Κολπάκια ο Αλέξης με “όχημα” τον Προκόπη

Οι τελευταίες δύο ημέρες κοινοβουλευτικής συζήτησης στην Ολομέλεια της Βουλής αναφορικά με τη συνταγματική αναθεώρηση αποτέλεσαν ακόμη μία απόδειξη ότι το κυβερνών κόμμα φοράει κατά το δοκούν τη μεταρρυθμιστική μάσκα του, προκειμένου να κρύψει τους θεατρινισμούς και τη λογική «άρτος και θεάματα» που ακολουθεί σχεδόν από την πρώτη μέρα που σκαρφάλωσε στην εξουσία.

Δεν είναι μόνο οι τέσσερις ΣΥΡΙΖΑϊκές προτάσεις (σ.σ. ανάμεσά τους και αυτή που προέβλεπε την απευθείας εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από τον λαό) που δεν υπερψηφίστηκαν από τους κυβερνητικούς βουλευτές. Δεν είναι καν το αλαλούμ που επικράτησε με τις απανωτές καταμετρήσεις μέχρι να σχηματιστεί η οριακή πλειοψηφία των 151 βουλευτών που ψήφισαν υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 3 του Συντάγματος για τη θρησκευτική ουδετερότητα.

Είναι κυρίως η νηπιακής έμπνευσης επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να επιδιώξει να στριμώξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη χρησιμοποιώντας ως «όχημα» τον Προκόπη Παυλόπουλο. Εντελώς άκαιρα, δεδομένου ότι η διαδικασία προεδρικής εκλογής προβλέπεται για τον Φεβρουάριο του 2020 –δηλαδή ακριβώς έναν χρόνο από σήμερα–, ο πρωθυπουργός επέμενε να ζητά από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να του «υποσχεθεί» αν θα ψηφίσει για ΠτΔ τον «καραμανλικό» άλλοτε «γαλάζιο» υπουργό.

Γιατί άραγε; Και γιατί τελικά θα έπρεπε να είναι υπέρ της επανεκλογής Παυλόπουλου η Ν.Δ.; Για όσους έχουν ασθενή μνήμη, να θυμίσουμε ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει εξηγήσει πεντακάθαρα την άποψή του για τον εκλεγέντα τελικά ΠτΔ ήδη από το 2015, λέγοντας ότι «δεν  αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα». Και πώς να την εκφράσει την ελληνική θέση, όταν και στα σοβαρότερα εθνικά θέματα ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας μοιάζει να λειτουργεί –συνταγματικά μεν νομότυπα, πολιτικά όμως ανάρμοστα– ως θεματοφύλακας της κυβέρνησης;

Δεν είχε περάσει δα και τόσο καιρός από τον Ιούνιο του 2018 όταν ο αρχηγός της Ν.Δ. συνάντησε τον Προκόπη Παυλόπουλο στο Προεδρικό Μέγαρο ζητώντας του να παρέμβει ώστε η Συμφωνία των Πρεσπών να έρθει προς συζήτηση στη Βουλή πριν την υπογράψει ο Αλέξης Τσίπρας. Ούτε αυτό όμως έκανε ο ΠτΔ, με το πρόσχημα ότι είναι δεμένα τα χέρια του. Σε αντίθεση προφανώς με το στόμα του πρωθυπουργού, που δεν είναι καθόλου «φιμωμένο» όταν εκτοξεύει στη Βουλή απίστευτα fake news του τύπου ότι η Ν.Δ. και το Κίνημα Αλλαγής έχουν μυστικά συμφωνήσει να «ρίξουν» τον Προκόπη Παυλόπουλο, στηρίζοντας από κοινού την υποψηφιότητα ενός κεντροαριστερού στελέχους, όπως λ.χ. ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Σε κάθε περίπτωση την ανεπάρκεια ή μη του Προκόπη Παυλόπουλου για το υπέρτατο πολιτειακό αξίωμα θα το κρίνει η Ιστορία. Όπως θα κρίνει και τη χαμένη ευκαιρία που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και τη σπατάλησε σκεπτόμενος μικροκομματικά, να κάνει μία βαθιά μεταρρύθμιση αλλάζοντας προς το καλύτερο τον καταστατικό χάρτη της χώρας.

Προτείνοντας αλλαγές που να οδηγούν σε ένα σύνταγμα σύγχρονο, δίχως ιδεοληψίες για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με συνταγματική πρόβλεψη για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, με μία θαρραλέα κατάργηση της επιλογής της κεφαλής της Δικαιοσύνης από την πολιτική εξουσία.

Ψιλά γράμματα για τη μυωπική κυβερνώσα Αριστερά…