Κωνσταντοπούλου: “Αυτό που συνέβη στο Μάτι δεν ήταν ατύχημα, ήταν έγκλημα”

Για έγκλημα το οποίο δεν «θα θαφτεί» κάνει λόγο η Ζωή Κωνσταντοπούλου σε ανάρτηση της με αφορμή τη συμπλήρωση 4 ετών από την τραγωδία της πυρκαγιάς στο Μάτι.

Η πρώην πρόεδρος της Βουλής σε ανάρτηση της μετα την επιμνημόσυνη δέηση που πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι γράφει μεταξύ άλλων πως:

«Με συγκλόνισε ο σιωπηλός τους πόνος κι αυτή η αδάμαστη αξιοπρέπεια. Αλλά και το φοβερό αίσθημα της αδικίας που ξέσπασε σε βροντερό χειροκρότημα όταν ο ιερέας του ναού είπε εκείνο που όλοι σκέφτηκαν, όταν μπήκαν στην εκκλησία οι «Επίσημοι», εκπρόσωποι της Κυβέρνησης και της Περιφέρειας, λίγα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το Μνημόσυνο, περπατώντας κορδωμένοι για να σταθούν μπροστά, συνοδευόμενοι από φωτογράφους: «Σήμερα είναι η μέρα που θυμόμαστε τους νεκρούς, όχι που ερχόμαστε για να φωτογραφηθούμε, καμαρώνοντας για το εντός εισαγωγικών «πλημμέλημα», που μας είπανε ότι ήταν».

Αυτά ήταν τα λόγια του παπά. Κι ο κόσμος ξέσπασε σε ασυγκράτητα χειροκροτήματα, δάκρυα και αναφιλητά».

Η κυρία Κωνσταντοπούλου αναφερει πως «όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι το έγκλημα μπορεί να κουκουλωθεί κι η Επέτειος να γίνει αφορμή για δημόσιες σχέσεις και πολιτικαντισμούς, ο πόνος των ανθρώπων κι η αξιοπρέπειά τους είναι που δεν θα επιτρέψουν το έγκλημα να θαφτεί ούτε να ξεχαστεί.

Προσωπικά θα είμαι στο πλευρό τους, ανθρώπινα και νομικά, με όλες μου τις δυνάμεις, όπως έπραξα απ´την πρώτη στιγμή, καταθέτοντας μήνυση για ανθρωποκτονία κατά συρροή, έκθεση σε βαθμό κακουργήματος, αλλά και για όλα τα αδικήματα παράβασης καθήκοντος, συγκάλυψης και υπόθαλψης, υποβάλλοντας πάμπολλα αποδεικτικά στοιχεία.

Το πρόσφατο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών με το οποίο επιχειρείται να μην ελεγχθούν τα κακουργήματα αλλά και οι ευθύνες πολλών, ασφαλώς και δεν κλείνει την υπόθεση.

Ούτε και θα μείνει αναπάντητο. Αυτό που συνέβη στο Μάτι, στη Ραφήνα, στον Ν.Βουτζά πριν 4 χρόνια δεν ήταν ατύχημα. Ήταν έγκλημα και ασφαλώς και κακούργημα. Για τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν, αλλά και για εκείνους που έμειναν, είναι επιτακτικό να υπάρξει λογοδοσία. Και τιμωρία».