ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Εκβιαζόμενος… (και συνεργαζόμενος;)

Για έναν δεδηλωμένο αριστερό των κινημάτων όπως ο Αλέξης Τσίπρας το πιθανότερο είναι ότι ο ιδεολογικός διαφωτισμός του έγινε με τα τσιτάτα του Μαρξ και του Ένγκελς, και όχι με σοφίες του Κλεόβουλου του Ρόδιου ή του Νικολό Μακιαβέλι. Τα έφερε έτσι όμως η ζωή –και κυρίως η πολιτική– που ο νυν πρωθυπουργός χρειάστηκε να κάνει… διδακτορικό στις διδαχές τόσο του Έλληνα αρχαίου φιλοσόφου ότι «τον εχθρό σου να τον κάνεις φίλο και να τον ευεργετείς», όσο και του Ιταλού μάστορα του πολιτικού κυνισμού, ο οποίος επέμενε πως «τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις».

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ξεκάθαρο ότι τα δύο δόγματα αναμείχθηκαν και άμα τη παραλαβή της εξουσίας από την κυβέρνηση Σαμαρά προσπάθησαν να εκμηδενίσουν τον Μεσσήνιο πολιτικό, ρίχνοντας παράλληλα δίχτυα φιλίας στον άλλον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κώστα Καραμανλή.

Κουφός και τυφλός να είναι κάποιος αντιλαμβάνεται την ομπρέλα προστασίας που έχει ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από τον Κώστα Καραμανλή και την περίοδο διακυβέρνησης 2004-2009 η οποία έχει μείνει στο απυρόβλητο. Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται, άλλωστε, ο παραπάνω ισχυρισμός όταν για παράδειγμα ακόμη και η διερεύνηση του ελλείμματος από τη Βουλή ξεκινά από το 2012 και μετά εξαιρώντας, μαζί με τον Κ. Καραμανλή, και τον Γιώργο Παπανδρέου;

Ή πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός ότι ο πρώην «γαλάζιος» πρωθυπουργός έχει ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του (βλ. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος) στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, οι οποίοι θέλοντας και μη λειτουργούν ως «καραμανλοφύλακες» προστάτες του πολιτικού προφίλ του Κ. Καραμανλή, με την ελπίδα ότι ο τελευταίος ίσως να επιστρέψει από ένα άλλο πόστο;

Προς άρση κάθε παρεξήγησης, ουδείς υπονοεί υπόγειες επιλήψιμες διαδρομές μεταξύ της «καραμανλικής» Δεξιάς με τους νυν κυβερνώντες. Αλλά είναι αυταπόδεικτο πως η αβρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η «γαλάζια» πενταετία 2004-2009 «ανταποδίδεται» με εκκωφαντική σιωπή και πλήρη έλλειψη κριτικής του Κώστα Καραμανλή και του περιβάλλοντός του για τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Τσίπρα.

Και ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι δεν υπήρξαν αφορμές για σφοδρή κριτική. Πρώτα-πρώτα η υπόθεση του Σκοπιανού, ένα εθνικό θέμα στο οποίο η αξιωματική αντιπολίτευση στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της ως κυβέρνηση κλήθηκε να το χειριστεί –ποιος δεν θυμάται την απειλή για veto στο Βουκουρέστι– όταν «έκαιγε». Κι όμως λαοσυνάξεις έγιναν, η Ν.Δ. κατηγορήθηκε για δήθεν ακροδεξιά ρητορική κι ο πρώην πρωθυπουργός επέλεξε να μείνει μακριά από την πολιτική αντιπαράθεση.

Το ίδιο έκανε, παρών-απών, και στο θέμα της Novartis, την οποία χρησιμοποιεί το Μέγαρο Μαξίμου για να πλήξει κορυφαία στελέχη της οδού Πειραιώς.

Αλλά για τον Κ. Καραμανλή, αυτά μικρή σημασία φαίνεται πως έχουν. Γιατί γνώριζε καλά πως, αν τολμούσε να αντιπολιτευτεί, σύντομα θα βρισκόταν απολογούμενος για σειρά υποθέσεων της διακυβέρνησής του όπως:

1) Το τεράστιο έλλειμμα,

2) Η γιγάντωση της φαρμακευτικής δαπάνης,

3) Η ευθύνη που είχε ως πρωθυπουργός για την αγορά των εμβολίων πρόληψης της νόσου Η1Ν1,

4) Τα δυσμενή αποτελέσματα για την περίοδο διακυβέρνησης του της ΕΛΣΤΑΤ (υπόθεση Γεωργίου),

5) Η εκκρεμότητα για τη δικαστική έρευνα που αφορούσε το Βατοπέδι,

6) Η εκ λάθους ή σκοπίμως πρόσφατη αναβίωση της υπόθεσης C4I.

Η αναβίωση όμως της συζήτησης αυτής θα τον ζημίωνε και θα του κόστιζε το πολιτικό του μέλλον. Η αφωνία του λοιπόν είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητη, αν θέλει να ελπίζει σε κάτι καλύτερο και λιγότερο… κοπιαστικό! Όπως για παράδειγμα μια θητεία ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν οι συνθήκες ωριμάσουν, και –γιατί όχι;– στην αμέσως επόμενη εκλογή. Δύσκολα θα έφερνε αντίρρηση ο Προκόπης Παυλόπουλος που δείχνει να περιορίζεται στον ρόλο αυτό, διατυπώνοντας ως μη οφείλει άποψη ακόμα και για τον τρόπο εκλογής του ΠτΔ. Ο συνταγματολόγος μέσα του τον πνίγει και δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ότι σήμερα καλείται να λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο ως ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας της χώρας. Ή προετοιμάζει το έδαφος για την εκλογή του 2019, εκλογή που, αν αφαιθεί στην κρίση του λαού, Κώστας και Προκόπης δεν θα έχουν τύχη;

Ο Κώστας Καραμανλής γνωρίζει πως, ακόμα και αν η Νέα Δημοκρατία είναι αυτοδύναμη κυβέρνηση, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει αυτό πως θα έχει και τους 180 απαραίτητους βουλευτές για να εκλέξει πρόεδρο. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και από τα έδρανα της αντιπολίτευσης προτείνει εκείνον ως διάδοχο του Προκόπη Παυλόπουλου, δύσκολα η Πειραιώς θα μπορέσει να το αρνηθεί.

Κράτα με, να σε κρατώ…

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εντόπισε εγκαίρως τα «τρωτά» σημεία της διακυβέρνησης Καραμανλή και εξασφάλισε έτσι την «αφωνία» του σε όλα τα κρίσιμα θέματα για τη χώρα και για τις διώξεις κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ., αλλά ακόμη και την προσέλκυση στελεχών της Ν.Δ. στη διακυβέρνησή του. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Εκβιασμός ή συμφωνία για το μέλλον;»

Πρόκειται επί της ουσίας για το πολιτικό παράδοξο που βιώνει η χώρα από το 2015 και μετά, όπου μια αριστερή κυβέρνηση κάνει ότι δεν βλέπει τα πεπραγμένα μιας συγκεκριμένης περιόδου, και μάλιστα από την «επάρατο» (για την Αριστερά) Δεξιά.

Για τους μυημένους βέβαια αυτή η επιλογή δεν προκαλεί καμία έκπληξη, μιας και παρακολουθούσαν τα προσεκτικά βήματα του Αλέξη Τσίπρα ήδη από το 2008 οπότε και ανέλαβε την προεδρία του κόμματός του.

Ακόμα και λίγο πριν, το καλοκαίρι του 2007, οπότε η χώρα βίωνε την τραγωδία της Ηλείας, ο νυν πρωθυπουργός, που τότε ήταν εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, περιορίστηκε σε τυπικές δηλώσεις προσέχοντας ιδιαιτέρως τις διατυπώσεις του. Μοναδική κόντρα των δύο ανδρών μπορεί κανείς να εντοπίσει σε ντιμπέιτ της εποχής, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός εγκάλεσε τον Κώστα Καραμανλή για τα προγράμματα stage. Ακόμα και τότε όμως κράτησε χαμηλούς τόνους, με τον πρώην πρωθυπουργό να απαντά στους ίδιους τόνους.

Και όμως, ο Αλ. Τσίπρας στάθηκε λάβρος απέναντι στο τότε ΠΑΣΟΚ (σημερινό ΚΙΝ.ΑΛ.) και τον Γιώργο Παπανδρέου. Ενώ σήμερα στελέχη της «καραμανλικής» πτέρυγας (Παπαγγελόπουλος, Παπακώστα, Αντώναρος κ.τ.λ.) βρίσκονται στις υπηρεσίες του. Ειδικά η υπουργοποίηση του Δημ. Παπαγγελόπουλου, ανεξάρτητα από τα προσόντα του, είναι πρωτοφανής στα χρονικά ενέργεια, ο πλέον εκ της θέσεώς του (προϊστάμενος της ΕΥΠ) έμπιστος μιας κυβέρνησης να επιλέγεται(!!!) για τη θέση-κλειδί των διώξεων (υπουργός Διαφθοράς) από την εκ διαμέτρου ιδεολογικά αντίθετη κυβέρνηση.

Η αλήθεια είναι πως ο πρωθυπουργός γνώριζε από νωρίς ότι το κόμμα του δεν είχε να κερδίσει τίποτα από μια επίθεση κατά του Κ. Καραμανλή. Θα συσπείρωνε τη Ν.Δ., ενώ θα θορυβούσε και το ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, είχε να κερδίσει πολλά αν τον ξεχώριζε από το σύνολο της Νέας Δημοκρατίας και τον αντιμετώπιζε με ιδιαίτερο τρόπο.

 

Κεντρώο προφίλ με… μέλλον

Ο Κ. Καραμανλής εγκατέλειψε την πρωθυπουργία το 2009, έχοντας χτίσει ένα κεντρώο προφίλ (που εξ ορισμού τον έφερνε πιο κοντά στις αριστερές δυνάμεις), ενώ το νεαρό της ηλικίας του του επέτρεπε να σχεδιάζει το μέλλον του με την πολιτική του επιτροπή σε μια άλλη θέση, γιατί όχι και εκείνη του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεν είναι μυστικό άλλωστε πως ακόμα και σήμερα πολλοί –κυρίως οι «καραμανλικοί»– αντιμετωπίζουν τον πρώην πρωθυπουργό ως εκείνον που θα μπορούσε να ενώσει και να ισχυροποιήσει την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Αν και αυτό δεν φαίνεται να έχει βάση, ο ίδιος απολαμβάνει την «αναγνώριση» αυτή.

Ο Αλ. Τσίπρας λοιπόν τον έθεσε στο απυρόβλητο ευθύς εξαρχής, μιας και στόχος του ήταν η κατάληψη της εξουσίας, και για αυτό χρειαζόταν το ΠΑΣΟΚ. Οπότε η επίθεση κατά της Χαριλάου Τρικούπη ήταν μονόδρομος, ενώ η «καλή συμπεριφορά» για έναν πρώην πρόεδρο με βαρύ όνομα όλο και κάποιο όφελος θα είχε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Τσίπρας «έκλεψε» με λαϊκίστικο τρόπο τους ορκισμένους ψηφοφόρους του Ανδρέα Παπανδρέου, υιοθετώντας ταυτόχρονα τη γνώριμη φρασεολογία του ιδρυτή του κινήματος.

 

Τα εμβόλια και ο παρασυρόμενος πρωθυπουργός

Πηγαίνοντας πίσω στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και την επιλογή Παυλόπουλου έναντι του Δημήτρη Αβραμόπουλου, όπως είχε διαρρεύσει, μόνο οι πολλοί μυημένοι μπορούν να αντιληφθούν το γιατί.

Ο Πρ. Παυλόπουλος είναι ένας ορκισμένος «καραμανλικός», ενώ η στάση του στα αιματηρά επεισόδια του 2008 μετά τη δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου (στελέχη της Κουμουνδούρου τού πιστώνουν πως απέτρεψε τα χειρότερα κρατώντας χαμηλούς τόνους) επέτρεψε στον Αλ. Τσίπρα να τον «περάσει» εύκολα από την αντιδραστική κομματική πλειοψηφία. Παράλληλα, μπόρεσε να «απαλλάξει» τον Κ. Καραμανλή από τις ευθύνες για την εκτίναξη της ασφαλιστικής δαπάνης. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός χρόνος για να καταλάβουμε πως αυτό το φόρτωσαν εξ ολοκλήρου στον τότε υπουργό Υγείας, Δ. Αβραμόπουλο, που σύμφωνα με κατάθεση κουκουλοφόρου μάρτυρα ήταν ο άνθρωπος που «παρέσυρε» τον Κ. Καραμανλή στην αγορά μεγάλου αριθμού εμβολίων για τη νόσο Η1Ν1!!!

 

Το βούλευμα, ο Προκόπης και το C4I

Πρόβλημα όμως υπήρχε και με τον ίδιο τον Πρ. Παυλόπουλο, λόγω της εμπλοκής του σε ένα σκάνδαλο της εποχής που έως και σήμερα σέρνεται: αυτό του C4I, σκάνδαλο σύμφωνα με περιεχόμενο βουλεύματος του Εφετείου Αθηνών, και όχι με κατάθεση κουκουλοφόρων όπως στην υπόθεση Novartis… Σύντομα όμως τα… σαΐνια της Κουμουνδούρου βρήκαν τρόπο να τον απαλλάξουν. Το πώς το ανέλυσε στην τελευταία συνέντευξη Τύπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος:

«Έχω ακούσει και αυτή τη θεωρία περί του Ρασπούτιν ή του υποτιθέμενου δικτύου Καραμανλικών στο εσωτερικό της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ήρθε στο προσκήνιο πάλι με αφορμή κάποια δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για ένα βούλευμα δήθεν, το οποίο έλεγε ότι θα έπρεπε να έχει έρθει αμελλητί στη Βουλή, μια δικογραφία που αφορούσε τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ. Μαρκογιαννάκη και, αν δεν κάνω λάθος, τον κ. Πολύδωρα.

»Θέλω να σας ενημερώσω ότι τέτοιο βούλευμα υπάρχει μόνο στη φαντασία του ΚΙΝΑΛ που το επικαλείται. Κανένα διατακτικό κανενός βουλεύματος δεν κάνει λόγο για οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια, που θα όφειλε να έχει γίνει από την ελληνική Δικαιοσύνη. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο υπήρχε, θα αφορούσε αποκλειστικά και μόνο την ελληνική Δικαιοσύνη και όχι την ελληνική κυβέρνηση. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, το βούλευμα αυτό υφίσταται μόνο στη φαντασία του ΚΙΝΑΛ.

»Να σας θυμίσω και κάτι άλλα πράγματα, τα οποία έγιναν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., και αφορούν το συγκεκριμένο βούλευμα. Στην Εξεταστική Επιτροπή που είχε γίνει το 2011, με διακομματική συμφωνία μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είχε αποφασιστεί ότι στην περίπτωση των τριών αυτών πρώην υπουργών της ΝΔ –αυτό είναι με τη βούλα του ίδιου του ΠΑΣΟΚ– δεν υφίσταται καμία ποινική ευθύνη. Επομένως, για ποιο λόγο έρχεται σήμερα το ΚΙΝΑΛ και κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση;

»Στη συνέχεια, επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, το 2014, η συγκεκριμένη υπόθεση δεν διαβιβάστηκε στη Βουλή. Ξέρετε με ποιο σκεπτικό; Ότι η Εξεταστική Επιτροπή του 2011 έχει καταλήξει για το θέμα».

«Εμείς σε όλα αυτά τα ζητήματα τηρούμε στάση αρχών, τηρούμε στάση μη παρέμβασης στη Δικαιοσύνη και την ίδια στιγμή την καλούμε να κάνει, απερίσπαστη από τέτοιου είδους πολιτικές γελοιότητες, το έργο της», συμπλήρωσε.

Ξέχασε βέβαια κάποιες λεπτομέρειες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Όπως λ.χ. ότι εκείνη η Εξεταστική Επιτροπή δεν αφορούσε την αλλαγή της σύμβασης. Και ότι το βούλευμα με το οποίο καταλογίζονται ευθύνες σε 3 υπουργούς της Ν.Δ., και σύμφωνα με το οποίο ζημίωσαν το ελληνικό Δημόσιο σε ποσό που υπερβαίνει τα €147.000.000, αναγνωρίζει η ίδια η εκλεκτή του ΣΥΡΙΖΑ, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, κατά την πρόσφατη συνάντησή της με βουλευτές του ΚΙΝ.ΑΛ. Άρα ο Δ. Τζανακόπουλος συνελήφθη είτε αδιάβαστος είτε ψευδόμενος.

 

Το τεράστιο έλλειμμα που μας έστειλε στο ΔΝΤ

Λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, και ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού και υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης με δηλώσεις του διαχώρισε την περίοδο Σημίτη από εκείνη του Καραμανλή, χρεώνοντας όλα τα δεινά στον πρώτο:

«Αυτό που συνέβη στην εποχή του εκσυγχρονισμού ήταν μια βαθιά αλλαγή με θεσμικά και άλλα ελλείμματα, με ιλιγγιώδη ανακατανομή πλούτου. Η περίοδος του εκσυγχρονισμού ήταν η βάση της θεσμικής υποβάθμισης της χώρας. Η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα για την επανίδρυση του κράτους. Ο Κ. Καραμανλής έδωσε μια έντιμη μάχη στην αρχή απέναντι στη διαπλοκή και τη διαφθορά, απέτυχε σε αυτήν τη μάχη, και σε δεύτερο χρόνο έχασε τον έλεγχο. Είχε να αντιμετωπίσει μια βαθιά απόφυση διαπλοκής και διαφθοράς, την πίεση αφανών οικονομικών συμφερόντων, του αναγνωρίζω ότι έδωσε τη μάχη. Για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό διατηρώ τις αμφιβολίες μου στο μέτρο που παρουσιάστηκε για να παρουσιαστεί ως μονόδρομος το πρώτο μνημόνιο. Να αθωώνεται η εποχή του εκσυγχρονισμού για να ριχθεί η ευθύνη της χρεοκοπίας στον Καραμανλή, αυτό δεν το δέχομαι», είπε ξεπλένοντας τον πρώην πρωθυπουργό.

Προφανώς ο υπουργός δεν γνωρίζει τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Για παράδειγμα το δημοσίευμα της «Handelsblatt» τον Αύγουστο του 2016 που σημείωνε:

«(…) Ο Τσίπρας δεν είναι ο μόνος που θέλει να εκμεταλλευτεί τον Γεωργίου για να αντλήσει πολιτικά οφέλη. Και ο Κώστας Καραμανλής, Έλληνας πρωθυπουργός μεταξύ 2004 και 2005, ελπίζει να απαλλαγεί (από τις κατηγορίες). Με μια πολιτική ανεξέλεγκτων δαπανών, ο μάλλον ανίδεος σε οικονομικά και δημοσιονομικά ζητήματα νομικός επισφράγισε στα έξι χρόνια της πρωθυπουργίας του την πορεία της χώρας του στην καταστροφή του χρέους. Μεταξύ 2005 και 2009 αύξησε τις κρατικές δαπάνες από το 44,6% στο 53,9% επί του ΑΕΠ. Τα έσοδα αντίθετα μειώθηκαν το ίδιο διάστημα από το 39% στο 38%. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Καραμανλή, το βουνό του χρέους αυξήθηκε από τα 184 στα 300 δισ. ευρώ. Η ΕΕ παραπλανήθηκε συστηματικά με λάθος δημοσιονομικά στοιχεία: τον Σεπτέμβριο του 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή διατείνετο ότι το έλλειμμα ήταν 3,7%, την ώρα που τα στοιχεία της ελληνικής κεντρικής τράπεζας μιλούσαν ήδη για ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 10%».

 

Η υπόθεση Γεωργίου

Μόνο ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να αντιλαμβάνεται την αλήθεια όταν η κυβέρνηση και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, σέρνουν όλα αυτά τα χρόνια τον Ανδρ. Γεωργίου από δίκη σε δίκη, αναζητώντας αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεπλύνουν την περίοδο του Κώστα Καραμανλή που… δεν γνώριζε. Δήλωσε χαρακτηριστικά ο Δ. Παπαδημούλης: «Για το έλλειμμα του 2009 που ήταν 15,1% και όχι 6% με βάση τα πλαστά στοιχεία, έφταιγε η κυβέρνηση της Ν.Δ., και όχι ο κ. Γεωργίου. Χαίρομαι γιατί το Συμβούλιο, η Επιτροπή, η Eurostat, το Eurogroup, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, επιβεβαιώνουν ότι σήμερα και όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, μετά το 2010, τα ελληνικά δημοσιονομικά στοιχεία είναι απόλυτα αξιόπιστα».

Εν τέλει, ποιος φταίει; Ο Γεωργίου ή ο Καραμανλής; Ρητορικό το ερώτημα…

Το αποτέλεσμα όμως είναι να γελοιοποιούμαστε σε όλη την Ευρώπη, ενώ ο Γεωργίου υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος γιγαντώθηκε στην περίοδο του Κώστα Καραμανλή, και η «δοτή» από την κυβέρνηση εισαγγελέας του ΑΠ, Ξένη Δημητρίου, αναιρεί όλες τις αθωωτικές αποφάσεις που τον αφορούν για να στηριχτεί το «επιχείρημα» του πρώην πρωθυπουργού, ότι δεν ευθύνεται αυτός για το χρέος. Προφανώς δεν ρώτησε ποτέ τον άλλοτε «τσάρο» του, Γιώργο Αλογοσκούφη, που το πάλεψε φιλότιμα σε λογιστικό επίπεδο, αλλά… μάγος δεν ήταν.

 

Το καυτό Βατοπέδι

Ένα από τα σκάνδαλα που έπληξαν καίρια την κυβέρνηση Καραμανλή ήταν αυτό του Βατοπεδίου. Για τους νεότερους η υπόθεση Μονής Βατοπεδίου, αναφερόμενη συχνά και ως «σκάνδαλο Μονής Βατοπεδίου», αφορά μια σειρά ανταλλαγών ακινήτων, εκτάσεων και οικοπέδων, μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Μονής Βατοπεδίου του Αγίου Όρους, με φερόμενο (κατά την κατηγορία) απώτερο σκοπό να περιέλθουν αυτά, διά πλαγίας οδού – αγοραπωλησιών, μέσω της Ιεράς Μονής, σε συγκεκριμένες υπεράκτιες εταιρείες.

Όταν ανέλαβε το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας, η υπόθεση αυτή ήταν ακόμα ανοιχτή στη Δικαιοσύνη χωρίς κανείς να μπορεί να προδικάσει την εξέλιξη. Και αν κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν το σκάνδαλο που «έριξε» τον Καραμανλή, μια καταδίκη οποιουδήποτε από τους εμπλεκόμενους θα τον αποτελείωνε. Εν τέλει, στις 21 Μαρτίου 2017, μετά από απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, αθωώθηκαν οι 14 εμπλεκόμενοι δημόσιοι λειτουργοί ή ιδιώτες μη πολιτικά πρόσωπα. Οι ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες υπουργών κρίθηκαν παραγεγραμμένες. Με μια τέτοια βόμβα μεγάλης ισχύος πώς θα μπορούσε κανείς στις αρχές του 2015 να μη συμβιβαστεί;

 

Πιστός στον όρκο σιωπής

Ο Κώστας Καραμανλής σε κάθε περίπτωση καίγεται όμως να μείνει «καθαρός». Και αυτό το ανταλλάσσει με τη σιωπή του. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων η περίπτωση του Μακεδονικού, στην οποία περιορίστηκε σε μια διαρροή για να ρίξει την μπάλα στην εξέδρα. Ως άλλη Πυθία δεν είπε τίποτα, απογοητεύοντας ακόμα και εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια τού έμεναν πιστοί. Προτεραιότητά του βέβαια ήταν να του μείνει πιστός ο Αλέξης Τσίπρας και να διασώσει την υστεροφημία του για την περίπτωση που αποφασίσει να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική. Γιατί τα τελευταία χρόνια είναι εντελώς ανενεργός: ούτε μια παρέμβαση στη Βουλή δεν έχει κάνει και οι όποιες τοποθετήσεις γίνονται μέσω… κύκλων!

Μέχρι τότε, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος σε αγαστή συνεργασία με τον πρωθυπουργό θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τον προστατέψουν. Τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει σε ανακάτεμα εκ νέου της τράπουλας.