Κύριλλος Διαμαντίδης: «Ονειρεύομαι μουσικά ταξίδια»

«Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς, αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή», έλεγε ο νομπελίστας συγγραφέας Αντρέ Ζιντ. Ο Κύριλλος Διαμαντίδης είναι ένας από εκείνους τους νέους που τόλμησε να απομακρυνθεί, κι έτσι ανακάλυψε τους δικούς του ωκεανούς. Και το λέμε αυτό, διότι παρά την πλήρη κώφωση εκ γενετής στο ένα του αυτί, δεν πτοήθηκε, και ακολούθησε αυτό που αγάπησε από μικρός: το τραγούδι, και μάλιστα ροκ και έντεχνο, ένα είδος που επίσης τον αγκάλιασε, προδιαγράφοντας το λαμπρό του μέλλον. Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την ευαίσθητη τρυφερή μπαλάντα «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο…» που άκουσε μόλις 6 ετών από τον πατέρα του, γλυκιά αφιέρωση στη μητέρα του… Και τώρα έρχεται με μια επίσης τρυφερή μπαλάντα με τίτλο «The Face of the Dawn», αφιερωμένη στον έρωτα, όπως ο ίδιος μας αποκάλυψε στη συνέντευξη που με τόση ευαισθησία και ευγένεια μας παραχώρησε. 

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

⇒ Κύριε Διαμαντίδη, από πού μας έρχεστε;

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Λέσβου, στην όμορφη Μυτιλήνη».

⇒ Με ποιες αναμνήσεις συνδέετε το ξεκίνημα του μουσικού ταξιδιού σας;

«Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τον πατέρα μου να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει στη μητέρα μου το “Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο”. Ήταν καλοκαίρι, ήμουν μόλις 6 ετών και καθόμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στη Μυτιλήνη. Ο ήχος της κιθάρας, η φωνή του πατέρα μου και όλη η ατμόσφαιρα ήταν κάτι μαγικό για μένα. Νομίζω ότι τότε ήταν η πρώτη φορά που μπήκε μέσα μου η μουσική και το τραγούδι».

⇒ Τι ήταν εκείνο που σας έριξε στην αγκαλιά της ροκ και της έντεχνης μουσικής;

«Το ροκ και το έντεχνο έγιναν το καταφύγιό μου, όταν οι γονείς μου έπαιρναν διαζύγιο, στα 11 μου. Ειδικά στην εφηβεία πιστεύω ότι οι στίχοι και οι μελωδίες των δύο αυτών ειδών κάλυπταν τα συναισθηματικά μου σκαμπανεβάσματα, αλλά και ενδεχομένως τα αισθήματα θυμού που βίωνα τότε».

⇒ Ποια και πού ήταν η πρώτη σας εμφάνιση σε κοινό;

«Το 2003 ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κόσμο. Είχαμε ένα ντουέτο με τον Χρήστο τον Τσιλόπουλο και παίξαμε στο μαγαζί ενός φίλου στο Πλωμάρι της Λέσβου. Τα πήγαμε τόσο καλά θυμάμαι, που μας ζήτησε να πηγαίνουμε σχεδόν κάθε Σάββατο».

«Τhe Face of The Dawn», η τρυφερή μπαλάντα αφιερωμένη στον έρωτα 

Πόσο σημαντική ήταν η συνεργασία σας με τους Nemesis;

«Οι Nemesis ήταν για μένα καταλύτης. Μεγάλωσα μουσικά μαζί τους. Έμαθα πολλά κοντά τους και ένιωσα πώς είναι να είσαι σε επαγγελματικό συγκρότημα. Εξαιρετικοί μουσικοί και ιδιαίτεροι άνθρωποι όλοι τους. Τους είμαι ευγνώμων για όλα».

⇒ Μιλήστε μας για την εμπειρία σας στο άνοιγμα της συναυλίας με τους Scorpions…

«Ακόμη και τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται απίστευτο ότι ανοίξαμε τους Scorpions. Θυμάμαι το άγχος που είχαμε. Θα παίζαμε μπροστά σε σχεδόν 12.000 κόσμο… Θυμάμαι ότι την τελευταία στιγμή κάηκε η κονσόλα των Scorpions και πήραν τη δική μας, κι εμείς βγήκαμε χωρίς sound check. Αυτό κι αν ανέβασε το άγχος στα ύψη! Παρ’ όλα αυτά, πριν βγούμε στη σκηνή μαζευτήκαμε και είπαμε πως ότι έγινε έγινε, αυτή ήταν η στιγμή μας, ας την απολαύσουμε όσο μπορούμε. Κι έτσι έγινε… Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο!»

⇒ Τι ήταν εκείνο που σας απομάκρυνε από τους μουσικούς στόχους σας;

«Έχω γεννηθεί με πλήρη κώφωση στο δεξί μου αυτί. Είχα πάντα την ανασφάλεια ότι υστερώ σε σχέση με άλλους τραγουδιστές, και το 2011 είπα ότι, εντάξει, ίσως μέχρι εδώ να ήταν να πας, Κύριλλε, πόσο παραπάνω να πας με ένα αυτί… Έτσι, για κάποια χρόνια, έχοντας φύγει παράλληλα και από το νησί, τραγουδούσα πολύ λίγο και αυτό περιστασιακά σε παρέες».

⇒ Και τι ήταν εκείνο που σας ξανάφερε στη μουσική;

«Ήταν τον Νοέμβριο του 2017 που, μετά από διάφορα προσωπικά ζητήματα, ένιωσα την ανάγκη να ξαναρχίσω και να γράφω και να τραγουδάω. Ξύπνησαν ξανά τα μουσικά μου όνειρα…»

⇒ Πώς προέκυψε το «The Face of the Dawn»;

«Οι στίχοι του “The Face of the Dawn” προέκυψαν όταν οδηγούσα με το μηχανάκι μου. Το τραγούδι είχε αρχικά ελληνικό στίχο, και εκεί που οδηγούσα και ψιλοτραγουδούσα τη μελωδία φορώντας το κράνος μου, μου ήρθαν οι αγγλικοί στίχοι. Κυκλοφορεί από την InsideOut Music Web Promotion σε όλες τις ψηφιακές μουσικές πλατφόρμες».

⇒ Πώς ήρθε η συνεργασία σας με τον μουσικοσυνθέτη Αλέξανδρο Καρύδα;

«Μας σύστησε ένας πολύ καλός φίλος. Ο Αλέξανδρος έψαχνε για φωνή να τραγουδήσει κάποια κομμάτια του κι εγώ έψαχνα μουσικούς για να ξαναξεκινήσω το όνειρό μου. Τα χνώτα μας ταίριαξαν και έτσι ήρθε και η συνεργασία μας».

⇒ Στο videoclip βλέπουμε πολλά πρόσωπα, σε ασπρόμαυρο φόντο, τουλάχιστον αρχικά, κάτω από τους τρυφερούς ρομαντικούς ήχους της μπαλάντας. Τι θέλετε να μας μεταφέρετε με όλο αυτό;

«Η ιδέα του videoclip ήταν της εξαιρετικής σκηνοθέτη και φίλης Μαρίας Χατζηγιάννη. Με το που άκουσε το κομμάτι, της ήρθε κατευθείαν η ιδέα ενός αγγέλου που αγαπάει μια κοινή θνητή και που επιλέγει να αφήσει τη θεϊκή του υπόσταση για να είναι μαζί της. Πιστεύω ότι η Μαρία και η ομάδα της κατάφεραν να φέρουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, που δίνει στον καθένα τη δυνατότητα της διαφορετικής αισθητικής».

⇒ Κλασικό το ερώτημα: ταιριάζει ο ελληνικός στίχος στη ροκ μουσική;

«Πιστεύω πως οτιδήποτε δημιουργεί αρμονία και κάνει έστω και έναν άνθρωπο να θέλει να το ξανακούσει, ταιριάζει. Και αν μη τι άλλο, πιστεύω ότι η ελληνική γλώσσα έχει τον μοναδικό πλούτο ώστε να ταιριάξει με οποιοδήποτε είδος».

⇒ Ως δημιουργός, ο έρωτας είναι εκείνος που σας εμπνέει, ή σας ενδιαφέρει και το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι;

«Με ενδιαφέρει οτιδήποτε δημιουργεί στον ακροατή έστω και μια εικόνα στο μυαλό του, που ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή να μην είχε. Εμπνέομαι από οτιδήποτε παρακινεί να δούμε τα πράγματα και από άλλες οπτικές, είτε στον έρωτα είτε κοινωνικοπολιτικά. Έξω από το κουτί, που λένε…»

⇒ Ποια τα επόμενα μουσικά ταξίδια που ονειρεύεστε;

«Ονειρεύομαι όμορφες συνεργασίες με ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα. Ονειρεύομαι δημιουργίες νέων τραγουδιών με ιδιαίτερα νοήματα. Ονειρεύομαι συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Όσο μπορώ και τραγουδάω, θα ονειρεύομαι μουσικά ταξίδια…»