ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: Χάθηκε η πειθώ, μη χαθεί και η μπάλα

Τα καμπανάκια είχαν χτυπήσει από νωρίς το καλοκαίρι αλλά το μήνυμα δεν έφτασε ηχηρά στα αυτιά των υπευθύνων και αγνοήθηκε από τους πολίτες

«Προσωπικά δεν μου αρέσει να κουνάω το δάχτυλο. Έναν τέτοιον διδακτικό ρόλο, εξάλλου, και λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν θα μπορούσα να τον υπηρετήσω. Είμαι οπαδός της συναίνεσης, της πολιτικής ωριμότητας. Πιστεύω ακράδαντα στη Δημοκρατία της πειθούς».

Η… εξομολόγηση ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη και ανάγεται χρονικά στον περασμένο Απρίλη, όταν ο πρωθυπουργός από το βήμα της βουλής έκανε τον απολογισμό των πρώτων κυβερνητικών μαχών κατά της πανδημίας που είχε χτυπήσει (και) την πόρτα της χώρας μας.

Ο καιρός που κύλησε από τότε στο αυλάκι δεν είναι πολύς. Είναι όμως υπερσυμπυκνωμένος, κυρίως σε ακυρώσεις προσδοκιών: το καλοκαίρι δεν στάθηκε ικανό να σταματήσει τη διασπορά του φονικού ιού, η παραγωγή του θαυματουργού εμβολίου καρκινοβατεί και σε ό,τι αφορά τη χώρα μας τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα που έσπασαν -και ξεπέρασαν πια- το φράγμα των 1.000 νέων λοιμώξεων ανά ημέρα έχουν οδηγήσει τους λοιμωξιολόγους στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Ήδη τα μέτρα που ανακοίνωσε στο τελευταίο μήνυμά του στις 22 Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός μοιάζουν με ασπιρίνες, από τη φαρέτρα της Επιτροπής των ειδικών «βγαίνουν» σκληρότερες προτάσεις και ταυτόχρονα ξεκινάει η κολοκυθιά της κριτικής –και άρα της πλημμελούς εφαρμογής– των όσων αποφασίζονται. Κολλάει ο κορωνοϊός μετά τα μεσάνυχτα και όχι πριν; Γιατί λειτουργούν τα θέατρα και όχι τα γήπεδα; Γιατί δαιμονοποιούνται οι νεολαίοι που συγχρωτίζονται στις πλατείες, την ίδια ώρα που συνεχίζεται το στριμωξίδι των πολιτών στα λεωφορεία;

Διότι εν πολλοίς χάθηκε η πειθώ της Δημοκρατίας που επικαλείτο πριν από μήνες ο πρωθυπουργός, είναι η απάντηση.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα καμπανάκια είχαν χτυπήσει από νωρίς το καλοκαίρι και υπογράμμιζαν ότι στα τέλη Οκτωβρίου – αρχές Νοεμβρίου θα αρχίζαμε να μετράμε μεγάλα νούμερα κρουσμάτων, ακόμη και τετραψήφια. Όπως αποδεικνύεται το μήνυμα δεν έφτασε ηχηρά στα αυτιά των υπευθύνων και αγνοήθηκε… ωχαδερφικά από τους πολίτες.

Ο ωχαδελφισμός όχι λίγων συμπολιτών μας δεν αναιρεί την ευθύνη της πολιτείας. Προφανώς και στο Μαξίμου δεν έχουν κάνει τα «εγκλήματα» για τα οποία κατηγορούνται μικροπολιτικά από την αντιπολίτευση, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι και αργοπορία επιδείχτηκε και τραγελαφικά περιστατικά παρατηρήθηκαν ως προς την προετοιμασία και τώρα την αναχαίτιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας.

Από την άλλη, ούτε οι όποιες κυβερνητικές παλινωδίες αθωώνουν τις εκδηλώσεις ατομικής ανευθυνότητας. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει, ο υγειονομικός κίνδυνος όχι μόνο είναι υπαρκτός αλλά αυξάνεται εκθετικά. Επομένως δεν χωράνε αστειάκια με τη μάσκα κάτω από τη μύτη ή κρεμασμένη στα αυτιά, ούτε «σηκώνει» πριβέ παρτάκια και επαναστατική γυμναστική σε πλατείες και πάρκα.

Δεδομένου ότι οι νέοι με μέσο όρο ηλικίας τα 28 έτη είναι αυτοί που «ηγούνται» της ραγδαίας διασποράς της επιδημίας στην κοινότητα, στις πλάτες τους πέφτει και το καθήκον της προστασίας ημών των υπολοίπων. Αυτό, άλλωστε, δεν κάνουν ιστορικά τα νιάτα; Μπαίνουν μπροστά, όταν οι μεγάλοι χάνουν τη μπάλα.

Ε, λοιπόν, αυτή η μπάλα θα χαθεί οριστικά, αν δεν προστατέψουμε ΤΩΡΑ τους γονείς και τους παππούδες από τον φονικό ιό, αλλά και από την πείνα και την ανέχεια που θα προκαλέσει ένα νέο καθολικό lockdown.

Για την επίδειξη της παραπάνω ελάχιστης κοινωνικής ευθύνης ας ελπίσουμε ότι οι νέοι μας δεν χρειαστούν τα περιπολικά του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να τους τη θυμίσουν με τις ντουντούκες. Εκτός πια αν θέλουν να δικαιώσουν έναν αιώνα μετά από τον θάνατό της τη Γαλλίδα γνωμικογράφο, Anne Barratin, που ισχυριζόταν ότι «τα νιάτα και η υγεία είναι τα δύο δώρα που δημιουργούν τους περισσότερους αγνώμονες».

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα