να κάνει την έκπληξη των εκλογών, αλλά και μόνο λόγω αναγνωρισιμότητας και επιτηδευμένης αντισυστημικότητας που εκφράζει κάποιους «γαλάζιους» ψηφοφόρους, θα τους θέλξει. Ψήφους Νεοδημοκρατών θα διεκδικήσει, εξάλλου, και ο πρώην βουλευτής –και υφυπουργός το 2012– της Ν.Δ., Νίκος Νικολόπουλος, με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος, ο οποίος πριν καν φτάσουμε στις κάλπες πήρε βελούδινο διαζύγιο από το κίνημα του «θείου» Τράγκα, με το οποίο είχε συμφωνήσει να συμπορευτεί στις εκλογές της απλής αναλογικής.

Στην ίδια δεξιά δεξαμενή ψηφοφόρων θα ρίξουν πιθανότατα τα εκλογικά δίχτυα τους ακόμη δύο μικροί σχηματισμοί, που έχουν ως κοινή πολιτική αφετηρία τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Ο λόγος για την κίνηση «Ελλάδα, ο άλλος δρόμος» του ευρωβουλευτή Νότη Μαριά και ο φορέας «Ενώνω» του Ευβοιώτη πρώην υφυπουργού των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση Τσίπρα, Νίκου Μαυραγάνη.

Από την προεκλογική εξίσωση με τους πολλούς συγγενικούς προς τη Ν.Δ. «αγνώστους» δεν θα πρέπει, τέλος, να παραληφθούν οι «Ριζοσπάστες» του πρώην υπουργού στην κυβέρνηση Καραμανλή, Σάββα Τσιτουρίδη, οι «Δημοκράτες» του επίσης «καραμανλικού» Νίκου Καραχάλιου, χωρίς μάλιστα να συνυπολογίζεται τι θα αποφασίσουν να πράξουν την κρίσιμη ώρα γνωστά στελέχη της ευρύτερης φιλελεύθερης παράταξης, όπως λ.χ. ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και ο Χρήστος Ζώης, που συχνά-πυκνά επικρίνουν με κοινές δηλώσεις τους την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τελευταίο παράδειγμα ο νόμος Χατζηδάκη για τα εργασιακά, όπου οι υπογραφές των Ζώη και Σπηλιωτόπουλου φιγουράρουν μεταξύ άλλων σε κοινή δήλωση όπου υποστηρίζεται ότι με το συγκεκριμένο νομοθέτημα «η κυβέρνηση αφαιρεί από το δημοκρατικό και κοινωνικό κεκτημένο που κατακτήθηκε σε προηγούμενες δεκαετίες», με τους υπογράφοντες να ισχυρίζονται παράλληλα ότι ο ίδιος νόμος «υπονομεύει κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα και περιορίζει την άσκηση συνδικαλιστικών ελευθεριών».