Μακεδονικό Έθνος ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει!!!

Ο Νικόλαος Μάρτης άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο πλήρης ημερών το 2013 και ιδιαίτερη θέση στην πλούσια νομική και πολιτική καριέρα του έχει ένα σπουδαίο συγγραφικό έργο που λόγω των ημερών είναι άκρως επίκαιρο. Ο λόγος για το βιβλίο «Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», στο οποίο ο διακεκριμένος Έλληνας υπογράμμιζε ότι Μακεδονικό Έθνος ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει!

Στη σπουδαία ιστορική μελέτη, που το 1985 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών και κομμάτια της παρουσιάζει σήμερα επιγραμματικά η «Α», ο αείμνηστος Ν. Μάρτης ξεκινά από την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώς στη Ρωσία το 1918 για να καταλήξει στην κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την αφορμή που η σύρραξη έδωσε στον Τίτο να δημιουργήσει –αντί να παράσχει αυτονομία– το ψευδές Μακεδονικό Έθνος των Σκοπίων, ως προγεφύρωμα για επέκταση στο Αιγαίο.

Σύμφωνα, πάντα, με τον  Νικόλαο Μάρτη, μεταξύ των βασικών πολιτικών στόχων του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν και η συν τω χρόνω εξάπλωσή του αρχικά στις γειτονικές χώρες τής μετέπειτα Σοβιετικής Ένωσης, και εν συνεχεία η επέκτασή του στην Ευρώπη, που όμως προϋπέθετε και την έξοδο στο Αιγαίο, κάτι που δεν είχε πετύχει ο τσάρος.  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο βιβλίο «Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν να ιδρύονται συστηματικά σε διάφορες χώρες και ιδιαίτερα στη Βαλκανική.

Η συσταθείσα το 1921, προφανώς με εντολή του κόμματος Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (Β.Κ.Ο.), μετά από πρόταση του Βούλγαρου κομμουνιστή Κολλάρωφ, διακήρυξε την επιδίωξη αυτονόμησης της Μακεδονίας και Θράκης από την Ελλάδα, με στόχο να προσαρτηθούν στη Βουλγαρία, καθώς και η Ανατολική Ρωμυλία, και βέβαια να επιτευχθεί ο έλεγχος του Αιγαίου.

Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Γεωργιάδης, διαφώνησε και διεγράφη. Το 1924 η απόφαση της Β.Κ.Ο. επικυρώθηκε στη Μόσχα από την Κομιντέρν και έγινε υποχρεωτική για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα. Ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ που συμμετείχαν στη Β.Κ.Ο. και διαφώνησαν, διεγράφησαν από το κόμμα.

 

Η αφορμή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Όπως προαναφέρθηκε, η κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε την αφορμή στον Τίτο της δημιουργίας, αντί της αυτονομήσεως, του ψευδομακεδονικού έθνους των Σκοπίων, ως πόρτα εξόδου στο Αιγαίο. Τον Οκτώβριο του 1940, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη είχε ήδη υποταγεί στον Χίτλερ, η Σοβιετική Ένωση ήταν τότε σύμμαχος της Γερμανίας και όλες οι βαλκανικές χώρες είχαν επαφές με τον Χίτλερ.

Η Ελλάδα τότε, μόνη στην Ευρώπη, δέχτηκε επίθεση από τη φασιστική Ιταλία την οποία και νίκησε. Τον Φεβρουάριο του 1941, ο Άγγλος υπουργός Εξωτερικών Ήντεν ήλθε στην Ελλάδα και ανέφερε στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό ότι η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία αρνήθηκαν να συμπράξουν με την Ελλάδα και να πολεμήσουν κατά της Γερμανίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επανέλαβε προηγούμενη δέσμευση της Ελλάδας, ότι θα πολεμήσει ακόμη και μόνη της και κατά της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι ήδη πολεμούσε στην Αλβανία κατά της Ιταλίας. Τότε ο Ήντεν έλαβε τηλεγράφημα του Ουίνστον Τσόρτσιλ, που έλεγε να μην πιεσθεί η Ελλάδα να εμπλακεί σε άπελπι αγώνα και με τη Γερμανία.

Μετά την απάντηση αυτή της Ελλάδας, έφθασαν από τις αρχές Μαρτίου 1941 στον Πειραιά πολύ περιορισμένης στρατιωτικής δυνατότητας αγγλικά, αυστραλέζικα και νεοζηλανδικά τμήματα, που αργότερα πολέμησαν στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη κατά των Γερμανών.

Στα Σκόπια εισήλθαν οι Γερμανοί από βουλγαρικό έδαφος, όπου έγιναν δεκτοί ως ελευθερωτές. Τα Σκόπια ήταν πρωτεύουσα της περιφέρειας της νότιας Σερβίας, γνωστής ως Βαρδάρσκα. Η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας έγινε την 6η Απριλίου 1941.

Εάν η Ελλάδα, όπως έκαναν η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία, ηρνείτο να πολεμήσει κατά του Άξονα, τότε:

α) «Οι Γερμανοί θα είχαν καταλάβει πριν έλθει ο χειμώνας τη Μόσχα και την Πετρούπολη και άλλη θα ήτο η τύχη του πολέμου», όπως είπε ο Γερμανός στρατάρχης Καϊτέλ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, και άλλοι θα ήταν σήμερα κατηγορούμενοι.

Άμεση επιβεβαίωση, πλην των απομνημονευμάτων Γερμανών στρατηγών, αποτελεί και η δήλωση του Χίτλερ τόσο στη γνωστή κινηματογραφίστρια φίλη του, Leni Riefenstahl, όσο και στην πολιτική διαθήκη του, ότι «η επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος υπήρξε καταστροφική για τη Γερμανία. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα, πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος».

β) Δεν θα επικρατούσε ο κομμουνισμός στη Γιουγκοσλαβία και δεν θα εδημιουργείτο θέμα Μακεδονίας.

 

Πλαστογράφοι της Ιστορίας

Βάσει των όσων εξιστορεί στο βιβλίο του ο Ν. Μάρτης, ο Τίτο, κυρίαρχος στη Γιουγκοσλαβία ως κομμουνιστής, αφού εξουδετέρωσε τον εθνικιστή Μιχαήλοβιτς, την 2α Αυγούστου 1944, με σύμφωνη γνώμη του Στάλιν, ανήγγειλε από το σερβικό έδαφος την ίδρυση «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», υλοποιώντας και τις από το 1921 αποφάσεις της Κομιντέρν και όλων των βαλκανικών κομμουνιστικών Κομμάτων.

Για να αναγνωρισθεί, όμως, η νέα εθνότητα, δηλαδή η «Μακεδονική Εθνότητα», έπρεπε να υπάρξει χωριστή κρατική υπόσταση, ιδιαίτερη γλώσσα, ανεξάρτητη Εκκλησία και ιστορική παράδοση. Τα ανύπαρκτα αυτά συστατικά στοιχεία του ανυπάρκτου «Μακεδονικού Έθνους» οι πλαστογράφοι της Ιστορίας της Μακεδονίας τα κατασκεύασαν στα χαρτιά έκτοτε:

α) Το 1945 σχηματίστηκε Κυβέρνηση και Βουλή «Μακεδονική».

β) Το 1944 ονόμασε «Μακεδονική Γλώσσα» το προφορικό βουλγαρικό ιδίωμα, που ομιλείτο στα Σκόπια, και μόνο το 1945, μετά από επεξεργασία, έγινε την 7/6/1945 η έκτη επίσημη γλώσσα της Γιουγκοσλαβίας. Η πρώτη γραμματική της «Μακεδονικής Γλώσσας» κυκλοφόρησε το 1952 και το πρώτο φιλολογικό λεξικό το 1961.

γ) Το αθεϊστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Τίτο ίδρυσε το 1968 την «Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Μακεδονίας», που δεν την αναγνωρίζει καμία Ορθόδοξη Εκκλησία.

δ) Με τον ψευδή ισχυρισμό ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, επινόησαν ότι ως Σλάβοι ενώθηκαν τον 6ο αιώνα με τους μη Έλληνες Μακεδόνες και έγιναν αυτοί Μακεδόνες! Ως Μακεδόνες συγκέντρωσαν, από όλα τα αρχεία του κόσμου, ότι αναφερόταν στη Μακεδονία και οικειοποιήθηκαν όλα τα γεγονότα και πρόσωπα που ανά τους αιώνες έδρασαν στη Μακεδονία, και το 1969 κυκλοφόρησαν την «Ιστορία του ψευδομακεδονικού Έθνους», που αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική και ιστορική απάτη στην παγκόσμια Ιστορία!

Εκατοντάδες επιστήμονες δούλεψαν δεκαετίες και κυκλοφόρησαν βιβλία και περιοδικά για να πείσουν τη λαϊκή μάζα ότι υπάρχει «Μακεδονική Εθνότητα».

Το τεχνητό αυτό «Μακεδονικό Έθνος», το μονοκομματικό κομμουνιστικό καθεστώς το επέβαλε στους νέους των Σκοπίων και φοβούμαι και σε πολλούς νέους των άλλων κομμουνιστικών χωρών και με έναν, αδιανόητο, για δημοκρατικές χώρες προπαγανδιστικό μηχανισμό ενός μονοκομματικού κομμουνιστικού καθεστώτος, παραπλάνησε ανιστόρητους και αφελείς σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

Η ταυτότητα αποτελεί την ουσία του Σκοπιανού και όχι η απλή ονομασία του κράτους

 

Ως προς την ύπαρξη ή μη μακεδονικού έθνους, ο Νικόλαος Μάρτης ήταν ανέκαθεν κάθετος: τέτοιο μόρφωμα ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει! Επιμένει  στο βιβλίο του ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες! Είχαν όλα, κατά τον Ηρόδοτο (Ι, 581), τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το αυτό έθνος. Δηλαδή, είχαν την αυτή γλώσσα με όλους τους άλλους Έλληνες, την ελληνική. Τα αυτά ιερά και είχαν τους αυτούς θεούς, η κατοικία των οποίων ήταν στο μακεδονικό όρος, τον Όλυμπο. Οι 9 Μούσες ήταν, επίσης, από τα Πιέρια της Μακεδονίας. Οι Μακεδόνες όπως όλοι οι Έλληνες συμμετείχαν στις Αμφικτιονίες και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων, που είναι ταυτότητα Ελλήνων, αποτελεί την ουσία του Σκοπιανού προβλήματος, και όχι η απλή ονομασία του κράτους χωρίς να συνδέεται με την Ιστορία. Την ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων επιβεβαιώνουν τα ιερά κείμενα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, κείμενα αρχαίων Ελλήνων, Εβραίων και Ρωμαίων συγγραφέων και χιλιάδες ελληνικών επιγραφών.

Ως παράδειγμα ο Ν. Μάρτης επικαλείται το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, που με επιστολή του της 11/1/1993 προς τα Παγκόσμια Εβραϊκά Συνέδρια και Συμβούλια, αναφέρει: «Η Ιουδαϊκή θρησκεία και φιλολογία αποτελούν τους αδιάψευστους μάρτυρες του αρχαίου εθνολογικού χαρακτήρα των Μακεδόνων ως Ελλήνων».

Εξάλλου, τα νομοθετικά σώματα 14 Πολιτειών των ΗΠΑ έχουν διακηρύξει με ομόφωνα ψηφίσματά τους ότι «οι αρχαίοι και νεώτεροι Μακεδόνες είναι Έλληνες και η γλώσσα των Μακεδόνων είναι η Ελληνική». Την ανωτέρω ιστορική αλήθεια επιβεβαίωσαν οι 15 ηγέτες τής (τότε) ΕΟΚ τον Ιούνιο 1992 στη Διάσκεψη Κορυφής στη Λισσαβώνα, όπου ομόφωνα αποφάσισαν να αναγνωρίσουν τα Σκόπια εφόσον δεν θα έχουν τη λέξη «Μακεδονία».

Το θέμα είχε τεθεί από τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος στην από 3/1/1992 επιστολή του –και ως Μακεδόνας–  τόνιζε ότι:

«Η αναγνώριση της αυτοαποκαλουμένης “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” έχει θεμελιώδη σημασία για την Ελλάδα και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον αφού είμαι ο ίδιος Μακεδών. Η Δημοκρατία αυτή ούτε εθνολογικά, ούτε ιστορικά έχει το δικαίωμα να ονομάζεται Μακεδονία (…) Η εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας αυτής αποτελείται από Αλβανούς, Τούρκους, Τσιγγάνους και Σλάβους, που καμία σχέση δεν έχουν με Μακεδόνες (…) Είναι αδιανόητο με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου να δίδεται ιστορική νομιμοποίηση σε Τίτο και Μόσχα που ονόμασαν την Νότιο Γιουγκοσλαβία σε Μακεδονία προς έξοδο στο Αιγαίο αποσπώντας την Μακεδονία από την Ελλάδα».

 

Το έχει παραδεχτεί και ο Γκλιγκόροφ

Μεταξύ των σημαντικών πηγών που υπάρχουν στο βιβλίο του Νικόλαου Μάρτη «Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», συγκαταλέγεται και η ομολογία του τέως Προέδρου της πΓΔΜ, Κίρο Γκλιγκόροφ, όπου παραδέχεται την εθνολογική σύνθεση των κατοίκων της χώρας του ως Σλάβων (Βουλγάρων και Σέρβων) δηλώνοντας ότι: «Δεν διεκδικούμε τον Αλέξανδρο, ημείς είμεθα Σλάβοι». Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που αναφέρει ο Γκλιγκόροφ στο βιβλίο του «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ» (σελ. 259), περιγράφοντας ότι στη δεξίωση που έγινε στη Νέα Υόρκη την επομένη της αναγνώρισης των Σκοπίων ως ανεξαρτήτου κράτους, μία ομάδα νέων από την Αυστραλία τού είπαν: «Εσείς μιλήσατε, αλλά δεν είπατε το σημαντικότερο. Δεν είπατε ότι εμείς είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι αρνηθήκαμε την καταγωγή μας, τους προγόνους μας».

«Δυσκολεύτηκα να βρω απάντηση αμέσως», συνεχίζει ο Γκλιγκόροφ στο βιβλίο του, παραθέτοντας τι τελικά είπε στους Αυστραλούς:

«Ξέρετε, σέβομαι τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις σας. Είναι δικαίωμά σας. Αλλά σύμφωνα με την ιστοριογραφία στον Μακεδονικό λαό επικρατεί η γνώμη ότι είμαστε Σλάβοι. Έχουμε έλθει στα Βαλκάνια τον 6ο και 7ο αιώνα, έχουμε εγκατασταθεί στα εδάφη που ονομάζονται Μακεδονία. Δεν γνωρίζω το κατά πόσο στις φλέβες μας συνεχίζει να ρέει κάποια σταγόνα αίματος των αρχαίων Μακεδόνων!

»Αλλά, ακόμα και έτσι, δεν είναι αυτό που δίνει την ταυτότητα του λαού μας. Δεν θέλω να σας πείσω για το αντίθετο, αφού είστε αυτής της γνώμης. Είναι δικαίωμά σας, αλλά αυτό δεν πρέπει να αλλοιώνει την άποψή σας για το γεγονός πως η δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ανεξάρτητο κράτος. Έμειναν ακόμη μου φάνηκε μισή ώρα στην αίθουσα και έφυγαν ανικανοποίητοι, όπως μου φάνηκε».

NIKOΛΑΟΣ ΜΑΡΤΗΣ: Δικηγόρος και πολιτικός με πολλά παράσημα

Γεννημένος στη Μουσθένη Καβάλας την 1η Ιανουαρίου 1915, ο Νικόλαος Μάρτης ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Άσκησε τη δικηγορία από το 1946. Αναμίχθηκε με την πολιτική και το 1951 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Καβάλας με το κόμμα Ελληνικός Συναγερμός. Επανεκλέχθηκε στην ίδια περιφέρεια με την τότε ΕΡΕ το 1956, το 1958, το 1961, το 1963 και, αργότερα, το 1974 και 1977 με τη Νέα Δημοκρατία. Στις παραπάνω περιόδους διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος κατά την περίοδο 1955-1956, υφυπουργός Εμπορίου (1956-1958), υπουργός Βιομηχανίας (1958-1961) και υπουργός Β. Ελλάδος (από το 1974 μέχρι το 1981).

Ο Ν. Μάρτης είχε λάβει μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως έφεδρος αξιωματικός πυροβολικού, υπηρετώντας επί 7 χρόνια. Με τη γερμανική εισβολή διέφυγε μέσω του Αγίου Όρους σε νησιά απ’ όπου και πέρασε στο Τσεσμέ και από εκεί έφθασε στην Αίγυπτο (Ιούνιος 1941). Συμμετείχε στις μάχες του Ελ Αλαμέιν με την 1η Ελληνική Ταξιαρχία και του Ρίμινι (Ιταλίας) με την 3η Ορεινή Ταξιαρχία. Στο κίνημα του Δεκεμβρίου 1944 έλαβε μέρος με την Ταξιαρχία του Ρίμινι. Είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα, μεταξύ των οποίων με τον Ταξιάρχη του Φοίνικα, τον Πολεμικό Σταυρό Γ΄ Τάξης, τρία μετάλλια εξαιρέτων πράξεων, Χρυσό Σταυρό Αγίου Μάρκου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, καθώς και με παράσημα ξένων χωρών.

Ο Ν. Μάρτης απεβίωσε στις 12 Νοεμβρίου 2013.